Bij sommige musici zie je het aankomen dat de eindstreep bijna behaald is. Over Iggy Pop, Keith Richards, Bob Dylan, Ozzy Osbourne, Slash en nog een aantal anderen blijf ik mij verbazen dat de man met de zeis niet langs is geweest. Christine McVie heb ik niet zien aankomen. Anderzijds is 79 jaren op deze aardkloot best een lange tijd, maar je hoorde nooit rare dingen over haar reilen en zeilen.
Haar grootste successen had ze natuurlijk met Fleetwood Mac en dan pas nadat Stevie Nicks en Lindsey Buckingham de groep kwamen versterken. Het eerste album met hen deed het voornamelijk in de V.S. erg goed, alhoewel de voorganger (en de laatste met Bob Welch) zonder het illustere duo in mijn oren een prima plaat was. The White Album leverde bovendien twee hits op: Rhiannon en Say You Love Me; de laatste met de zang van Christine. Echter, de persoonlijke interne relatieproblemen kwamen ten volle tot uiting op Rumours dat alle records verbrak. Na de flop in 1995 (Time) en het uitstekende live-album (The Dance) besluit ze de groep te verlaten voor een solocarrière.
Alhoewel ze in de Fleetwood Mac-periode schitterende liedjes geschreven en gezongen heeft staat er bij mij eentje fier bovenaan. Dit was mijn kennismaking met de stem van Christine: I’d Rather Go Blind met Chicken Shack. Toen heette ze nog Christine Perfect. Ze was mede verantwoordelijk voor twee albums voordat ze naar Fleetwood Mac zou verkassen. Het grootste succes van bluesband Chicken Shack was slechts een single: I’d Rather Go Blind. Het origneel is natuurlijk van Etta James en tevens de beste uitvoering ooit, maar de uitvoering van het kippenhok is meer dan uitstekend. Slome blues met mooie blazers en de satijnzachte stem van Christine. Het leverde haar een Melody Maker-award op, maar betekende ook het einde bij de band. Een jaar eerder was ze met John McVie getrouwd en om te voorkomen dat ze elkaar nooit zagen sloot ze zich bij Fleetwood Mac aan.
