Onlangs schreef ik al over het koppel Robert Fripp en Toyah Wilcox. Over hun Sunday Lunch bijdragen die zij waren gestart in de COVID-19 periode. In hun huiskamer en keuken namen ze covers op van verschillende artiesten en deden dit op humoristische wijze. Het zorgde voor nieuwe interesse in het werk van hun beiden. Medio 2023 gingen ze zelfs samen op tournee waarbij ze ook op Glastonbury stonden. In mijn blog over dit koppel ging ik met name in op Robert Fripp, en daarom nu een apart blog over Toyah. Want laten we wel wezen, die waren we in Nederland echt wel uit het oog verloren.
Een Engelse zangeres, actrice en TV-presentatrice, maar nooit echt voet aan de grond gekregen in Nederland. In Engeland had ze acht top 40 hits, maar hier werd het in de hitlijsten nooit wat. Toyah was eind jaren zeventig en begin jaren tachtig de frontvrouw van de gelijknamige new wave band Toyah. Als soloartiest neemt ze nog steeds muziek op overigens en op haar 66ste rockt ze nog stevig door. Maar dat is ook te zien in de coverserie die zij met haar man Robert Fripp opnam. Het plezier spat ervan af.
New wave was begin jaren tachtig echt wel breed vertegenwoordigd in de Top 40. Het doet nu soms allemaal een beetje gedateerd aan, maar een aantal bands wist echt goede nummers neer te zetten, die na al die jaren nog steeds als een huis staan. De wat meer extravagante uitdossingen die daar bij horen nemen we dan maar voor lief. In de slipstream van die artiesten kwam Toyah (de band dus) ook bovendrijven. Met name in Engeland dan, want daar kreeg het nummer waar ik het over heb, I want to break free, een top 10 notering.
Het was daarmee ook de grootste hit van de band wereldwijd en ook van haarzelf. Een typisch jaren tachtig new wave nummer en het voelt wellicht een beetje gedateerd aan. Het is wel bijzonder dat juist dit nummer de enige hit was die zij scoorde in Europa en Australië. Ze schreef de tekst al toen ze 14 was en op school niet helemaal in het perfecte plaatje paste en niet zichzelf kon zijn. Het nummer gaat over de wens om als individu gezien te worden en niet als iemand die moet voldoen aan het juiste plaatje.
In Engeland is ze, mede door media optredens, altijd wel bekend gebleven, in Nederland wat minder. Maar het is en blijft een powervrouw!
