In de jaren ’80 ontstond een nieuwe stijl van muziek. Statischer en repetetiever dan disco, meer electronisch. Een voortvloeisel uit de underground club scene van Chicago en New York, met name clubs die bezocht werden door LHBTQIA+ publiek en mensen van kleur. En hoewel er verschillende verhalen zijn over het ontstaan van de term “house music” is de meest geaccepteerde theorie dat die term komt van de Warehouse club, een club in Chicago waar Frankie Knuckles de house muziek begon te draaien.
Ik rolde begin jaren ’90 de house in doordat er bij onze lokale jongerenvereniging in Houten house werd gedraaid op de reguliere soos-avonden, en af en toe waren er ook houseparties. Daarnaast leerde ik de Turn Up The Bass en House Party verzamel-cd’s kennen. Ik was vrij snel verkocht. Mijn buurman had een setje draaitafels en een mengpaneel te koop voor 50 gulden, en ik was helemaal verkocht. Combineer dat met het legendarische en veel te kort lopende radioprogramma For Those Who Like To Groove van Robin Albers en… wow.
Een van de belangrijkste dingen die ik zag in de house muziek was de vrijheid en de acceptatie van anderen. Je kon dansen hoe je wilde, je kon je kleden hoe je wilde. Het kon niemand ook maar iets schelen. Uiteraard allemaal terug te leiden op het ontstaan van de house muziek, die LHBTQIA+ scene en de mensen van kleur die aan de basis van deze fantastische muziekstijl stonden.
Maar goed, ik wou eigenlijk niet schrijven over de geschiedenis van de house muziek, hoewel deze artiest daar een belangrijke bijdrage aan heeft geleverd. In mijn ontdekkingstocht door de house kwam ik een bepaalde stem heel vaak tegen. Vaak met korte samples, zoals “Let there be house!”, “I am the creator, and this is my house!” en “You see, house is a feeling”. Het was altijd dezelfde gepassioneerde stem, maar ik had in eerste instantie geen idee waar die vandaan kwam. Tot ik op een gegeven moment eens tegen de volledige a cappella aanliep van My House van Rhythm Controll. Vele groten uit de geschiedenis van de house en de bredere electronica hebben deze track gesampled. Fingers Inc, Todd Terry, Aphex Twin, Mr. Jack, zelfs Warren G en Nate Dogg gebruikten het. Neem voor de gein even de enorm lijst door op Whosampled.com. Die stem hoorde je overal.
En als je dan die a cappella hoort, dan hoor je ook meteen waarom house zo enorm tof is.
“I am, you see
I am the creator, and this is my house!
And in my house there is only house music
But, I am not so selfish because once you enter my house it then becomes our house and our house music!”
Ofwel, iedereen is welkom.
no one man owns house because house music is a universal language, spoke and understood by all
Ook deze is mooi. House is niet van een persoon. Er is niet iemand die kan claimen dat die de “eigenaar” is. Het is van iedereen, en iedereen snapt het. En dat merkte je dan ook duidelijk op housefeesten, waar meestal een heel sterk gevoel van samen zijn heerste.
You may be black, you may be white; you may be Jew or Gentile. It don’t make a difference in our house
Ook deze is weer heel sterk: Er is geen ruimte voor racisme, want in dit huis (of in de house muziek) is ruimte voor iedereen. Iedereen wordt geaccepteerd en samen zorgen we dat het een tof feestje is.
Dat was de boodschap van house, en Chuck Roberts was de persoon die dit onder woorden bracht. Onder woorden bracht op zo’n manier dat het inspireerde, dat het verbroederde en dat het ontroerde. Het maakte hem voor velen “de stem van de house muziek”. 7 juni 2024 is een hele verdrietige dag geworden voor iedereen die house muziek in hun hart meedraagt. Het is de dag dat de stem van de house muziek overleed. Gelukkig kunnen we zijn stem altijd blijven horen.
