Baanbrekend: zwarte artiest zingt een meer dan verdienstelijk moppie country. Een vrouw nog wel! Ze mocht zowaar komen opdraven in C&W-mekka: de Grand Ole Opry. Dit was wel in 1969, hèh? De Amerikaanse tegenhanger van de Nederlandse smartlap – ik zal heus niet de enige zijn die de verwantschap is opgevallen – was het exclusieve terrein van het hagelwitte Amerikaanse achterland. Tot Charley Pride zich buiten de gesegregeerde hitlijsten waagde, was er nooit een rhythm & blues artiest geweest die een dergelijk spektakelstuk aandurfde. En toen was daar plots Linda Martell. Alleen: voor haar carrière goed en wel uit de startblokken kwam, gooide ze de handdoek alweer in de ring. De zorg voor haar man en vijf kinderen liet zich lastig combineren met een druk tourschema.
Na het welbekende voorland van zingen in het plaatselijke kerkkoor en met het doowop-groepje van de familie de hort op, verkoos Thelma Bynum (zoals Martell eigenlijk heette) al gauw het solopad. Bij een optreden op een luchtmachtbasis wist ze met een country verzoeknummer de voltallige zaal plat te spelen. Een aldaar aanwezige ex-meubelverkoper wist haar ervan te overtuigen dat de wereld klaar was voor een vrouwelijke tegenhanger van Charley Pride. Labelbaas Shelby Singleton Jr., een genie in het forceren van een landelijk doorbraak van regionale hits, had er wel (gouden) oren naar. Martell werd ondergebracht op Plantation Records, de country-tak van zijn SSS International. Het label had bekendheid vergaard met Jeannie C. Riley (die een eigen blog verdient, nog even geduld aub).
Vier singles nam ze op voor Singleton. A- en B-kanten belandden allemaal op haar enige album Color Me Country. De grootste hit – een cover van de Winston’s Color Him Father – reikte tot plek 22 in de Amerikaanse C&W-hitlijst. Ook opvolger Before The Next Teardrop Falls is van grote klasse. Toch viel ik als een blok voor de derde single tevens album-opener Bad Case Of The Blues. Met enige zelfspot bezingt Martell in de ik-persoon het relaas van een meisje dat gaat wonen en werken in de grote stad. Al die zelfstandigheid behoedt haar niet voor de armen van de verkeerde vent:
I said, “Mama, he tells me that he loves me and then he’s out with another
And he’s got me right down to the last square on the checker board”
Het blijft smullen: die prachtige beeldspraak, waar country patent op heeft. Als kers op de taart jodelde Martell er ook nog een moppie bij – de yodeling cowboy Jimmie Rodgers himself had er niet van terug.
