Ik viel niet van mijn stoel, maar was opnieuw verbaasd en vooral verrast. Wederom bleek een song van Grand Funk Railroad niet van henzelf te zijn. Ik ken ze nu dik vijftig jaar. Dit dankzij mijn oudste broer. Hij had hun Live Album (1971) aangeschaft en deze dubbelaar denderde door onze huiskamer. Mijn moeder roerde hoofdschuddend (niet te verwarren met headbangend) nog maar eens door haar pannen en mijn vader ontging de takkeherrie, nog bezig wat Afrikaantjes in zijn tuin te planten. Toch, ze deden er nooit moeilijk over: als jullie het maar mooi vinden. En dat vonden we.
Ook na al die jaren is het in mijn oren nog een van de betere live albums ooit. Wat een energie spat hiervan af. Zo’n stevig bandgeluid, zo’n rauwe ongepolijste power, met een intensiteit waardoor je steil achterover wordt gebeukt om tussen de nummers door groggy weer overeind te krabbelen voor de volgende dreun. Hardrock zoals het bedoeld is. Vier plaatkanten zonder dip, al heb ik nu wat moeite met drum- en bas solo’s, dus ook die op deze plaat. Dan die onvermoede cover. Op kant twee staat ie met z’n dikke twaalf minuten: Inside Looking Out.
Het nummer stond ook op hun studioalbum Grand Funk uit ’69, maar de liveversie heeft toch echt mijn voorkeur. Terug naar 2024. Op zaterdagochtend heb ik vaak Oldies Project aanstaan, gewoon lekkere sixties en seventies muziek zonder geouwehoer. Ik ving een intro op wat ik weliswaar herkende, maar niet met deze sound. Dit klonk meer sixties. Opletten dus. Wat bleek, het waren The Animals, te herkennen aan het karakteristieke stemgeluid van Eric Burdon.
Inside Looking Out. Nou zat ik zelf niet opgesloten, dus misschien daarom niet goed genoeg gekeken en dus weer gefopt door Mark Farner cs. Wikipedia leert overigens dat het lied ook niet (helemaal) van The Animals is, maar is gebaseerd op een original, Rosie, een prison song. Vastgelegd in het veld door Alan Lomax, zoals hij er velen wist te bewaren voor het nageslacht. Hij en zijn vader John Lomax kregen netjes de credits van Eric Burdon en Chas Chandler, die van Rosie dus Inside Looking Out hadden gemaakt. Een geheel andere tekst, maar ook vanuit het perspectief van de gevangene.
De mannen van Grand Funk actualiseerden weer de tekst van The Animals. Waar die bijvoorbeeld zongen be my reaper (de man met de zeis. Waar je zoal niet aan denkt als gevangene), zong Mark Farner be my reefer (joint). De versie van Grand Funk gaat zo, anders dan bij The Animals, niet alleen over het snakken naar vrijheid en weer bij je geliefde kunnen zijn, maar vooral ook om je in diezelfde vrijheid over te kunnen leveren aan de geneugten van marihuana, zoals cannabis toen nog werd genoemd. Trouwens, je hoeft echt niet apestoned te zijn om bij hun versie op te stijgen naar grotere hoogtes
