Een blog schrijven over Raye was ik eigenlijk al veel eerder van plan. Want wat een debuutalbum heeft de zangeres in 2023 uitgebracht. Inmiddels is ze ook meervoudig BRIT-awards winnares dankzij My 21st Century Blues, die o.a. Album Of The Year ontving. Hiermee kun je je dan ook afvragen of Rachel Agatha Keen, zoals Raye geboren is, nog echt ondergewaardeerd is. Het album bevat vele nummers die al miljoenen keer gestreamd zijn op Spotify. Escapism is bijvoorbeeld door TikTok enorm populair geworden. Toch denk ik dat ze een klein beetje extra aandacht mag hebben via dit medium. En hopelijk de lezer van Ondergewaardeerde Liedjes kan overtuigen dat we het hier hebben over een fantastische ras-artiest.
Ondanks dat My 21st Century Blues geldt als haar debuut album, is Raye dan al 10 jaar bezig. Ze schreef voor vele artiesten al meerdere songs. Mede omdat haar platenmaatschappij het tot dan toe nog niet echt in haar ziet zitten, duurt het tot 2023 dat haar debuut uitkomt. Ze moet zich aanpassen, andere genres proberen, meer personality creëren, nummers zijn te direct, etc. etc. Wat een gevecht moet dat zijn geweest, dat je weet dat het erin zit, maar dat je simpelweg de kans niet krijgt. Het is niet het eerste voorbeeld van vrouwen van kleur die zich in de, voornamelijk witte mannen-, muziekwereld moeten bewijzen.
Dan het nummer Ice Cream Man. Ik denk dat wanneer je de tekst leest, er maar weinig aan de verbeelding wordt overgelaten. Raye is in haar beginjaren als artieste, seksueel misbruikt door een producer die haar liet denken dat ze bij hem sneller een debuutplaat kon maken. Ze geeft in latere interviews aan dat zij, mede door deze ingrijpende gebeurtenis, kampt met veel interne moeilijkheden. Angsten, eetstoornissen en body dysmorphia vallen haar ten deel. Andere nummers op de plaat gaan hier dan ook over. Toch weet ze dit veelal op eigen kracht te overwinnen.
Ontzettend dapper, razend knap en bijzonder mooi zijn superlatieven die ik zo kan bedenken om deze eerste plaat van Raye te omschrijven. De titel vind ik dan ook zeer toepasselijk. Een Blues is het zeker, gezien de grote (en persoonlijke) thema’s. De productie zorgt ervoor dat het echt klinkt zoals 2024. Zelfs door de vele stijlen die ze gebruikt. Gospel in Buss It Down, Funk in The Thrill Is Gone, Soul in Oscar Winning Tears. En dan de schitterende ballade in Ice Cream Man. Ik kan alleen maar hopen dat de muziek die ze maakt en de daarbij gepaard gaande aandacht bijdragen aan herstel. Voor haar, maar ook zeker voor de gehele muziekwereld. A brave strong woman.
Foto via erintheredmc op Flickr
