Eén van de meest interessante Europese artiesten van dit moment is Thomas Azier. Een volkomen autonome artiest die van jongs af aan zijn eigen pad is gegaan. Daarbij doet hij geen concessies.
Azier is geboren in Leiderdorp en heeft zijn jeugd doorgebracht in Nijeberkoop, Friesland. Met niet meer dan de spreekwoordelijke koffer met kleding voor een paar dagen, een tandenborstel en een paar Euro is hij op negentienjarige leeftijd verkast naar Berlijn. Azier wilde zich ontwikkelen als artiest en hij meende dat hij dat het beste kon in de Duitse hoofdstad. Dat verhaal prikkelt al. Voor veel jonge mensen is de stap van een provinciedorp naar een studentenstad al een hele grote. Voor mij in ieder geval wel, als achttienjarige van Vriezenveen (Ov) naar Tilburg. Azier vond de stap naar Berlijn noodzakelijk voor zijn muzikale ontwikkeling, dus ging hij.
De zucht naar avontuur, naar ontwikkeling, is altijd gebleven. Zijn debuut Hylas (2014) is nog in Berlijn opgenomen. Hij merkte dat hij een meer romantische kant van de muziek een kans wilde geven; dat bracht Azier in Parijs waar hij Rouge (2017) heeft opgenomen. De muziek van Rouge is zwierig, romantisch, wat minder kil dan Hylas. Was dit de blauwdruk van zijn verdere muzikale carrière gebleven, dan had hem dat wellicht roem kunnen opleveren. Een liedje als Gold is zo toegankelijk, zo lekker in het gehoor liggend, dat dit zo maar een radiohit had kunnen zijn.
Thomas Azier was daar duidelijk niet naar op zoek. Love, Disorderly uit 2020 is experimenteel, muziek waarvoor moeite moet worden gedaan. Die moeite loont: de muziek is van een grote schoonheid. Dit jaar kwam The Inventory of our Desire uit, weer een veel warmbloediger en meer romantische plaat. Een plaat gemaakt met jazzmusici, gitarist Obi Blanche, drummer Simon Segers en saxofonist Maarten Hogenhuis, die zwiert en uitdaagt.
Azier houdt niet van hokjes. Niet geografisch: hij was na Parijs weer verhuisd naar Amsterdam en vervolgens weer terug naar Parijs. Niet voor niets is hij hiervoor een Europese artiest genoemd: Thomas Azier gaat naar de plek waar de muziek die hij wil maken, het beste tot stand kan komen. Of dat nou in Nijenberkoop is, in Parijs of in Berlijn. Niet als persoon: zowel qua uitstraling als qua stemkleur heeft hij iets androgyns over zich. En zeker niet als muzikant: zijn muziek beweegt van jaren tachtig-synths naar jazz en alles wat daartussen zit. Het heeft Azier een grote schare fans opgeleverd: zijn tour brengt hem door heel Europa. Niet de grote zalen, die hij met een meer commercieel geluid misschien ook had kunnen vullen. Wat hij wel heeft is commerciële en artistieke vrijheid, die hem een prachtig oeuvre oplevert.
Veelal kiest Azier op het podium voor een kleine bezetting. Zijn samenwerking met Noordpool Orkest, vastgelegd in een EP onder de naam Live Recording, smaakt neem ik aan naar meer. Het orkestrale, zoals in What does it mean to be free, in de muziek van Thomas Azier komt samen met het orkest prachtig tot zijn recht. Muziek voor fijnproevers.
