Ik kijk altijd graag met een positieve blik naar de wereld. Maar de afgelopen jaren is dat wel steeds moeilijker geworden. Er liggen gigantische uitdagingen op ons te wachten. Maar in plaats van als wereld gezamenlijk al die handschoenen op te pakken, keren steeds meer landen in zichzelf in de ijdele hoop dat die problemen dan in ieder geval aan hún huisje voorbij gaan.
Maar goed… ik recht dan tóch maar weer een keer de rug en probeer dit nieuwe jaar recht in de ogen te kijken. Terwijl ik wankelend kracht probeer te putten uit muziek uit een lang vervlogen tijd die op z’n minst onbezorgder klínkt.
Want als ik In Dulci Jubilo van Mike Oldfield hoor, tovert dat direct een glimlach op mijn gezicht. Het liedje is vrolijk, tot op het overdrevene af. Maar het is toch echt van een artiest die door de gemiddelde muziekcriticus toch echt wel serieus genomen wordt. Hij verwierf wereldwijd faam met zijn Tubular Bells, een experimenteel album dat in 1973 een onverwacht commercieel succes bleek.
Drie jaar later bracht Oldfield een 4 LP-box uit genaamd Boxed. Een compilatie met onder andere Tubular Bells, maar ook een vierde LP met nieuw werk. En een van die nieuwe liedjes was In Dulci Jubilo. Een bewerking van een Duits kerstliedje dat ondanks deze oorsprong pas in het voorjaar van 1976 in ons land in de hitlijsten verscheen. Maar dat was wel het seizoen waar deze vrolijke noot het best op zijn plaats is.
Erwin ik weet niet beter dat in dulci jubilo gewoon het laatste nummer was van de 3e LP: Ommadown, Vond het een vreemd eend, maar goed. Ommadawn is denk ik (nu) Oldfield’s beste album.
Merci voor je mooie verhaal.