Oh, de vloek van het voorprogramma…
Hoe vaak heeft u een concert bijgewoond waar het voorprogramma u spijt van al uw hierheen leidende keuzes deed krijgen? Vaak zwabbert een dergelijke “support show” ergens tussen kaak-verkrampend pseudo-aanstekelijk en een melodramatisch papje waar slechts één iemand in de zaal in geïnteresseerd is. Voor mij en de mijnen is het geregeld niets meer dan een tijdvak om zoveel mogelijk flauwe grappen te bedenken voor wanneer het klaar is (en om een adequate hoeveelheid bier eigen te maken).
Echter! Zo nu en dan, wanneer de planeten op één lijn staan, iemand voor je heeft gebeden, of wanneer er – godbetert – daadwerkelijk talent op de bühne staat, dan wil het voorprogramma ineens iets bijzonders doen: de zaal met beide handen bij de kraag grijpen en alles in vlam zetten.
Ik heug me enkele dergelijke voorprogramma’s: bijvoorbeeld Electric Citizen (voorprogramma van Wolfmother, met een losgeslagen duivel op drums), Vintage Trouble (voorprogramma The Who, waar de zanger door de rijen stoelen stormde en het publiek zich ineens weer zestig voelde), of O. (voorprogramma Black Midi, unieke ervaring van enkel een baritonsaxofoon en bizarre drums).
Aan dit leuke lijstje wil ik graag Courtney Marie Andrews toevoegen. Zij stond met haar band (bassist + drummer) twee dagen in het voorprogramma van Wilco in TivoliVredenburg. En ondanks haar verbazingwekkende vermogen om in haar bindpraatjes vaker over Nashville, Tennessee te beginnen dan ik ooit voor mogelijk hield, was het muzikaal van de bovenste plank. Het was dat Wilco twee allesverschroeiende optredens gaf, maar anders had men het de komende weken nog steeds over Courtney Marie Andrews gehad.
Met haar southern drawl, rake en spaarzame liedjes en noemenswaardige bassist met een schitterende tenorstem, wist ze de Ronda volledig in te pakken. Het nummer Old Flowers, met die prachtige akkoordprogressie en dat machtige refrein, stak er beide avonden met kop en schouders bovenuit voor me.
Courtney Marie Andrews heeft me niet alleen goede muziek laten horen. Neen, ze heeft me weer vertrouwen in het voorprogramma gegeven. Bedankt daarvoor!
