Het is een van de liedjes waarmee ik het Franse chanson herontdekte. Lang zat het genre ergens achterin mijn brein verstopt, want in mijn jonge jeugd kon ik er enorm van genieten. Maar in de allereerste editie van de Top 2000 werd dit hersengebied weer geactiveerd. En dat kwam onder andere door deze fijne plaat: Il Est Cinq Heures Paris s’Éveille.
Het nummer gaat terug tot 1802. Een tijd waarin het fenomeen popmuziek nog niet eens een begin van een bestaan had gemaakt. Een tijd waarin muziek nog voorbehouden was aan de elite, die professionele muziekbeoefenaars naar hun salon haalden om het daar te kunnen beluisteren, zo ver mogelijk weg van het plebs.
En waar Tableau De Paris à Cinq Heures Du Matin een lieflijk tafereel beschrijft van een langzaam ontwakende hoofdstad met bakkerijen die hun deuren openen, fruitkraampjes die worden opgezet en straatvegers die de stad weer netjes maken, voegt Jacques Dutronc hier ronkende vrachtwagens aan toe en strippers en travestieten die de sporen van de nacht wegwerken.
In 1991 verkozen muziekcritici Il Est Cinq Heures Paris s’Éveille als de beste Franstalige plaat ooit. Een keuze die ik alleen maar kan onderschrijven. Het is prachtig beschrijvend, heeft een aanstekelijk ritme en een lekker tempo. De fijne stem van Jacques Dutronc en die briljante fluitmelodie maken het vervolgens compleet. Het deed me dan ook best wel pijn toen ik dit pareltje langzaam naar de uitgang van Die Andere Lijst zag verdwijnen.
Gelukkig biedt de Snob 2000 tegenwoordig ook asiel aan dit soort verweesde platen. Platen die al lang niet meer bij de concullega terug te vinden zijn, worden tegenwoordig met liefde geadopteerd. Ik was dan ook blij verrast toen ik Jacques Dutronc weer zag opduiken bij óns, op plek 1554. Merci les amis!
Heb erop gestemd! Volgend jaar hoger in de Snob2000, s.v.p!
Dank je wel 🙏 Naar de Top van de Snob met dit pareltje!