Een Facebookbericht: ik heb je een mail gestuurd met een link naar het nieuwe album. Getekend: Jasper Hesselink. Heerlijk, ik ben dol op muzikale verrassingen en helemaal van één van mijn favoriete bands uit Nederland: No Man’s Valley uit America. In 2015 leerde ik hen kennen met het geweldige Black Sheep van hun EP …And Four Other Songs. Het daaropvolgende album Time Travel behoort in mijn oren tot één van van de beste albums uit het vorige decennium en tijdens een live-optreden bleek dat de band de studio-opnamen kon overtreffen. Drie jaar later zag Outside The Dream het levenslicht dat aantoonde dat ze niet het kunstje wilden blijven herhalen, maar muzikaal wilden groeien. Het leverde hen meerdere concerten in het buitenland op en deelname aan de Popronde.
En dan nu (eindelijk) de derde. De release van het album Chrononaut Cocktailbar is op 19 april. Het nodigt de luisteraar uit in een donkere kelderbar vol met vreemde klanten. Er hangt een aparte atmosfeer en er staan nieuwe drankjes op de kaart. Inderdaad, want ik heb het album nu tien keer beluisterd en de muzikale ontdekkingsreis lijkt niet tot een einde te komen. Wat een fantastische plaat. De A-kant is gevuld met zes relatief korte(re) liedjes; de flipzijde bestaat uit een lange track met een rustige opbouw met halverwege een geweldig crescendo van smerig gitaarwerk, heerlijke orgelspel en het gevoel dat Animal van The Muppets achter het drumstel zit om uiteindelijk weer terug te keren naar rust. Van mij had het intermezzo veel langer mogen duren. Ik ben enorm benieuwd naar de live-uitvoering van Flight Of The Sloths: een ode aan meditatie en mindfulness.
Terug naar de voorkant van de plaat. Drie tracks wil ik naar de voorgrond halen (zonder afbreuk aan de andere te doen). Creepoid Blues, Seeing Things en Love. No Man’s Valley wordt wel eens vergeleken met The Doors en dit nummer roept herinneringen op aan Cars Hiss By My Window van L.A. Woman. Seeing Things werd geschreven tijdens de Corona-pandemie. De lockdown gaf de band het idee dat ze dingen zagen die er niet waren. De claustrofobische eigenaardigheid en tegelijkertijd de vredige kalmte vertalen dit gevoel.
Love is de gisteren verschenen single van het te verschijnen album of zoals ze zelf stellen, hun poging een liefdesliedje te schrijven. Waar normaliter het mierzoete gevoel bij zulke liedjes de overhand krijgt maakt No Man’s Valley er een swingende ervaring van. Vol energie en zeer dansbaar. Bij hun vorige albums voorspelde ik steeds de Indie-hit en ik verwacht dat Love de volgende wordt.
Foto: Coen Bastiaanssen
