Ondergewaardeerde Liedjes gaat deze zomer op wereldreis. 31 dagen, 31 verschillende landen, 31 geweldige liedjes. Dompel je de hele maand juli onder in prachtmuziek uit de hele wereld.
Zelf had ik nooit zoveel met het land Polen, totdat ik (via het bedrijf waar ik in het verleden voor werkte) een aantal collega’s leerde kennen van de Poolse vestiging. Een wereld ging er voor mij open, toen leeftijdsgenoten vertelden over hun jeugd en puberteit en de periode na het vallen van de muur. Maar bovenal de hartelijkheid in alle contacten en het feit dat die contacten lang door bleven lopen, ook al werden we ex-collega’s, geeft aan hoe we wellicht ook als landen bij elkaar passen.
Wat wel specifiek anders is in Polen is de verkeersveiligheid. Bijna al die bovengenoemde collega’s zijn wel betrokken geweest bij verkeersongevallen, waarbij zelfs een collega om het leven is gekomen. Daar is in al die jaren niet veel verandering in geweest. En natuurlijk is het wel een mooi land, waarin bijvoorbeeld Krakau de moeite van het bezoeken waard is, maar bijvoorbeeld ook Gdynia aan de kust. Politiek gesproken blijft het rommelen en blijft het lastig voor de inwoners van dit land.
Er komt wel veel goede muziek vandaan. In mijn collectie zitten aardig wat Poolse artiesten en vandaag wil ik het hebben over de band Collage. Ik neem je mee naar de jaren negentig. Het landschap van symfonische rock was redelijk versnipperd. In Nederland had je het blad Sym-info (later SI Magazine en tegenwoordig is dat iO Pages) en die hadden ook een eigen muzieklabel SI Music. Hier verschenen veel albums, waarbij de kwaliteit niet altijd werd gesteld boven kwantiteit, maar er waren enkele uitschieters. Zo’n uitschieter was de band Collage. Hun album “Moonshine” verscheen in 1994 op het SI label en werd uiteindelijk commercieel het meest succesvolle album van het label. En terecht overigens.
De totstandkoming van dit album was echter nogal rommelig. Op basis van hun eerste album, mochten ze dus in Nederland dit album opnemen. Maar bijna alles ging mis. Binnen een week was het geld van de band op, werden ze het compleet niet eens over het mixen van de nummers en was er elke dag wel een nieuw probleem met een track. Uiteindelijk verdween de band met de halve opnames weer richting Polen en leek het een lastig verhaal te worden, maar na drie maanden mixen in Polen kwam er toch een eindresultaat wat werd uitgebracht.
En dat sloeg in als een bom. Een neo-progressief album wat tot op de dag van vandaag wordt gewaardeerd door progliefhebbers. De uiteindelijk volle productie zorgde voor een warm album, waarbij de zanger Robert Amirian met zijn stem een groot aandeel heeft. Veel typische (Pink Floyd achtige) gitaren, warme synths en gewoon goede nummers. De productie is goed en klinkt ook af. Daarnaast blijven melodieën van bijna elk nummer in je hoofd zitten.
Dat is met name het geval bij Wings in the Night. Met een rustige start horen we de stem van Amirian, maar in dit nummer van ruim 11 minuten blijft dat niet lang zo en vanaf minuut 2 vechten synths en gitaren om en om om aandacht. Met name de zang en de gitaarsoli door het nummer heen zijn adembenemend en een monument in het neo-prog genre. Het geeft de klasse van de band weer.
Het zal de oplettende lezer niet verrassen dat de band geen lang leven had. Er verscheen nog een opvolger, maar dat was geen schim meer van dit album. Pas in 2022 kwam de basisbezetting van de band weer bij elkaar en brachten ze een nieuw album uit. Uiteraard geen nieuwe “Moonshine” maar helemaal niet slecht.
