The Book Of Traps And Lessons is een meesterwerk. Het is een album dat een instant klassieker is. Er zit zo veel emotie in dat album dat ik standaard kippenvel krijg als ik het opzet. De meeste kippenvel komt zonder twijfel bij het laatste nummer van het album, een prachtige pianotrack over het zien van de gezichten van mensen. Over het moeilijk hebben met de wereld, met hoe dingen lopen, maar hoe de gezichten van mensen ervoor kunnen zorgen dat je toch weer even tot rust kan komen. Iets waar ik me persoonlijk heel erg in kan vinden. Het is zo leuk en ook rustgevend om af en toe gewoon even rond te lopen of ergens te zitten en mensen te kijken. Hun gezichten te zien. Heerlijk.
De versie op het album is prachtig. Maar Kae bracht ook nog een andere versie uit. Iets minder rustig, want er zit meer ritme in. Mijn eerste reactie op deze versie was “dit is jammer, het origineel is zo mooi” maar ik merkte dat deze versie een groeibriljantje is. Want deze versie is net iets voller, net iets meer. En hoewel het minimale van het origineel erg fijn is, is de Streatham Version inmiddels op een eigen manier ook een favoriet van me geworden. Ik moet dus toegeven dat ik in eerste instantie zelf deze versie enorm ondergewaardeerd heb. Ik raad dan ook iedereen aan om, naast het prachtige origineel, deze Streatham Version ook eens op te zetten. Of gewoon toe te voegen aan je playlist, zodat deze regelmatig langskomt. Omdat het kan.
