Je hebt artiesten die hofleverancier zijn van de Snob 2000 (denk aan Radiohead of Porcupine Tree) en typische Top 2000-artiesten (zoals Queen en Pink Floyd). Er zijn echter ook legendarische artiesten die tussen wal en schip vallen. In Top noch Snob vragen we extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die in 2022 in géén van beide lijsten voorkwamen, maar die daar in 2023, volgens ons, zeker wel thuishoren.
Alles aan Billy Idol is ambivalent. Is hij meer Engels, of toch meer Amerikaans? Is hij punk, of toch commercieel? Is het cult of camp? Moet hij in de Top 2000 of in de Snob 2000? Om alleen die laatste vraag te beantwoorden: hij moet in ieder geval in het muzikale geweten van Nederland, de Snob 2000 wat mij betreft! Hij heeft dan wel met White Wedding en met Eyes Without A Face ooit in de Top 2000 gestaan, maar zoals het de Top 2000 betaamt, was het werkelijk waar spuuglelijke Eyes Without A Face een groter nummer dan het werkelijk waar fantastische White Wedding.
Maar we gaan het vandaag niet over matige keuzes hebben. Vandaag gaat het over een andere goede keuze, namelijk Rebel Yell. Een nummer waar ik een zwak voor heb, omdat het enerzijds die heerlijke vroeg jaren 80 sound heeft met een mix van glam metal, een klein zweempje punk er in en de smaak afmaakt met de synthesizer sound die later ook – vind ik – is terug te horen in Pia Zadora’s And When The Rain Begins To Fall en Michael Sembello’s Maniac. Ik heb er geen studie van gemaakt en ga er mijn geld niet op verwedden dat hij aan de wieg stond van die sound, maar volgens mij was Billy wel eerder dan deze twee bekende voorbeelden.
Tekstueel moet je er bij Billy zeker niet altijd een diepere laag of beladen boodschap achter zoeken. Geen einde aan wereldhonger, oorlogen of andere politieke boodschappen. Nee hoor, het is een nummer dat gaat over seks, zoals wel meer van zijn nummers. Gewoon, nachtenlang doorhalen. En dat merk je ook wel, want dit nummer is zo heerlijk opzwepend met dat She cries more, more, mohohoooore.
Funfact is dat de titel ontleend zou zijn aan de favoriete bourbon van Keith Richards. Nog steeds te koop overigens als je wilt, zodat je je even kunt proeven waar Billy z’n inspiratie vandaan haalde. De titel is ook een verwijzing naar dat She cries more, more, mohohoooore, omdat het door de dame in kwestie zou worden geuit als een battlecry, alsof ze ten strijde trekt.
En met dat in gedachte trek ik ook ten strijde voor Billy. Hij was ooit top, maar nu is hij top noch snob. Ik zou zeggen, zet het nummer weer eens aan, luister het intro, laat je meezwepen, bal die vuist bij het refrein, geniet van de kenmerkende gitaarsolo, maar bovenal: stem dit nummer (of White Wedding, of beide) van Billy Idol de Snob in!
