Wat is dat, Blue Monday, behoudens de klassieker van New Order?
Wikipedia is heerlijk ontnuchterend: “Blue Monday is een naam gegeven aan een datum voor de zogenaamd deprimerendste dag van het jaar. Het is gelanceerd als marketingstunt en niet op wetenschappelijke gronden gebaseerd. Het valt meestal op de derde maandag van januari of op de maandag van de laatste volle week van die maand.”
Blue Monday is dus flauwekul. Maar wel een mooie aanleiding voor onze bloggers om zich te uiten over teleurstellingen en niet waargemaakte voornemens in het algemeen en de kleur Blauw in het bijzonder.
Keuze Leendert Douma: Billie Holiday – Gloomy Sunday (1941)
Het definitieve zelfmoordlied
Het is een beetje vreemd om deze Blue Monday-battle te beginnen met Gloomy Sunday, maar het wordt algemeen gezien als meest depressieve nummer ooit. Ze noemen dit hét zelfmoordlied, omdat honderden mensen de hand aan zichzelf sloegen na het horen van Gloomy Sunday. Daarom werd het in Engeland en Amerika al snel verbannen van de radio.
Dit is allemaal een broodje-aap-verhaal; feit is wel dat de componist van het nummer – de in Hongarije geboren Rezsö Seress – uiteindelijk zelfmoord pleegde naar aanleiding van het nummer dat oorspronkelijk Szomorú Vasárnap heette. Hij vond zijn dood in 1968. Een paar jaar eerder had zijn ex – waar Gloomy Sunday over gaat – al een eind aan haar leven gemaakt. Naast haar dode lichaam werd de bladmuziek van deze song aangetroffen…
Seress zette het melancholische nummer in 1933 op papier, mede ingegeven door de wereldwijde depressie van de jaren twintig en de opkomst van het fascisme in Europa. Uiteindelijk was het de dichter Lászlá Jávor die er een ballad over een verloren liefde van maakte.
De emotionele song is opgenomen door uiteenlopende artiesten als Ray Charles, Elvis Costello, Tata Mirando, Marc Almond, Marianne Faithfull, Björk en Anna von Hauswolff. Billy McKenzie nam het op met The Associates, jaren later pleegde hij zelfmoord. Sinéad O’Connor zette het op het coveralbum Am I Not Your Girl?, we weten niet precies hoe zij is overleden.
Maar de definitieve versie werd al in 1941 opgenomen door Billie Holiday. Niemand zingt de droevige ballad zo hartverscheurend als zij. Het werd meteen een hit, waarschijnlijk omdat het wel aansloot bij de sfeer van wanhoop aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Niet veel later werd Rezsö Seress gedeporteerd naar een Hongaars concentratiekamp. Hij overleefde ternauwernood. Billie Holiday kwam in 1959 om het leven, niet door suïcide maar door heroïne. Levercirrose als gevolg van drank en drugs werd haar fataal.
Gloomy is Sunday,
With shadows I spend it all
My heart and I
Have decided to end it all
Soon there’ll be candles
And prayers that are sad I know
Let them not weep
Let them know that I’m glad to go
Death is no dream
For in death I’m caressing you
With the last breath of my soul
I’ll be blessing you
Keuze Quint Kik: Art Blakey & The Jazz Messengers – Sortie (1966)
Koffie, bier en olijven
Lange tijd luisterde ik hooguit op een blauwe maandag naar jazz. Telkens weer probeerde ik het, maar lange tijd kreeg ik er domweg geen vat op. Waar vind ik de juiste ingang van deze haast onneembare vesting? Ik realiseerde me niet dat jazz een universum op zich is. Een, waar je met volharding op verkenning moet. Koffie, bier en olijven vind je immers ook niet meteen lekker.
In onze eigen Snob 2000 tref je jazz sporadisch aan: twee keer Coltrane (maar niet diens weergaloze Blue Train), Miles Davis’ Blue in Green, van de instap-klassieker Kind of Blue en verder nog wat vocale jazz van Billie Holiday en Nina Simone. Sinds mijn snobroepje voor de editie van 2021 van onze lijst – met daarin een warm pleidooi voor een documentaire over Lee Morgan – is er weinig veranderd.
Alle voornoemde artiesten – plus nog grootheden – namen hun beste werk op voor het befaamde Blue Note label. Vernoemd naar de zogeheten blue notes, waar nogal wat jazz- en bluesmuzikanten patent op hebben: een net iets andere toonhoogte dan je op die plek in de westerse toonladder gewend bent. Geluidstechnicus Rudy van Gelder zorgde ervoor dat het klonk alsof je ernaast zat.
Eén van de muzikale hoogtepunten uit de aangrijpende Netflix-docu I Called Him Morgan, is een scene waarin je Lee Morgan en de vorig jaar overleden Wayne Shorter een begeesterd moppie mee ziet blazen bij Art Blakey’s Jazz Messengers. Het nummer Sortie deed mij verslaafd raken aan hardbop. Niks geen blue Monday voor mij: iedere zaterdag(ochtend) is bij ons Blue Note-dag!
Keuze Willem Kamps: Red White ’n Blue – Happyville (1975)
Teveel
De Blue uit de bandnaam heeft niets met het blue van de maandag te maken. Het is het blauw van onze driekleur, die toen (’75) gewoon van rood via wit naar blauw hing. Nog geen kleingeestig omgekeerd protest.
Vermoedelijk was hiervoor gekozen omdat de leden uit het hele land afkomstig waren. Harry Muskee en Eelco Gelling uit Drenthe, Frank Nuijens uit Den Haag, Herman van Boeyen uit Amsterdam en Lourens Leeuw uit Groningen. Het heette toen een supergroep, geformeerd op initiatief van Willem van Kooten (Joost den Draaijer): ieder had zijn sporen al elders verdiend.
Een lang en gelukkig leven was de band niet beschoren. Harry en Herman lagen voortdurend met elkaar overhoop. George Kooijmans, producer van de plaat, vertelde dat Van Boeyen tijdens de opnames al een pain in the ass was. Overigens kan ik mij van een concert in de Haagse Houtrusthal herinneren dat Cuby Herman na een drumsolo als een klein mannetje liefdevol in zijn armen wiegde en aan het publiek toonde. Toch, toen Herman Brood een jaar later voorstelde door te gaan met Cuby and The Blizzards was het over met Red White ’n Blue.
Wat wel relateert aan blauwe maandag is de opener van hun enige album, het nummer Happyville, geschreven door Barry Hay en Eelco Gelling. Het plaatsje mag dan Happyville heten, erg vrolijk gaat het er niet aan toe: There’s a curse upon Happyville, We’ve been forced to go out to pay the bill.
Kortom, vreugde en geluk heb je zelf niet altijd in de hand, en dan kan die kloterige derde maandag van januari wel eens teveel zijn. Zoals ook vijf gerenommeerde muzikanten teveel kunnen zijn. Maar, daarná ging het hen allemaal weer goed, dus kop op. Rijd een rondje door Happyville en tel je zegeningen; het komt goed.
Keuze Henkjan Olthuis: R.E.M. – Welcome To The Occupation (1987)
Het beste medicijn
Als ik de woorden Blue Monday hoor is en blijft dat voor mij de goddelijke 12” van New Order, en niet een depri dag in januari. Die voor mij ook helemaal niet depri is. Donkerte is best wel fijn, dan heb je meer avond en nacht, mijn favoriete tijden van een dag. Maar op andere dagen is een k*t gevoel ook mij uiteraard niet vreemd. Soms heeft dat een specifieke reden, maar vaak ook niet. In dat laatste geval is een greep in de CD kast vaak het beste medicijn.
Mijn #1 feelgood CD is Document, de plaat waarmee R.E.M. echt richting groot succes ging, en hun laatste op het label I.R.S.. Stipe mompelt op dit meesterwerk al wat minder, maar ook al versta je de teksten, begrijpen is nog steeds wat anders.
Het recept hier is:
- Ff afzonderen, deur dicht, audio aan en op standje ‘sorry buren’;
- Eerst al het negatieve uit je hoofd blazen met de opener Finest Worksong;
- En dan komt het goede gevoel vanzelf binnen als Welcome To The Occupation begint, perfect samenspel van de vier uit Athens. Echt alles klopt, alles past in elkaar, geniale compositie, geniale uitvoering;
- De behandeling kan hierna nog 9 songs worden vervolgt, ze zijn allemaal van hetzelfde hoge niveau.
Keuze Remco Smith: Icehouse – Electric Blue (1987)
Puzzelstukje
Als tiener was ik gek van Icehouse. Hey Little Girl, Crazy, ik verslond het. Dat Icehouse uit Australië kwam en dat de dienstdoende DJ’s het niet nalieten om dat te benadrukken, zal ook wel geholpen hebben. Door de iconische video van Let’s Dance had ik toch al een Australiëfascinatie. De perfecte popliedjes van Icehouse gaven die fascinatie nog een extra zetje in de rug.
Met de ogen van nu is de video van Electric Blue wel….uhm… bijzonder. Heel veel haar. Heel heel heel veel haar. Een beetje Hall & Oates achtig, qua haar. Maar ook qua muziek. Perfecte popliedjes, goede stem, de vergelijking is niet ingewikkeld om te maken.
In de research voor het opstellen van deze bijdrage stuitte ik op de schrijvers van Electric Blue. Icehousezanger Iva Davies samen met John Oates. Van Hall & Oates. Toen vielen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Dáárom werkt Electric Blue voor mij dus zo goed.
Keuze Kees Jan van der Ziel: The Smashing Pumpkins – Today (1993)
Wat weet u over Billy Corgan?
Je kunt veel kanten op met het thema blauwe maandag. Ik kies voor depressie in zijn meest fatale vorm. De dag dat je besloten hebt om een einde aan je leven te maken.
Billy Corgan heeft zeker geen makkelijke jeugd gehad. Zijn ouders scheiden als hij 3 jaar oud is. Als Billy 9 is, hertrouwt zijn vader en krijgt hij een halfbroer erbij die verstandelijk gehandicapt is. Niet lang daarna ontstaan er familieproblemen en moet Billy veel verantwoordelijkheden nemen voor zijn halfbroer. Als zijn vader opnieuw scheidt, blijft Billy bij zijn stiefmoeder. Billy voelt zich anders en wordt gezien als een einzelgänger.
Dan volgt het eerste succes met The Smashing Pumpkins. Er komt een album, Gish, en een tour. Billy heeft het gevoel dat hij op het podium een rol moet spelen, van iets wat hij niet is. Hij wordt depressief. Hij snijdt zichzelf en op het dieptepunt van zijn depressie, maakt hij een plan om er een definitief einde aan te maken. Luister maar eens goed naar de tekst van Today en lees maar eens wat er op songmeanings.com over dit nummer geschreven staat.
Het bijzondere voor mij is, dat ik tot een paar dagen geleden nooit heb geweten dat het nummer zo depressief was. Ik hoorde alleen: “Today is the greatest day I’ve even known” en dacht aan de vrolijk ogende videoclip van het nummer.
En dat is het punt: Soms schuilt er een drama achter een vrolijk gezicht. We zijn zo geneigd om in te vullen op basis van iets kleins dat wij zien. Maar als je iemand echt aandacht geeft en er wat tijd, geduld en liefde in stopt kom je soms tot de conclusie dat iemand wel wat hulp kan gebruiken.
Billy heeft geen zelfmoord gepleegd die dag dat hij Today schreef, maar schopte het tot president van the National Wrestling Alliance.
Keuze Marco Groen: Mastodon – Workhorse (2002)
De hel is een werkplaats
Net zoals Garfield ben ik geen fan van maandagen. De maandag is namelijk de werkdag die het verste van het weekend afstaat. Het is de ultieme dag waarop je erop gewezen wordt dat je een werkpaard bent en de vrijdag lichtjaren van je verwijderd is. Was er maar een woedend liedje over geschreven. Dat zou helpen.
Dat treft, want dat laatste is precies wat Mastodon gedaan heeft. Al op hun eerste album hadden ze het inzicht dat wij working class heroes op zo’n nummer zaten te wachten. Al is het alleen maar om de blauwe maandag levend door te komen.
Op Workhorse vergelijkt de band werk met slavernij en het feit dat dit nodig is om ‘vrij’ te zijn in de wereld die ‘we’ gecreëerd hebben. Dat klinkt wat Orwell-achtig en dat is het ook. Over Orwell gesproken: deze man is van mening dat je bepaalde gedichten goed kunt vinden op een maandag, en slecht op een dinsdag. De Engelse schrijver begrijpt dus heel goed het vrij unieke maandagochtendgevoel (inclusief de bijbehorende wanhoop). Het brengt mij tot het inzicht dat Mastodon en de Engelse schrijver best wel wat dingen delen met elkaar.
Enige jaren later zou Mastodon ook iets als de WorkHorse Chronicles uitbrengen. Met deze titel maken ze duidelijk dat ze zich nog steeds vereenzelvigen met de werkende mens. Dat delen ze dan weer met ene John Lennon, hoewel het in zijn geval potsierlijk of misschien zelfs vrij beledigend te noemen is. Lennon verhoudt zich tot de werkende mens als BLØF tot goede muziek.
John Lennon werd doodgeschoten. De moordenaar kwam uit de Amerikaanse staat Georgia. Driemaal raden waar de band Mastodon verdaan komt. Zou het toeval zijn?
Keuze Erwin Herkelman: Ernesto vs. Bastian feat. Susana – Dark Side Of The Moon (2005)
De perfecte ontsnapping
Bij de titel Dark Side Of The Moon zal dit ongetwijfeld niet de eerste plaat zijn waar je aan denkt. Als het plaatje je überhaupt al wat zegt. Niet zo vreemd natuurlijk. Het album van Pink Floyd is natuurlijk een icoon. Het best verkochte vinylalbum uit de jaren ’70. En Ernesto vs. Bastian kwamen met zangeres Susana in 2005 niet verder dan de Tipparade.
Behalve de titel hebben de nummers dan ook helemaal niets gemeen. Ze lijken niet eens op elkaar. Daarnaast komt het producersduo Ernesto vs. Bastian ook niet uit Engeland, maar ‘gewoon’ uit ons eigen, koude kikkerlandje. Net zoals Susana overigens, met wie we door deze plaat óók voor het eerst kennismaakten. Toen nog 19 jaar oud, maar in de jaren daarná uitgegroeid tot een van de allerbeste vocalisten uit de trance-wereld dankzij haar imposante stem. Zo’n stem die je niet gauw vergeet.
En waar het grote publiek dus niet echt warm te krijgen was voor deze plaat, bezorgt het mij als trance-liefhebber nog steeds kippenvel als ik het door een stadion hoor galmen. Het is een liedje met een fantastische drive, een uitgekiende kick, een heerlijke melodie en dus ook nog eens geweldige vocalen. Perfect geschikt om even te ontsnappen aan zo’n dag als vandaag.
Keuze Mersad Rebronja: Oh Wonder – All We Do (2015)
Wat betekent het om mens te zijn?
Oh Wonder heb ik leren kennen door de prachtige Britse misdaadserie Unforgotten, met onder andere Nicola Walker, die ik echt fantastisch vind. De serie gebruikt als openingsnummer All We Do van Oh Wonder, een Brits duo gevormd door Anthony West en Josephine Vander Gucht. Het duo maakt voornamelijk alternatieve electropop.
Met een fenomeen als Blue Monday heb ik niet zoveel, maar je kan het wel in een breder perspectief plaatsen. Waarom voelen we ons kennelijk toch ongelukkig? All We Do, geschreven door Anthony en Josephine, gaat eigenlijk over de vraag wat het betekent om mens te zijn. “We willen leven in een wereld waarin iedereen zichzelf kan zijn, ongeacht hoe ze eruitzien, waar ze vandaan komen, van wie ze houden of waar ze in geloven. We zijn allemaal gelijk. Wij zijn allemaal mensen. Wij verdienen allemaal de wereld. En we kunnen die gelijkheid opbouwen door de liefde, kennis en magie die we hebben met anderen te delen”, zo verklaarden ze zelf over het nummer.
In het nummer gaat het over het vastzitten in een cyclus en een gevoel van hopeloosheid. De hoofdrolspeler wil zich afzonderen van de wereld en ontsnappen aan de realiteit van het leven. Hij wil ontsnappen en zijn leven ten volle leven.
Het duo heeft artiesten en filmmakers gevraagd wat het betekent om mens te zijn. De antwoorden hebben ze verwerkt in een verlengde videoclip van het nummer op YouTube.
All We Do is triest en aangrijpend. De boodschap is belangrijk. Zelf denk ik ook vaak na over de nut van het leven. Ik denk dat we met z’n allen best wel vastzitten in een voorgekauwd patroon en dat we dus ook best mogen nadenken over wat ons gelukkig maakt en hoe we zelf ons leven willen leiden. We leven ten slotte maar één keer en niet eens heel lang.
Maar het nummer is niet alleen triest. Het is ook mooi. En het is helemaal niet verkeerd om over deze vragen na te denken. Want we hoeven heus niet altijd maar gelukkig te zijn. En dan is het ook nog eens verpakt in een prachtig etherisch jasje. Dit is dus zeker niet alleen een trieste bijdrage.
Keuze Halbe Kroes: Jonathan Jeremiah – Good Day (2018)
Engelse melancholie
Deze Engelse bard uit Noord-Londen is bij het grote publiek niet bekend waarschijnlijk, sterker nog, ik heb de eer om als eerste over deze ambachtelijke songwriter te schrijven op dit onvolprezen medium.
Jeremiah brak door met zijn debuut in 2011, A Solitary Man. Hierop stonden de singles Lost en Happiness, waarvan de laatste het zelfs tot de Top 2000 (u weet wel, het broertje van) schopte. Zijn heerlijke soul met bariton stemgeluid leidt tot prachtige muziek die doet wegdromen of opvrolijken.
Dat laatste kunnen we op een dag als vandaag ook goed gebruiken. Waar velen Spotify-playlists als Sad Songs To Cry To op gaan zoeken, neem ik het album van Jeremiah uit de kast.
Het titelnummer wil ik graag in het zonnetje zetten. Want man man man, wat is het toch een Good Day vandaag. Bij het horen van de eerste klanken stuwt het nummer je naar positiviteit. Zoals hij zelf zingt, krijg je zin om op de stoeprand even te genieten van het leven.
Leuk detail, het nummer is geschreven in Amsterdam, de Herengracht komt bijvoorbeeld voor in de tekst. Jonathan Jeremiah is populairder in ons land dan bij onze eilandburen. Laat je, net als ik bij het concert in de Melkweg in 2018, meenemen door dit heerlijke stemgeluid op deze werkelijk goede dag.
Keuze Jeroen Mirck: Sun Kil Moon – This Is Not Possible (2018)
Humoristische mensenhater
De Amerikaanse singer-songwriter Mark Kozelek, vermoedelijk beter bekend onder zijn bandnaam Sun Kil Moon, staat niet te boek als het zonnetje in huis, dus leek hij me de ideale kandidaat voor een blogbattle over Blue Monday. Toch bleek het nog best lastig om het meest sombere nummer uit zijn oeuvre te vinden, want in al het cynisme van deze Californische misantroop schuilt stiekem heel veel humor en ja, zelfs romantiek.
Ik overwoog Philadelphia Cop uit 2017, vanwege zijn tien minuten durende klaagzang over Twitter en het overlijden van David Bowie, maar stiekem is het een heel liefdevol nummer. Vrij snel kwam ik toen uit bij een andere marathonsong: This Is Not Possible verscheen een jaar later als openingstrack van het album met de typische egomane Kozelek-titel This is My Dinner. Ditmaal schreef hij een jammerklacht over een Duitse tournee, waarbij hij zich groen en geel ergerde aan de dienstverlening van een popzaal en hotel in Frankfurt.
Gelukkig kwam het uiteindelijk allemaal weer goed, eerst in het Duitse plaatsje Rettershof en later in Utrecht. Beide locaties krijgen in hetzelfde nummer een zeer positieve review van Kozelek. Hij schmiert erop los over de hotdog die hij niet krijgt en de tagliatelle die hem wel wordt geserveerd, over het weer, het personeel en de service. Persoonlijk vind ik al dit gesomber ronduit hilarisch.
Tijdens diezelfde tour riep hij het Berlijnse publiek in Festsaal Kreuzberg op om deze one-off song massaal te filmen, iets wat hij normaal gesproken haat. Sterker nog: hij deelde de video van een fan die alles filmde, inclusief Kozeleks introductie en oproep tot publieksparticipatie. De mensenhater verandert zowaar even in een allemansvriend. Als dat geen remedie is tegen Blue Monday weet ik het ook niet meer.
Keuze Freek Janssen: Jarabe de Palo – Misteriosamente Hoy (2020)
Jij bepaalt zelf wel hoe je je voelt vandaag
Blue Monday is een dieptriest fenomeen. Bedacht door het PR-bureau van een reisbureau, om consumenten de put in te praten. Zodat zij geld konden verdienen aan consumenten, die een reis naar de zon boeken om de donkere, treurige tijd door te komen.
Bah.
Niemand die deze onzindag nog in verband brengt met de bedenkers, dus het commerciële voordeel behalen ze er gelukkig niet meer mee. Wat me wel stoort, is dat we er elk jaar blijkbaar aan herinnerd moeten worden dat deze maandag de meest depressieve van het jaar is. Alsof een regenachtige, donkere maandag op zichzelf al niet erg genoeg is.
Laat niemand je vertellen hoe je je moet voelen. Blue Monday is van jou. Misschien heb je wel een topdag vandaag. Go for it!
Ik schreef er begin 2021 al over: Jarabe de Palo was een Spaanse band die ik jaren lang volgde en een beetje uit het oog verloren was. Eind 2020 reed ik naar huis nadat ik mijn vader naar het ziekenhuis had gebracht voor een bestraling. Ik dacht: zou Jarabe de Palo nog iets nieuws hebben uitgebracht?
Ja, zo bleek. Maar het was wel een zwanenzang. Zanger Pau Donés was een paar maanden eerder overleden aan kanker. Vlak daarvoor bracht de band het album Tragas O Escupes uit, het vrolijkste werkje dat ik ooit van Jarabe de Palo had gehoord.
In het zicht van zijn overlijden schreef Pau deze tekst (vertaald uit het Engels):
Wonderbaarlijk genoeg voelt het leven vandaag niet zwaar meer
Ongelooflijk dat het leven de moeite waard is
Alles lijkt goed, ik voel me goed over mezelf
Ik heb niets te doen
Ik heb geen problemen
Alleen maar tijd te verliezen
En een rustig hart
Vandaag voel ik me goed
Heerlijk goed
Toen ik drie jaar geleen over Eso Que Tú Me Das schreef, waren de vooruitzichten van mijn vader nog hoopvol. Twee jaar en vier dagen geleden is hij toch overleden aan de gevolgen van longkanker. Ik kan niet zeggen dat het laatste album van Jarabe de Palo me troost heeft gebracht, ik heb wel sindsdien grenzeloze bewondering gehad voor de levenslust en veerkracht van zanger Pau.
Hoe jij je vandaag voelt, dat bepaal je zelf wel. Misschien wel wonderbaarlijk goed.
Keuze Michiel Borst: Madrugada – Nobody Loves You Like I Do (2021)
De zon komt op….
Blue Monday, in 2005 bedacht door de Britse Psycholoog Cliff Arnall, zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn. Dit op basis van een nogal ingewikkelde en tegelijk dubieuze formule. Veel hoon en kritiek vielen de bedenker ten deel.
Sindsdien komt het begrip echter wel elk jaar terug en maken wij er op Ondergewaardeerde Liedjes zelfs een battle over. Maar is deze dag ook echt wel zo deprimerend? Het antwoord laat zich makkelijk raden…
Stel je komt uit Noorwegen en woont ergens boven de poolcirkel. In de maand november gaat dan het licht uit, letterlijk. De zon gaat onder om voorlopig niet meer op te komen. Deze komt pas weer op rond 20 januari, inderdaad rond Blue Monday.
Hoe zou jij je voelen als je na twee maanden de zon weer ziet? Is dat geen aanleiding om het leven te vieren en te beseffen dat de lente en zomer langzaam in aantocht zijn? Is dat dan de meest deprimerende dag?
De mannen van Madrugada komen uit Noorwegen. Uit Stokmatkness om precies te zijn. Dat ligt boven de poolcirkel en daar is het al sinds november donker. Prominent bandlid en gitarist Robert Burås overleed totaal onverwacht in 2007. Redenen genoeg om in ellende te zwelgen en niet meer boven te komen. Dat gebeurde dan ook, Madrugada deed letterlijk het licht uit en stopte in 2008 na het verschijnen van het album met de gelijknamige titel. Alsof november was gekomen.
Na een succesvolle tournee in 2019 besloten de overgebleven bandleden weer nieuw materiaal op te nemen. Veel melancholie en verwerking van verlies is erop te horen. Maar vooral de lichtere sound typeert het uit 2022 afkomstige Chimes At Midnight. Luister naar het openingsnummer Nobody Loves You Like I Do en al bij het intro voelt het alsof de zon weer opkomt. Daar kan een mens toch alleen maar moed en vreugde uit halen.
November is geweest, het licht is weer aan, januari is gekomen en de zon gaat weer schijnen. Of zoals een bekende Nederlandse troubadour ooit zong; Het leed is geleden de horizon schijnt. No more Blue Monday’s dus mensen!
Keuze Alex van der Heiden: Joachim Witt – Träume Im Gegenwind (2023)
Mooie, rijpe stem
Daar is ie dan, de beruchte maandag dat alle voornemens en plannen voor het nieuwe jaar al niet meer haalbaar zijn. Aangemoedigd door in veel gevallen vervelend rotweer en korte dagen….nou ja dat.
Bij dat gevoel hoort lekkere donkere depressieve muziek en daar weet Joachim Witt wel raad mee. Toch houdt Träume Im Gegenwind ons een stukje hoop voor. Als je maar aan die droom of voornemens vasthoudt, dan blijf je wat te wensen houden, alleen vraagt hij zich op het eind van het lied af wanneer .
Misschien is dit nummer wel exemplarisch voor de muzikale carrière van Joachim Witt, die eigenlijk geen voet aan de grond krijgt in muziekland. Hij produceert in de jaren ’80 daarom maar zelf zijn eerste plaat. Die is niet om aan te horen vind ik.
Witt is echter een doorzetter en in de loop der jaren (na pieken en dalen) verandert zijn muziekstijl meer richting ‘Neue Deutsche Härte’. Daarnaast wordt zijn stem mooier, ouder en rijper en in geval van Joachim Witt vind ik dat een verrijking.
Als je begint met deze artiest op leeftijd, start dan met zijn laatste werken en daal daarna pas af richting jaren ’90, totdat het niet meer om aan te horen is. Dan kun je stoppen. Voor nu: lekker meedromen in tegenwind.
