Bij Ondergewaardeerde Liedjes besteden we graag aandacht aan nieuwe muziek. De rubriek ‘Nieuwe Muziek’ is de plek voor een goed gesprek met artiesten over nieuwe liedjes, én de plek waar we een podium willen bieden aan echt kakelvers talent.
Ratchet (voorheen Silent Ratchet) is Karel Laureijs, een indie artiest uit Leiden die alternatieve muziek maakt. Solo kan hij al goed z’n ding doen want met zijn gitaar en stem (en een beetje hulp van zijn laptop) is zijn muziek al fantastisch, maar met band erbij wordt het helemaal fijn.
Op 17-jarige leeftijd bracht hij zijn eerste EP Silent’s Untold Stories uit en sindsdien heeft hij niet stil gezeten. Anderhalf jaar later kwam zijn debuutalbum It Took My Life, in december 2022 gevolgd door Severed. Eind vorig jaar kwam Closing The Door uit, het inmiddels derde album van de nu 21-jarige artiest. Het album leverde Laureijs een uitnodiging op om langs te komen bij KINK In Touch, het nieuwe-muziekprogramma van Jasper Leijdens. Ik sloot die avond aan om hem te spreken over dit nieuwe album, dat gewoon nog op zijn slaapkamer is opgenomen.
Laten we beginnen bij je naam… Waar komt die naam vandaan?
Ken je de PSP nog? Die handheld console? Ik speelde daar vroeger graag op. Er was één spel dat ik heel veel speelde, dat was Ratchet & Clank. Eigenlijk was mijn favoriete karakter in die game Clank, maar ik vond Ratchet gewoon erg cool. Ik wilde als Ratchet zijn. De naam Ratchet was leuk, maar ik weet van mezelf dat ik vrij introvert ben, dus alleen Ratchet voelde niet goed. Ik begon dus met muziek maken als Silent Ratchet. Ik vond het belangrijk om dat Silent er voor te zeggen. Toen ik wat serieuzer met muziek bezig ging heb ik het toch veranderd in gewoon Ratchet.
De muziek was ook een uitlaatklep
Waarom begon je met het maken van muziek?
Het klinkt eigenlijk een beetje sip, maar ik had destijds eigenlijk niemand om mee om te gaan. Ik speelde games, maar maakte niet echt contact met mensen, niet online en niet in real life. Toen ik begon met het maken van muziek deed ik dat om uit mijn bubbel te stappen en online contact met mensen te maken. De muziek was ook een uitlaatklep. Ik hoopte ook dat ik indruk ermee kon maken op mijn vroegere vrienden waar ik geen contact meer had, dat ze mijn muziek zouden vinden en zouden denken “wow, Karel, dat is best wel cool”.
Als artiest moet je best extravert zijn, bij de radio, op het podium. Hoe combineer je dat met dat introverte?
Ik merk heel sterk nog dat ik eigenlijk nog steeds een heel introvert persoon ben, een beetje zoals toen ik 13 of 14 was. Als je op de radio komt of, zoals laatst, in een theaterzaal staat voor een optreden, dan word je eigenlijk geforceerd om dat een beetje te laten gaan. Je moet je dan echt aanpassen. Het gaat wel geleidelijk. Het is dan echt “go with the flow”. Maar dat was ook een doel van het maken van muziek, om meer extrovert te worden.
Je hebt een brede muzieksmaak, hoe ben je gekomen tot deze stijl van muziek maken?
Ja, ik luister echt alles. Er zijn wel een paar artiesten die me vroeger heel erg hebben geraakt. Die pakten me enorm. Denk bijvoorbeeld aan Mac DeMarco, King Krule, Puma Blue. Dat zijn allemaal wel grote inspiraties van mij. De laatste tijd ben ik ook enorm into Radiohead. Die artiesten spraken me zo enorm aan dat ik ook zoiets wilde maken. Deze artiesten staan heel erg voor het maken van muziek die uit hun ziel komt. Je niet te veel laten inspireren door anderen. En dat doe ik nu ook. Ik maak echt de muziek die ik zelf wil maken. Ik haal niet heel veel inspiratie uit andere dingen.
Wat nou als je met één artiest mocht samenwerken. Maakt niet uit wie, groot of klein. Wie zou dat zijn?
Tja, mijn favoriete artiest ever zou dat zijn, King Krule. Nou ga ik een beetje fangirlen, maar ik vind het gewoon heel mooi hoe hij is ontstaan: Alles helemaal in zijn eentje, net zoals ik. Ik denk dat dat goed zou klikken. Ik zou ook graag een keer met hem op een podium staan. Als dat toch zou kunnen…
Het is ook wel gewoon één groot verhaal. Het is mijn leven.
In december kwam je album Closing The Door uit. Welke deur ging er dicht?
Mijn muziek is heel persoonlijk. Ik wil daarom niet echt ingaan op waar dit over gaat, omdat er dan mensen precies kunnen weten dat het over hen gaat. Het gaat in ieder geval over mensen in mijn leven. Mensen van wie ik afscheid moest nemen helaas. Op mijn opleiding, een muziekopleiding, vroegen ze laatst ook wat nou precies de intentie van de muziek was, en waarom ik deze lyrics schreef. Mijn muziek is eigenlijk een dagboek. Het gaat eigenlijk altijd over situaties in mijn leven, over mensen in mijn leven. Er zijn wel mensen waar ik over schrijf die ook wel weten dat ik over ze schrijf. Maar ik probeer het wel zo cryptisch mogelijk te houden. Ik hou erg van metaforen. Als mensen echt heel diep in mijn teksten duiken en dingen aan elkaar knopen, dan kunnen ze vast er achter komen waar het over gaat. Maar tot nu toe heeft nog niemand die puzzel afgemaakt. Want ik zie mijn muziek wel echt als een puzzel. En het is ook wel gewoon één groot verhaal. Het is mijn leven. Niet alleen de muziek die ik maak, maar ook de kunst er omheen.
Heb je een favoriet liedje van het nieuwe album?
Een favoriet? Nou, niet per se een favoriet. Wel een liedje dat ik uit mezelf vaker zou opzetten, maar dat heeft meer te maken met de betekenis van het liedje en de situatie waarin die tot stand gekomen is. Het allerlaatste nummer van het album, de afsluiter. Dat is een liedje dat ik snel aan zou zetten als ik een nummer van dit album zou mogen opzetten. Ik heb een soort vakantiehuis in Groningen, geërfd van mijn opa. Daar heb ik dit nummer helemaal geschreven. Met alleen een microfoon, en een ukelele die daar altijd al heeft gelegen. Niemand gebruikte die ukelele. Ik heb hier ook verder helemaal niets meer aan gedaan. Het is gewoon daar opgenomen, en dat is hoe het op het album terecht is gekomen. Ik zing hier over de situatie op dat moment eigenlijk.
(tekst gaat door na de video)
Als je zoiets als dit kunt doen, dan ben je helemaal niet perfectionistisch, of juist wel?
De meesten om mij heen zeggen echt “oh my God, Karel, jij bent echt veel te perfectionistisch.” Ik noem mezelf meer een artiest/producer dan dat ik mezelf een muzikant noem. Dat zorgt ervoor dat ik misschien als muzikant niet zo perfectionistisch ben. Maar ik leef in mijn Digital Audio Workstation. Dus op het gebied van mixen en produceren ben ik wel echt perfectionistisch. Soms ben ik maanden bezig met alleen maar equalizers en dat soort dingen. Maar dat valt allemaal weg met live spelen. Dan heb je geen andere optie meer dan dat je het gewoon in één keer doet. Bij mijn eerste paar optredens vond ik dat moeilijk. Dan stopte ik en zei ik “uuuh, dat ging fout”. Ik wist gewoon echt niet hoe ik daar mee om moest gaan. Tegenwoordig gaan we gewoon door. Ik ben best wel trots, laatst in het theater ging het voor ons als band af en toe best fout. Maar we speelden gewoon door, beetje improviseren en gewoon verder gaan. Het gaat ons steeds beter af.
Wat is je droom voor de toekomst?
Wow. Dat is echt een diepe vraag. Ik leef echt in het moment. Dus ja, de toekomst. Ik hoef niet echt veel geld te verdienen, maar ik wil wel graag kunnen leven van mijn muziek. Van het maken van de muziek, van het optreden. Dat is wel echt de droom.
