New Romantics battle

New Romantics; voor sommige artiesten een eer om daarbij te horen en voor anderen een gruwel. Zo is het ook vaak voor luisteraars. Iedereen die zich thuis voelde in The Blitz hoorde er zeker bij! We horen invloeden vanuit de New Wave stroming en zien kleding die varieert van uitbundig, extravagant en androgeen tot keurig nette pakken met bandplooi. Hoe het ook zij, het werd hoog tijd om dit soms wat miskende genre in het zonnetje te zetten.

Keuze Jan-Dick den Das: Japan – In Vogue (1979)

De liefde

Japan; een band die absoluut niet mag ontbreken in deze battle. Ze staan in de Snob met een viertal nummers, te weten Adolescent Sex, Quiet Life, Gentlemen Take Polaroids en Ghost en dit in willekeurige volgorde. In de top 2000 staan de mannen nog met het wonderschone Nightporter. Als je een beetje purist bent als het gaat om het onderwerp van deze battle valt Adolescent niet echt onder de noemer New Romantics. De latere albums van Japan kan je er echter zeker onder scharen. Op het album Quiet Life staat het nummer In Vogue. Het is zo’n nummer wat onmiskenbaar Japan is mede door de weergaloze stem van David Sylvian.

Did nobody warn you boy?
Love’s in vogue again my love
Did nobody tell you girl?
Love’s in vogue again my love

En niet alleen de liefde was in de mode in die tijd ook Nieuwe Romantiek. Sylvian weet het allemaal prachtig te brengen. Zo’n pareltje uit 1979 en dat pareltje straalt nog steeds. Romantiek, het geluid van Japen en de stem van David Sylvian veel meer heb je niet nodig.

Keuze Alex van der Heiden: Visage – Visa-Age (1980)

Reis naar volwassenheid

Visage vormt het fundament voor de battle van vandaag. De founding fathers van de nachtclubavond in een sjofele wijnbar, dat zij The Blitz noemden. Deze founding fathers zijn Rusty Egan (percussie, saxofoon en Backing vocals) en Steve Strange (zang). De rest is geschiedenis; een bont gezelschap vormde The Blitz kids en Steve Strange bepaalde het deurbeleid in The Blitz, waar hij niet terugdeinsde om Mick Jagger de deur te wijzen, omdat hij niet voldeed aan de normen van Strange.

Samen met nog een icoon Midge Ure en enkele ander bandleden vormden ze de band, of het project Visage. Het meest bekende nummer is uiteraard Fade To Grey dat op het album Visage staat. Op ditzelfde album is Visa-Age te vinden en is net als de meeste andere nummers van Visage tamelijk onbekend gebleven.

Visa-Age gaat over reizen het ontdekken van de wereld en ik vertaal het als de reis naar volwassenheid. In hun eigen Blitz gaven de heren daar al vorm aan door schijt te hebben aan wat de norm was, zij maakten een nieuwe norm. Ik ben ervan overtuigd dat deze nieuwe norm veel betekend heeft voor de homo acceptatie, maar ging nog een stap verder omdat man-vrouw definities in elkaar gingen overvloeien. Boy George is daar een goed voorbeeld van. Helaas heeft het tot op de dag van vandaag nog niet gebracht waarvoor The Blitz Kids de weg baanden, namelijk dat iedereen oordeelloos zichzelf kan zijn. Wat dat betreft zijn veel mensen hun Visa-Age nog niet waardig.

Keuze Leendert Douma: David Bowie – Teenage Wildlife (1980)

De meester en zijn volgelingen

De New Romantics, oftewel Blitz Kids, komen voort uit de scene rondom The Blitz. De avonden van Steve Strange en Rusty Egan (beiden van Visage) in Covent Garden waren eind jaren 70/begin jaren 80 de place-to-be in Londen. Boy George was er vaste gast/werknemer en Spandau Ballet was er huisband. Bowie was de basis van alles, aldus de Blitz-kinderen. Zijn muziek… zijn uiterlijke verschijningen… zijn metamorfoses… zijn poses… de hele scene dreef erop. In de documentaire Blitzed uit 2020 (te zien op Netflix) vertellen Blitz Kids van toen hoe de club ongeveer ontplofte toen David Bowie er binnenstapte om figuranten voor zijn clip van Ashes To Ashes te recruteren. (Het was alsof we gezalfd werden. Hij was god!, aldus een bezoeker.)

Nog vóór de hoogtijdagen van de New Romantics schreef de toen 33-jarige David Bowie een song om af te rekenen met de tieners en twintigers die rücksichtslos in zijn schoenen stapten. Teenage Wildlife was soms dodelijk voor New Romantics-navolgers als Human League, Duran Duran of Ultravox. Maar vooral copycat Gary Numan moest het ontgelden. Wat de denken van regels als:

A broken nosed mogul
Are you one of the new wave boys?

Of:

Same old thing in brand new drag comes sweeping into view

Om te besluiten met:

I feel like a group of one
I’m not some piece of teenage wildlife

Thematisch sluit het aan bij een andere nummers op Bowie’s album Scary Monsters uit 1980, zoals het echt romantische Because You’re Young en de cynische danstrack Fashion. Muzikaal doet Teenage Wildlife eerder denken aan de gitaar-artrock van een nummer als Heroes (ook hier speelt Robert Fripp letterlijk en figuurlijk de hoofdrol) dan aan de synthesizer-gestuurde New Romantic-sound. Een paar jaar later moest de meester daadwerkelijk de battle in de hitlijsten aan met zijn volgelingen. Die won hij glansrijk met nummers als Let’s Dance en China Girl.

Keuze Marco Groen: Adam and the Ants – Ants Invasion/Killer in the Home (1980)

Feed me to the ‘Lions’

Als jong ventje was ik er van overtuigd dat Adam Ant daadwerkelijk van koninklijke bloede was. Om een of andere reden zag ik hem als een Windsor die toevallig voor een zangcarrière had gekozen. Zelfs toen ik erachter kwam dat hij eigenlijk Stuart Leslie Goddard heet, was dat voor mij geen reden om te twijfelen aan de afkomst van deze royalty. Zijn echte naam moest een alias zijn. Dit was gedeeltelijk het gevolg van Prince Charming, zijn toenmalige alter ego, extra benadrukt door zijn gedistingeerde manier van zingen.
Het bleek allemaal niet te kloppen. Meneer Mier kwam uit een doodgewoon working- class-gezin. Papa was chauffeur en moeders naaister. Kleding welteverstaan. Zijn bekakte accent was het gevolg van de plek waar hij was opgegroeid: in het Londonse West End. Niettemin bleef ik gefascineerd door de man en zijn verkleedpartijen.

Het is dezelfde fascinatie die mijn katten aan de dag leggen voor een nummer van Adam en zijn vrienden. Killer in the Home spreekt mijn pluizige moordenaars erg aan. Zelfidentificatie is ze niet vreemd. Als niet-Killer in the Home (spinnen zet ik met zachte hand het huis uit) word ik er wel een beetje nerveus van: hoe duister zijn de gedachten van mijn huisgenoten? Gezien de hoeveelheid spreeuwen, kraaien en muizen die ik af en toe op de bekende plaats delict onder de eettafel tegenkom kan ik niets anders dan de conclusie trekken dat de katten niet bluffen. Muzikaal hebben ze voor ongeveer voor de helft gelijk; Killer in the Home is een van de beste nummers van Kings of the Wild Frontier, het prachtige tweede (eigenlijk eerste) album van Adam and the Ants. Toch is Killer in the Home niet helemaal compleet zonder Ants Invasion, het nummer dat eraan vooraf gaat. Een soort intro, als Sirius bij Eye in the Sky zeg maar. Een mooie twee-eenheid.

Overigens willen de katten nog even laten weten ze Dog Eat Dog (van hetzelfde album) eveneens een fenomenaal nummer vinden.

Keuze Joris van der Aart: Spandau Ballet – Chant No. 1 (I Don’t Need This Pressure On) (1981)

Een andere richting

Wanneer je over de New Romantics spreekt, dan zijn daar een aantal bands onlosmakelijk mee verbonden. Een daarvan is zonder twijfel Spandau Ballet. Na enkele jaren onder diverse benamingen als gitaarbandje gespeeld te hebben, kwamen ze onder invloed van de Blitz-scene met meer elektronische muziek en veranderden de bandnaam in Spandau Ballet. Een naam die een vriend overigens suggereerde nadat hij hem had gezien op de muur van een toiletruimte in Berlijn.

De connectie met The Blitz is duidelijk. Het was de plek waar Spandau Ballet haar eerste optreden had, en tevens was het de eerste keer dat een band er een live optreden gaf tijdens een kerstfeest in 1979. Het ligt dus voor de hand om over hun debuutsingle te schrijven To Cut A Long Story Short. Maar collega blogger Alex heeft daar al eerder een mooie blog over geschreven, dus om een lang verhaal kort te maken: Lees die vooral.

Na de debuutplaat (Journeys To Glory) groeide het succes van de band snel. Vooral vanaf hun derde album (True) scoorden ze wereldwijd grote hits zoals Gold, True en Through The Barricades. Daartussen zat nog het tweede album Diamond, wat kritischer ontvangen werd. De band probeerde meer muziekstijlen erin te verwerken, waaronder funk. De openingssingle van het album, Chant No. 1 (I Don’t Need This Pressure On), leverde hen een derde plek in de UK-charts op. Het nummer is geschreven als ode aan de (op dat moment) nieuwste hotspot in London, Le Beat Rouge, waar de Blitz-kids zich toen naar verplaatsten. Leuk weetje: De videoclip werd ook in Le Beat Rouge opgenomen.

Keuze Michiel Borst: Soft Cell – Torch (1982)

De sterren komen tevoorschijn

Soft Cell mag natuurlijk niet ontbreken in deze rubriek over de New Romantics. Hoewel de heren Almond en Ball niet uit London kwamen, uit Leeds om precies te zijn, worden ze door velen wel degelijk tot deze stroming gerekend. Bekend geworden met hun cover van Gloria Jones’ Tainted Love, die zo langzamerhand wel is stukgedraaid maar stiekem toch niet verveeld.

Gek genoeg heeft hun single Torch veel minder bekendheid maar is in mijn ogen veruit hun beste productie. Het nummer verscheen uiteindelijk nooit op een album, het verscheen pas later op album in enkele re-issues. In de lijst van de Top 2000 niet terug te vinden en zelfs in onze eigen Snob als een soort heen-en-weer, afwisselend wel en niet in de lijst. Uitgekomen in mei 1982 bereikte het in Nederland slechts de twaalfde plaats en was het na acht weken weer verdwenen van de radar. En nog steeds ondergewaardeerd, wat onverklaarbaar is wat mij betreft. Dit nummer verdient een groter podium.

Even terug naar de New Romantics. Soft Cell heeft bij monde van toetsenist David Ball al in 1984 ontkent een onderdeel te (willen) zijn van deze subcultuur. Volgens hem was het just a trendy London club thing with Steve Strange. Toch werd ook Leeds en in het bijzonder de nachtclub The Warehouse als een broeinest van New Romantics gezien. Zanger Marc Almond was daar onder andere garderobejongen, iets wat hij deelt met Boy George van Culture Club die dat bij The Blitz ook was. Blijkbaar een belangrijke opstap naar wereldwijd succes.

Geinig detail is nog dat zangeres Cindy Ecstacy, die meezingt op Torch, met de heren een jaar eerder in contact kwam in de club Berlin in New York. Berlin is natuurlijk de stad van David Bowie die weer als grote aanjager en inspirator van New Romantics wordt beschouwd. Lees vooral de mooie bijdrage daarover van collega blogger Leendert in deze battle.

Wat maakt het lied Torch nu zo bijzonder? Allereerst is daar de kenmerkende trompet die al vanaf begin van het nummer duidelijk hoorbaar is. Zo prominent aanwezig maar tegelijk heel subtiel dienend in het geheel. De tekst gaat in op de thema’s liefde, verlangen en emotionele kwetsbaarheid. Het verbeeldt een verhaal van een persoon die zich verloren voelt, op zoek naar liefde te midden van verdriet en onrust. Er is troost en een gevoel van verbondenheid door muziek.

I’m lost again
And I’m on the run
Looking for love
In a sad song

Het melancholische gevoel blijft vooraanstaand aanwezig gedurende het hele nummer. Toch geeft het ondanks het thema een positieve vibe. Tegen het einde veranderd het perspectief en worden de ogen van de “torch” helderder en komen sterren tevoorschijn. Als luisteraar blijf je met een gevoel van euforie en verbinding achter.

Als dat geen “New Romantics” is? Op naar de top van de Snob!

Keuze Marcel Klein: China Crisis – Working with Fire and Steel (1983)

Nostalgie

In 1983 veranderde mijn muzieksmaak in rap tempo. De Top 40 verloor mijn interesse en ook op de radio zocht ik naar andere programma’s. Met name de VARA en de KRO draaiden veel andere muziek en dat vond ik fantastisch.

De Verrukkelijke 15 was een lijst die mijn warme belangstelling had. Daar haalde ik muziek vandaan die ik goed vond. En dan zeker de nummers die niet in de Top 40 of tipparade te vinden waren.

Elke keer als ik dit nummer hoor, denk ik weer aan die tijd. De tijd van liedjes op cassettebandjes opnemen en onderweg naar school op de walkman afluisteren. Keer op keer, zodat je die nummer uit je hoofd kende. Zo leerde ik dus ook China Crisis kennen. In het Verenigd Koninkrijk hadden ze al wat succes. In Nederland bleef het behelpen.

En dat is jammer, want eerlijk is eerlijk, het is gewoon een goede band en dit een heerlijk new-wave nummer. Ja, het is een popsong, maar wel heel intelligent gemaakt. Vol van kleine wendingen en daardoor bijzonder.

Elke keer als ik dit nummer hoor, denk ik nostalgisch terug aan die tijd.  Mijn vingers op de knoppen van de cassetterecorder en wachten op het volgende nummer.

Keuze Hans Dautzenberg: Classix Nouveaux – Never Never Comes (1983)

Ontsnapping

Om te zorgen dat iedereen zich welkom voelt, moet je tegelijkertijd exclusief zijn, las ik in een artikel. Dat klinkt als het motto van Steve Strange in zijn rol als doorbitch van de Blitz club, circa 1980. Niet alleen selecteerde hij het publiek, hij was ook gezichtsbepalend voor de sfeer in de club. Letterlijk, door zijn visage als canvas te gebruiken voor abstract schilderwerk, geïnspireerd door vroeg 20ste-eeuwse moderne Europese kunst. Onsterfelijk dankzij David Bowie’s Ashes to Ashes clip. Eigenhandig was Steve zo verantwoordelijk voor de hele muziekstroming die we nu als New Romantics kennen.

Hoewel… Laten we het belang van de blitzkids in perspectief zetten. Het zijn niet de kleine clubavonden voor een select groepje escapisten die de kiem leggen voor de stroming. Het is de uitzichtloosheid die de jongeren na de punk nog steeds kwelt. De energie van punk had gezorgd voor een explosie van bandjes, maar had tegelijk een beperkte houdbaarheid. Punk toonde aan dat verzet tegen de uitzichtloosheid niet werkte, dus vluchten jongeren in het Thatcher tijdperk in hun eigen droomwereld. Ze keren zich af van de simpele Amerikaanse rock die de punk inspireert. Weg van het rauwe en onverzorgde imago en dito muziek. Fantasie, verbeelding, intuïtie en gevoel keren terug. De goedkope en draagbare synthesizers bieden de basis voor een onbekend en sfeervol geluid. Het is een ontsnapping aan het alledaagse. Met een enorme hang naar alles wat Europees is en een sterk verlangen naar een donkere, filmische sfeer. Het individu staat voorop. IJdelheid is een deugd.

Futurists, Dandies, Blitzkids, de nieuwe hype krijgt uiteraard snel etiketjes van de pers en de platenmaatschappijen, gretig wachtend op de nieuwe hype na punk, duiken er vol op. Menig artiest die niet tot het oorspronkelijke exclusieve gezelschap behoort, maar er een beetje op lijkt, wordt – tegen wil en dank –  snel bij het nieuw geboren genre ingedeeld. Voormalige punkers zien hun kans schoon. Zo ook Classix Nouveaux. Deze band, met enkele oud-leden van X-Ray Spex in de gelederen, geldt al snel als een voorbeeld van New Romantics. Europees klinkende naam? Check! Sfeervolle nummers? Check! Synthesizer? Check! Blitz aankleding? Check! Never Never Comes is verder ook tekstueel voldoende vaag om zich te kwalificeren. En stiekem is het ook een beetje een oorwurm. U bent gewaarschuwd.

Keuze Kees-Jan van der Ziel: Tears for Fears – Watch Me Bleed (1983)

Zwaar genoeg voor een metal-band

Roland Orzabal en Curth Smith kennen elkaar al vanaf de middelbare school. Wat de twee als overeenkomsten hebben is dat ze allebei van muziek maken houden en dat ze allebei een moeilijke jeugd hebben gehad. Na wat coverbandjes, richtten ze de band The Graduate, waarmee ze met name in Duitsland populair waren. Maar het touren door Duitsland met een oud busje was minder romantisch dan ze hadden gedacht. Ze stoppen ermee. In de periode die volgt ontdekken de heren twee dingen: Het nummer Girls on film van Duran Duran en het boek The Primal Scream van Arthur Janov.

Het boek van Janov gaat over hoe je om zou kunnen gaan met traumatische gebeurtenissen in je leven. Dit was de basis voor de naam Tears for Fears, maar ook met name voor het album The Hurting. In een interview over het nummer Mad World, vertelt Roland Orzabal hoe bijzonder het was toen hij de cover van Gary Jules hoorde op de radio. Het zoontje van Roland, toen zeven jaar, vond het ook mooi en zong het aan zijn vader. De woorden die Roland schreef over het misbruik van zijn vader, hoorde hij nu uit de mond van zijn eigen zoon.

Shout, Mad World, Change. het zijn nummers die bij het grote publiek wel bekend zijn. De muziek past helemaal in het rijtje van the New Romantics. Maar Watch Me Bleed is minder bekend. Voor mij is het de essentie van het hele concept album.  Het bloeden slaat op het trauma wat is ontstaan doordat beide jongens op vroege leeftijd zijn geslagen door hun ouders. Dit heeft hen gevormd en zal een rol blijven spelen in hun verdere leven. Het is aan hen om een manier te vinden om ermee om te gaan.
De tekst is zwaar genoeg voor een metalband, waarop ik de zanger al hoor grunten:

Watch me bleed, bleed forever

Wat dat betreft zou de New Romantics stijl best wel een voorloper voor gothic muziek zijn geweest. Zeker als je hun live vertolking van het nummer bekijkt. Veel donkerder kan het niet. Maar denk niet dat het nummer alleen maar negatief is. Het gaat juist over vooruitkijken door niet te negeren wat er vroeger is gebeurd. En wellicht is de laatste regel wel geschreven na de eerste Primal Scream sessie:

And  all the deeds of yesterday have really helped to pave my way

Keuze Remco Smith: The Blow Monkeys – Digging Your Scene (1986)

Stijl

Destijds als tiener was New Romantics best heftig. Make-up voor mannen. Muzikanten als Nick Rhodes of Gary Numan met lippenstift en oogschaduw, het was voor een geboren en getogen Tukker -die net was bekomen van zijn liefde voor muziek van Normaal- een beetje veel. Wel stijlvolle pakken, dat zag ik destijds al. Toen mijn liefde voor muziek zich echt begon te ontwikkelen, was het toch de aankleding die bij mij was beklijven en nam ik deze jaren ’80 muziek niet zo serieus.

Ten onrechte natuurlijk. Want als iets de New Romantics karaktiseert, is het de stijl. Niet alleen in haar, make-up en de prachtige pakken. Maar vooral ook in de arrangementen van de liedjes. Het precieze in de instrumenten, het gelikte in de liedjes. Alle reden voor herwaardering voor New Romantics.

Een goede reden om de aandacht op The Blow Monkeys te vestigen. Bij nader inzien is Dr. Robert, de zanger van dienst, overigens best een engerd. Althans in de video’s. Dat hij zich Dr. Robert noemde, verraadde overigens zijn liefde voor The Beatles. Die liefde hoor je ook in zijn liedjes terug. Het stijlvolle, de zorg in het gebruik van instrumenten. Het is een feest om weer te horen.

Keuze Jeroen Mirck: ABC – When Smokey Sings (1987)

The Magpie Theory

Misschien puur toeval, maar feit is dat ik vlak voorafgaand aan de oproep voor deze New Romantics-battle het halve oeuvre van ABC zat te luisteren. Nee, ik was geen fan van het eerste uur. Dus hoorde ik ook nu nog veel tracks voor het allereerst. Niet de hits, want die stonden in mijn geheugen gegrift. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ABC in Nederland veel minder groot was dan in hun thuisland. Terwijl het toch echt een van de meest doordachte geluiden was met die kenmerkende eighties-vibe.

Wie ABC zegt, zegt Martin Fry. Hij is inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd, maar treedt nog altijd op als ABC – en zijn stem blijft geweldig klinken. De stijlvolle zanger, immer in een smetteloos pak gestoken, schoof in 2022 nog aan in de ontbijtshow van BBC (yep, rock ‘n’ roll is dood) om te vertellen over zijn tournee met een klassiek orkest. In een bijzin analyseerde hij daar de muziekstroming die we New Romantics zijn gaan noemen:

“Things were very shiny back in the 1980s. I had a gold suit on back then. I think it was a cry for help from my generation. Everybody wanted attention. (…) You could nudge yourself up the charts when you looked more shiny than others. That’s the Magpie Theory. (…) I think we had a very cosmopolitan sound. We were always obsessed with trying to fuse two worlds: we listened to Joy Division and The Cure, then we went to clubs and listened to Earth, Wind & Fire and Chic.”

Die kruising van genres komt misschien wel het best tot uiting in de hit When Smokey Sings, waarin Fry met zijn band een ode brengt aan R&B-zanger Smokey Robinson. Bijzonder aan het nummer is dat de baslijn verwijst naar Tears of a Clown, een door Robinson gezongen klassieker van The Miracles uit 1970. Ook zingt Fry over een aantal andere soulpioniers: Luther (Vandross), Sly (Stone), James (Brown) and Marvin (Gaye). Een eerbetoon aan de soul, maar in een onversneden Britse popstijl. Naar verluidt ontmoetten Fry en Robinson elkaar trouwens tijdens een uitzending van Toppop. De Amerikaan was vereerd door de ode van ABC.

Keuze Freek Janssen: Marc Almond & Gene Pitney – Something’s Gotten Hold of My Heart (1989)

Behoorlijk betoverd tijdens de Top 40-uitzending

Voor iemand die muzikaal is opgegroeid in de jaren negentig (zoals ik), was het genre New Romantic niet erg bekoorlijk. Tears For Fears, Spandau Ballet, Boy George; fijn dat ze er waren, maar ook prima dat dit allemaal al achter de rug was toen ik eind jaren tachtig naar de Top 40 begon te luisteren.

Maar er zijn altijd uitzonderingen. Soft Cell was al lang verdwenen toen ik mijn cassettebandje mee liet lopen met de uitzendingen van Erik de Zwart op zaterdagmiddag. Maar toen Something’s Gotten Hold of My Heart langs kwam, van Soft Cell-leadzanger Marc Almond, toen was ik als tienjarige jongen behoorlijk betoverd. Die melodie! De opbouw! Dat drama!

But then you, you, you! You came my way…

Even later kwam het liedje opnieuw uit en toen als duet, met Gene Pitney. Van wie ik dacht dat hij het origineel had opgenomen, maar nu blijkt dat er in de jaren zestig meerdere versies zijn verschenen. Die van Pitney was de bekendste, maar niet de eerste.

Die krachtige stem van Almond, in combinatie met die van Pitney die duidelijk al iets over zijn hoogtepunt heen was, maar met volle overgave nog één keer dit prachtige nummer de hitlijsten in zong… Of je het nog New Romantic kan noemen, daarover zijn de geleerden het niet eens, want dat tijdperk was toen al lang en breed afgelopen. Maar was het romantisch? Zeker. Alleen niet meer heel nieuw.

So what.
But then you, you, you! You came my way…

Keuze Mersad Rebronja: The Blue Nile – The Downtown Lights (1989)

Sfeervol en aangrijpend

The Blue Nile is een trio uit Schotland, gevormd door Paul Buchanan, Paul Joseph Moore en Robert Bell (Callum Malcolm en Nigel Thomas worden ook beschouwd als bandleden). De groep was nooit frequent met het uitbrengen van nieuwe muziek; tussen 1984 en 2004 hebben ze vier albums uitgebracht. Maar de muziek die er kwam is verfijnd en meeslepend. De grootste hit werd het schitterende Tinseltown In The Rain, maar er is natuurlijk meer.

In 1989 bracht de groep het tweede album Hats uit. Een indrukwekkend, meeslepend en majestueus album. Op het album zijn nauwelijks live instrumenten gebruikt en toch klinkt het warm en menselijk. De nummers zijn stuk voor stuk met enorm veel precisie vervaardigd, alsof het schilderijen zijn. Maar allemaal zijn ze even ontroerend. Daarbij komt de meeslepende en klagelijke zang van Buchanan.

Mijn keuze voor deze battle is het aangrijpende The Downtown Lights. Het nummer, prachtig geschreven door Buchanan, gaat over nostalgie, verlangen en het zoeken naar verbinding in een bruisend stadsbeeld. Je wordt meegevoerd naar nachtelijke straten waar eenzaamheid en verlangen hand in hand gaan. Je wordt meegenomen door herinneringen en reflecties en een verlangen naar warmte en gezelschap, middenin de drukke stad.

In love we’re all the same
We’re walking down an empty street

De zachte melodieën en de sfeervolle muziek, geven het nummer een etherische sfeer die doet denken aan een nachtelijke wandeling door de straten van de stad. Buchanan’s soulvolle zang met een vleugje melancholie is aangrijpend. Alles klopt gewoon. Laat je in de kleine nachtelijke uurtjes meevoeren door dit magisch mooie lied.

Keuze Quint Kik: Duran Duran ft. Kelis – The Man Who Stole a Leopard (2010)

Rio 2.0

New Romantics mag dan zijn wortels hebben in de Londense Blitz-club, het voornaamste boegbeeld was afkomstig uit Birmingham. In de Rum Runner liepen deurwaarder John Taylor, glazenophaler Roger Taylor en DJ Nick Rhodes zanger Simon Le Bon tegen het lijf. Met het glamoreuze tweede album Rio (1982) zou Duran Duran de absolute staalkaart van de New Romantics afleveren.

Over nummers als Rio en recent nog de The Chauffeur werd op dit platform al het nodige geschreven. De band vond de sweet spot tussen de artrock van Roxy Music en de disco van Chic en stak in 1985 drie geslaagde albums, een James Bond-thema en een succesvolle wereldtournee in hun zak. Met vierde album Notorious kondigde zich echter de eerste van vele koerswijzigingen aan.

Bandleden kwamen en gingen en de band meanderde van arty naar commercieel en weer terug. Na mislukte comebackpoging nummer zoveel (onder leiding van Timbaland) en met de hete adem van copycats The Killers in hun nek, liepen ze in de armen van een jonge, hippe producer en überfan: Mark Ronson. Hij overtuigde Rhodes en Le Bon ervan dat de wereld klaar was voor Rio 2.0.

Bassist John Taylor trappelde hoorbaar van ongeduld: afgezien van de terugkeer van de analoge synthesizers en de LinnDrum maken zijn onweerstaanbare basloopjes het zwaar verslavende album All You Need Is Now (2010) tot een feest der herkenning. In The Man Who Stole A Leopard wordt zelfs opzichtig geciteerd uit The Chauffeur, maar als vaandeldragers kom je daar natuurlijk mee weg.