Ik vond hem laatst op zolder. Mijn Panini-plaatjesboek met dieren, van het WNF. Fanatiek bij elkaar gespaard, vermoedelijk ergens in mijn vroege jeugd. Vol met bijzondere dieren, te land, ter zee en in de lucht, mooie wereldkaarten en leuke weetjes.
Ik bedacht me hoe begaan ik toen was met de fauna in het algemeen. Compleet, met zoals ieder kind van die leeftijd, een dierenredders-club waarin wij op dat moment toch vooral insecten hielpen. Ik begreep dan ook niet waarom niet álle mensen geld gaven aan het WNF. Onwetend over al die andere krachten die eraan bijdroegen dat faunabeheer niet door iederéén ter wereld als topprioriteit werd gezien.
Maar ook bij mij verdween het in de jaren erná steeds verder naar de achtergrond. Totdat ik op mijn 26ste ging backpacken in Midden Amerika. Gedurende mijn 3½ maand durende reis deed ik ook het eiland Útila aan. Een van de Bay Islands voor de kust van Honduras dat bekend staat om de vele (goedkope) duikscholen. En daar zag ik tijdens het halen van mijn duikdiploma opnieuw de ongekende pracht van de natuur. Onder water.
En die liefde is niet meer weggegaan. Al is de laatste keer dat ik mijn flessen om had inmiddels al flink wat jaren geleden, want het is toch vooral de tropische onderwaternatuur die mij trekt. En die vind je niet bepaald om de hoek. Maar de verbleking en de vernietiging van de koraalriffen, door onder andere de opwarming van de aarde, gaat mij aan het hart.
Een signaal dat al langer wordt afgegeven en in 2014 nog eens extra kracht werd bijgezet door een speciale campagne van het WNF. Met daaronder dit prachtige nummer van singer-songwriter Wyke van Weelden dat dat jaar op nummer één eindigde in de Reclamemuziek Top 20. Het maakte echter nooit de overstap naar de Top 40. Een plaat dus, die het verdient om weer in de spotlights gezet te worden. En o… als je dan tóch online bent: help mee!
