Toen Beyoncé haar album Cowboy Carter uitbracht was er lof en kritiek omdat ze zich als donkere vrouw mengde in de wereld van de country. En dat terwijl soul en country best dichtbij elkaar liggen (nu wil ik niet beweren dat Beyoncé een soulartiest is). Vele donkere artiesten maakten countrynummers of countryalbums, lang voordat Beyoncé het deed. Denk aan het schitterende Release Me van Esther Phillips of Fairytale van The Pointer Sisters (over beiden moet ik eigenlijk nog schrijven). En dan zijn er tal van nummers die een standaard zijn in de zowel de soul- als de countrymuziek. Eén van die nummers is Misty Blue en dat staat dan ook centraal in deze bijdrage.
Misty Blue is een romantische ballad, geschreven door Bob Montgomery. Hij had Brenda Lee in gedachten toen hij het nummer schreef, maar Wilma Burgess nam uiteindelijk de eerste versie van het nummer op, in 1966. Misty Blue was eerst een countrynummer maar nu is het zowel in de country als de soul een standaard. Het nummer is veel gecoverd.
Wilma is echt een ondergewaardeerde zangeres. Ze had eerst geen intentie om bekend te worden buiten haar regio. Ze deed regionale televisie optredens en studeerde om gymlerares te worden. Een vriend haalde haar over om toch materiaal op te nemen, in Nashville.
In 1962 werden haar zangkunsten opgepikt door Owen Bradley, die ook platen maakte met Patsy Cline en Loretta Lynn. In 1962 begon Wilma samen met Owen platen op te nemen. Patsy Cline was toen nog niet zo lang geleden overleden en Owen zag Wilma als een opvolger van Patsy. En nu staat ze bekend als één van de beste countryzangeressen ooit. Ze had dan ook een schitterende unieke en soulvolle stem. Maar helaas blijft ze wel ondergewaardeerd.
In 1965 zou Wilma de woning van de overleden Patsy Cline in Nashville kopen. In die plaats runde ze eind jaren 80 een bar die alleen toegankelijk was voor vrouwen, ze trad daar uiteraard ook zelf op.
Tegenwoordig word Wilma gezien als een pionier omdat ze de eerste openlijke lesbische vrouw in de countrymuziek was. Hoewel het nooit als boodschap naar buiten is gebracht (waarom zou je ook?), was het, zo blijkt nu, geen geheim voor haar collega’s in de muziekindustrie. En dat was in de countrymuziek destijds erg zeldzaam.
Wilma bleef actief in de muziek tot aan haar dood, hoewel ze na de jaren 70 niet veel nieuwe muziek meer opnam. In 2003 overleed ze plotseling aan een hartaanval, op 64 jarige leeftijd. Misty Blue zou haar grootste hit worden en het is dan ook echt fantastisch gezongen. Wat een stem en wat een soul.
Jaren later, in 1975, bracht Dorothy Moore haar versie van Misty Blue uit. En nu geen country maar soul met een vleugje blues en country. Ik schreef al eens over Dorothy, toen ging het toevallig ook over een countrynummer dat werd omgetoverd tot een soulnummer.
Deze versie is totaal anders dan die van Wilma maar ook zo ontzettend mooi. Ik kan niet kiezen tussen beiden maar dit is wel het toonbeeld van hoe je een nummer covert. Dorothy maakt zich het nummer volledig eigen en zingt het schitterend.
Joe Simons van Malaco Records belde Dorothy op omdat hij het een perfect nummer voor haar vond. Ze pakte uiteindelijk de bus naar de studio want een auto had ze niet. Uiteindelijk nam ze het in één take op. Dit was in 1973. Bij Malaco Records wilde men het nummer echter niet zelf uitbrengen. Men zocht naar een groter platenlabel. In 1975 brachten ze het uiteindelijk toch zelf uit, met het laatste geld dat ze hadden.
Toen Dorothy hierover werd ingelicht vroeg ze of ze naar de studio kon komen. Ze vond het intro namelijk te lang en voegde daar het ‘mmmm-ooh-a-ooh’ aan toe. Jimmy Johnson deed ook nog wat van z’n gitaarwerk over. Malaco probeerde de nieuwe versie te verkopen aan TK Records, zij weigerden, maar werden wel distributeur van het nummer.
Misty Blue werd Dorothy’s grootste hit en ze ontving er een Grammy-nominatie voor. Geheel terecht natuurlijk.
