Al een tijdje speel ik met de gedachten om iets te schrijven over de Nederlandse band Green Lizard. Helaas heb ik nooit een echt goede insteek gevonden. Ik wilde iets schrijven over het feit dat ze een van de weinige bands zijn die in bijna 40 jaar ‘Grote Prijs Van Nederland‘ historie wél iets gepresteerd hebben. Check het zelf maar: heel veel bands zijn na winst snel weer naar de vergetelheid verdwenen. Van de bandwinnaars vanaf 1995 hebben slechts zeven een Wikipedia pagina. Maar nee, niet echt een leuke insteek en wat zegt het nou werkelijk.
Ik zou iets anekdotisch kunnen schrijven over een optreden. Eind jaren 90 heb ik ze op de Markt in Den Bosch zien optreden. Ik was daar vooral voor het New Yorkse Madball was en kende de band niet echt maar ze maakten een erg goede live indruk op me. Maar om eerlijk te zijn is dat ook al weer zo lang geleden dat ik het ook niet scherp meer heb (en ook is het niet een heel originele insteek, laten we eerlijk zijn). Dus daarom, simpelweg omdat het vandaag de eerste dag van de herfst is, mijn meteorologische minst favoriete seizoen, een kleine eervolle vermelding op ons aller muziekblog voor een geweldig mooi nummer dat toevallig die titel draagt.
Autumn borduurt qua sound voort op de grunge uit de jaren 90, vermengd met (nu-)metal achtige invloeden, maar dat laatste moet je ook niet te groot maken. Het is ook niet voor niets dat de band een flashback tour deed naar Nirvana in het begin van dit millennium en ook nog een jaar of zes geleden. Het nummer start rustig met een eenvoudige melodie op de gitaar en zet met de lispelende zang ook gelijk de toon voor een nummer dat het midden houdt tussen droevenis, duisterheid en melancholie. Vervolgens komen de powerchords en ontvouwt zich een nummer waarin ook ineens violen (met een enkele dissonant) en cello doorheen komen.
De clip van het nummer is destijds breed gedraaid, omdat het een grappige aanklacht was tegen boybands en talentjachten (if only they knew wat een meuk en drek toen nog bedacht moest worden..), maar vooral ook vanwege de cameo’s van Dinand Woesthof, Brainpower en Herman Koch en Michiel Romeyn van Jiskefet. Afgezien van de grappigheid, doet de clip wel lichte afbreuk aan het emotionele karakter van het nummer.
Inmiddels is de band en het debuutalbum Identity wellicht wat in de vergetelheid geraakt. Met iets meer dan 2200 maandelijkse luisteraars kun je niet stellen dat de band tot het collectieve nationale geheugen is gaan horen. Maar ik vind dat dit nummer (en Turn Around van het debuut idem dito) een groter podium gegund is, meer streams zouden moeten hebben dan nu en misschien zelfs, ja echt, dat het tot de nationale canon zou moeten behoren.
