Sommige liedjes vereenzelvigen we zo met de uitvoerder dat we denken dat hij of zij het nummer ook heeft geschreven. Neem The First Time Ever I Saw Your Face van Roberta Flack uit ‘72. Het origineel dateert van vijftien jaar eerder en werd geschreven door de Britse folkzanger Ewan MacColl voor zijn geliefde Peggy Seeger, die het als eerste uitvoerde. Na meerdere folky coverversies, gaf Roberta er haar eigen slow soul draai aan en het werd een giga-hit, onder andere #1 in de VS, Canada en Australië. The First Time, oh dat is van Roberta Flack! Ja ja.
Zo zijn er meerdere bekende en grote hits. Neem Blueberry Hill. Kom op, dat is toch van Fats Domino!? Nee dus. Bij Fats zit er ongeveer evenveel tijd tussen zijn versie en het origineel als bij Roberta en Peggy. Domino bracht zijn Blueberry Hill uit in 1956, zestien jaar nadat Vincent Rose, een bandleider met Italiaanse roots (hij heette eigenlijk Vicenzo Cacioppo) het had geschreven. Een andere bandleider, Sammy Kaye, was de eerste die het lied in 1940 op bakeliet zette. Op vocals Tommy Ryan. Ze maken er een braaf liedje van.
Een andere grootheid uit de vroege zwarte Amerikaanse muziek, Louis Armstrong, ging Fats in 1950 voor. Louis deed Blueberry Hill op zijn Louis, met die zo kenmerkende, kilometers diepe en schorre bariton van hem: jazzy en scattend. Hij vond zijn thrill, maar zijn trompet bleef in de koffer.
Volgens Second Hand Songs is de evergreen Blueberry Hill 321 keer gecoverd, al zal dat best wel eens veel meer kunnen zijn. Alhoewel, zij noemen zelfs onze eigen Rob de Nijs en The Hearts of Soul, naast coryfeeën als Elvis Presley, Bill Haley & His Comets, Little Richard, Cliff with The Shadows, The Everly Brothers en Elton John. Een wel erg schmierende versie vinden we terug van Carl Perkins (uit ’84). Van een man met zo’n staat van dienst, met zijn rockabillygenen en rock ’n roll-hart – een inspirator van The Beatles – zou je toch beter mogen verwachten. Oordeel zelf.
Iemand die het lied wel inlevend laat klinken is de Canadees Bruce Cockburn. Dezelfde Bruce die zo graag een Rocket Launcher in z’n achtertuin had staan om alles wat in zijn ogen politiek fout was uit de lucht te schieten. Hoewel ook hij niet echt loskomt van het rhythm-and-blues-idioom dat Fats aan het bigbandnummer meegaf, is dit toch wel een fijne versie. Bruce maakt er een duet van, met Margo Timmins. Het is immers een verbroken relatieliedje; But all of those vows you madeWere never to be. Maar al zijn de bosbessen nog zo zuur, Bruce en Margo slepen je er wel doorheen, op weg naar een volgende thrill.
