Muziek kan soms een mokerslag tussen je ogen zijn. Pats, boem, knock-out. Totaal uitgeteld was ik toen ik voor de allereerste keer Pa’lante hoorde, een sleutelnummer uit het oeuvre van Alynda Segarra, de vocalist, gitarist en componist van Hurray for the Riff Raff. Deze band valt zonder meer in de categorie Ondergewaardeerd, want zelfs deze blog schreef er slechts één keer eerder over. Laat dat nou net een loflied over Pa’lante zijn, dus dat pareltje had u al kunnen kennen. Gelukkig is er nog veel meer prachtig werk, waaronder een kersvers nieuw album.
Segarra is een kind van immigranten uit Puerto Rico en groeide op in de Newyorkse achterbuurt The Bronx. Die zelfkant klinkt terug in de muziek, maar die gaat over meer dan armoede, misdaad en drugs. Segarra is non-binair en een ander bandlid is transgender, waardoor er een nauwe band is met de activistische LHBTIQ-scene. Diversiteit is dan ook in meerdere opzichten een prachtig bezongen thema.
Vanwege de Latijns-Amerikaanse roots en een jeugd vol hardcore punk in The Big Apple is het best verrassend dat Americana het genre is waarmee Segarra aan de weg timmert. Het nieuwe album The Past is Still Alive laat horen dat dit een handschoen is die naadloos past. Je hoort het in de eerste single Alibi, maar zeker ook in de tranentrekkende albumtrack The World is Dangerous, een duet met Conor Oberst.
Het toeval wil dat ik dit liedje ontdekte toen ik net de roman Vrijheid van de Amerikaanse schrijver Jonathan Franzen zat te lezen. Een van de hoofdpersonen is een getroebleerde muzikant, die tegen zijn zin aanwezig is bij een concert van Oberst en hem afserveert als een aanstellerige poseur. Soms heb ik dat gevoel ook bij Oberst, maar dat komt doordat hij balanceert op een koord van diepe emoties en sentimentaliteit. Segarra doet dat ook. Ze steken allebei hun nek uit en dat is zeker in deze gepolariseerde tijden ronduit gevaarlijk. Hun samenwerking klinkt ook best sentimenteel, maar daardoor niet minder emotioneel en intens.
Got to keep moving, it’s my life, I can’t lose it
A war correspondent, a wandering loser
Well, I’ll light the candle, and I’ll touch the flame
And I won’t stop dreaming ’cause this world is dangerous
Segarra is een unieke stem in de Amerikaanse muziektraditie. Een prachtige stem ook, met het rauwe randje van verleden, heden en toekomst. Een Latijns-Amerikaans, non-binair straatschoffie dat zowel poëtisch als streetwise klinkt. Absolute aanrader is het album The Navigator uit 2027 (met daarop veelzijdige oorwormen als Pa’lante en Living in the City), maar je kunt ook prima aftrappen met haar nieuwe plaat The Past is Still Alive. Bedenk daarbij dat haar vader twee weken voor de opnames overleed. Dat hoor je terug in elke noot. Gevaarlijk mooi.
