Het debuutalbum van de Franse coverband Nouvelle Vague uit 2004 werd een commercieel succes. Veel bekende New Wave liedjes kregen een prettig in het gehoor klinkende Easy Listening- en Bossa Nova-interpretatie. En dat sprak aan. Het is niet toevallig dat het Franse Nouvelle Vague de naam Nouvelle Vague heeft gekozen. Het verwijst niet alleen naar de vernieuwende Franse filmstijl, ontstaan rond 1959, maar ook naar New Wave, de muziekstroming uit de jaren zeventig en tachtig. En zoals je wellicht snapt betekenen de woorden New Wave, Nouvelle Vague, en trouwens ook Bossa Nova, exact hetzelfde. Alleen de taal is anders.
Bekende nummers op het debuut van Nouvelle Vague zijn onder andere A Forest oorspronkelijk van The Cure, Love Will Tear Us Apart van Joy Division, en Guns Of Brixton van The Clash. Allemaal klinkende namen en zeer aansprekende nummers. Uiteraard is het een soort van feest van herkenning. Toch hoeft Nouvelle Vague niet heel hoog te worden aangeschreven. Het is prima muziek voor op een playlist of voor zo nu en dan als achtergrondmuziek, maar veel diepgang en emotionele beleving is er niet. Alhoewel, op het debuut staat één nummer wat in staat is – bij wijze van spreken – voor langere tijd te bekoren.
Het origineel van In A Manner Of Speaking is afkomstig van de band Tuxedomoon. En als je dat nummer hoort snap je direct waarom een cover daarvan nog steeds interessant kan zijn. Zelfs als het een Easy Listening/Bossa Nova-versie is. In A Manner Of Speaking is intens en meeslepend, terwijl het toch spaarzaam wordt uitgevoerd. Daardoor voelt het met name oprecht en kwetsbaar; je gelooft wat er wordt gezongen, de track is haast meer een gewaarwording dan een liedje. Het nummer komt van het vierde album van de Amerikaanse band, Holy Wars, uit 1985. Het New Wave en Postpunk-geluid van de band zou ook nu nog veel mensen moeten weten aan te spreken.
Het is niet de eerste keer dat er over In A Manner Of Speaking wordt geschreven hier op de site van Ondergewaardeerde Liedjes. Meer dan negen jaar geleden schreef René Passet hierover voor de Ondergewaardeerde 30. Maar het nummer is zo briljant, het was weer eens tijd hernieuwde aandacht aan dit door Winston Tong geschreven nummer te besteden. Het is trouwens ook typisch een nummer voor de Snob 2000. Al was het de afgelopen editie heel erg schrikken dat het er niet in stond. En dat schrikken was niet eens bij wijze van spreken.
