Songs: Ohia staat twee keer in de Snob-lijst, maar tot op heden is er nog geen blog over gemaakt. Deze omissie wil ik bij deze dan toch even oplossen. Ik kies dan niet voor een nummer wat in de lijst staat, maar voor mijn persoonlijke favoriet van deze band.
Nou ja, band, eigenlijk een eenmansband. Jason Molina begon dit project ergens eind negentiger jaren met een wisselende groep van muzikanten, maar vaak ook alleen, zichzelf begeleidend op de gitaar. Vanaf 2003 stapte hij overigens van deze naam af en tot zijn dood (in 2013) werd het Magnolia Electric Co.
Overleden inderdaad deze Molina. In 2013 op 39 jarige leeftijd. Geboren in 1973, begon hij na zijn schooltijd als basspeler in diverse bandjes, voordat hij uiteindelijk zelf met Songs: Ohia aan de slag ging. De stijl gaat van indie rock naar folk naar alt-country en vaak horen we alleen zijn gitaar en zijn typische stemgeluid.
Bij zijn overlijden in 2013 schreef een goede vriend over het feit dat hij al ruim tien jaar met een alcoholverslaving kampte en dat dit ook de oorzaak van zijn overlijden was. Met niets meer dan een telefoon in zijn zak verliet hij het leven. Geen makkelijk einde dus, want de jaren ervoor was hij ook al ziekenhuis in en uit gegaan.
Hij laat wel een stevige muzikale geschiedenis na. Wat opvalt is zijn lijzige stemgeluid wat je uit duizenden herkent. Vaak liedjes over de zelfkant van de samenleving en daar past hij ook qua melancholie prima tussen.
Dit nummer is daar een mooi voorbeeld van. Een man, jaloers op zijn vrouw. Hij wil dat ze mooi is, maar alleen voor hem. Hij is bang dat ze een reden heeft om mooi te zijn voor iemand anders. Tekstueel scherp en indringend.
Je moet een beetje in de stemming zijn om de muziek van Molina te horen. Het was niet de meest opgewekte geest die er op aarde rondliep. Maar toch zitten er mooie pareltjes tussen. Ik nodig je van harte uit om eens te grasduinen in zijn oeuvre.
Ik kende hem niet, maar dit nummer is heel goed. Jammer dat hij zo jong overleden is.