Het publiek en tegelijk gans kijkend Vlaanderen was verbijsterd en woedend.
Ik voelde me heel verontwaardigd. We maken ons bijna elk jaar op het festival belachelijk, maar nu gaat het toch te ver.
Hebben wij dan nog niet voldoende laatste plaatsen op ons actief dat we dit jaar opnieuw met 0 moeten eindigen?
Volgens mij heeft de jury er goed aan gedaan om vernieuwend doch onbegrepen talent te sturen […] In ieder geval moet Pas De Deux nu iets moeilijks verwezenlijken, daar in München en dat bovendien zonder de steun van de ‘lieve’ Belgen.
Aldus een kleine bloemlezing uit de over het algemeen onthutste reacties op de uitverkiezing van de experimentele electrogroep Pas De Deux om België te vertegenwoordigen op het songfestival in München, 1983. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe de overbuurvrouw tevens moeder van mijn beste vriendje vol ongeloof uitriep: Maar dat is toch geen muziek! Als 9-jarige vond ik het ook een raar lied en dat malle dansje van die twee dames zelfs een tikje gênant. Tegelijkertijd moest ik denk ik gewoon even verwerken dat dit andere koek was dan Ein Bisschen Frieden van het jaar ervoor.
Dat jaar mocht ik voor het eerst opblijven om de finale van het Eurovisie Songfestival uit te zitten. Niet omdat ik het nou zo’n leuk programma vond, maar omdat iedere aanleiding om ’s avonds langer op te blijven door zo’n beetje elk kind van die leeftijd met open armen wordt ontvangen. Om de feestvreugde te verhogen kregen mijn zusje en ik bij ons schaaltje borrelnootjes een flesje Shandy voorgeschoteld (tegenwoordig 0,5% alcohol, toen nog 0,9%). Met een inzending als Sing Me A Song van Bernadette kon ons, in tegenstelling tot die maffe Belgen, de overwinning niet ontgaan, toch?
Toch wel: het brave en opgewekte songfestival-by-numbers liedje, leverde Nederland hooguit een verdienstelijk zevende plek op. Corinne Hermès en het gedragen Si La Vie Est Cadeau ging er die avond voor Luxemburg met de buit vandoor, Israël werd tweede met Ofra Haza (met wie we vier jaar later opnieuw kennis zouden maken dankzij de sample uit Im Nin’ Alu in Eric B & Rakim’s hiphop-klassieker Paid In Full) en de nummers drie (Carola uit Zweden) en 4 (Danijel uit voormalig Joegoslavië) zouden in de nasleep van het songfestival hoog in de Nederlandse Top 40 eindigen.
Verreweg het interessantste onderdeel van die hele songfestival-uitzending vond ik die razend spannende puntentelling. De Belgen zouden met Pas De Deux de op twee na laatste plek behalen. In elk geval verlieten ze het strijdtoneel niet met 0 punten, zoals nogal wat landgenoten meenden te zien aankomen; die smadelijke nederlaag viel te beurt aan de gecombineerde 19e plek voor Spanje en Turkije. Hoewel er eigenlijk bar weinig werd gezongen –
Rendez-Vous maar de maat is vol en mijn kop is toe
– zou de tekst me jarenlang achtervolgen, omdat ik vergat hoe de band ook alweer heette.
Tot eind vorig jaar plotsklaps een liefdeswerk op de vinylmarkt verscheen: het complete, verzamelde werk van Pas De Deux, inclusief het originele songfestival-arrangement voor Rendez-Vous met het Eurovisie-orkest van Dieter Reith. Voor het eerst nog wel én in glorious mono! Kant 3 bevat vier extra versies van de minimalistische synth-pop song, voor wie geen genoeg van kan krijgen van deze Rivella onder de songfestivalinzendingen (hiero!). Verder ook nog de twee albums die Dett Peyskens, Hilde Van Roy en Walter Verdin als Pas De Deux uitbrachten, om het feest compleet te maken.
Drie jaar na het echec van Pas de Deux zouden de Belgen alsnog de Eurovisie-beker binnenhalen met Sandra Kim, wier commerciële J’Aime La Vie mijn tienerhart en dat van mijn klasgenoten sneller deed kloppen. Achteraf kun je je afvragen of de Belgen er verstandig aandeden om een nummer dat zijn tijd ver vooruit was, af te vaardigen voor het songfestival. Dapper was de nationale jury in 1983 niettemin, iets dat bij het lanceren van Studio Brussel werd beloond: Rendez-Vous was het eerste nummer dat te horen viel op de nieuwe zender. Zoiets moet ik in Nederland nog zien gebeuren!
