Haar verhaal is er één van vastberadenheid en een rotsvast geloof in eigen kunnen. Als telg van een muzikale familie stopte Enya haar studie toen zij in 1980, op advies van toenmalige producer van de band Nicky Ryan, met haar broers, zus en ooms ging zingen in Clannad. Maar waar zowel zij als Ryan op een gegeven moment een andere weg wilden inslaan, hield de rest van de band het graag bij het oude. Terecht, zou je zeggen, want even later hadden ze een hit te pakken met Theme From Harry’s Game.
Even daarvóór hadden ze afscheid genomen van de producer en ook diens vrouw, die de manager van de band was. In hun kielzog volgde Enya, die niet langer onderdeel wilde zijn van het collectief en voor een solocarrière ging. Het zal het drietal wel even pijn hebben gedaan: Clannad was opeens hip en happening en Enya moest haar saxofoon verkopen om in haar levensonderhoud te voorzien. Ondertussen legden Ryan en zijn vrouw elke zuurverdiende penny opzij om een studio te kunnen bouwen.
Maar de solocarrière van Enya kwam daarna voorzichtig maar zeker van de grond. Een eerste eigen plaat, een eerste live-optreden, een soundtrack, een eerste eigen album en uiteindelijk een platencontract bij het grote Warner Music in 1987. Een jaar later was ook de eerste notering in de albumcharts een feit: Watermark schopte het onverwacht tot plek 5 in het Verenigd Koninkrijk. Mede te danken aan Orinoco Flow. Een nummer één-hit in diverse Europese landen, waaronder Engeland.
En toen was er die immense druk. Hoe ga je dáár overheen? Ze zou uiteindelijk maar liefst drie jaar nodig hebben voor haar volgende album. Lang zag ze het niet meer zitten. Totdat ze besloot terug te gaan naar de basis. Gewoon doen wat goed voelt. Maar bij de release in 1991 was ze helemaal leeg. Ze wilde het eindresultaat niet eens beluisteren. Bang dat het niet aan haar eigen, hoge verwachtingen zou voldoen.
Haar vrees bleek onterecht: Shepherd Moon was een nóg groter succes dan Watermark. En dat terwijl de singles niet eens heel hoge ogen gooiden in de hitlijsten. Persoonlijk vind ik de leadsingle Caribbean Blue de beste track, al haalde het hier niet eens de Top 20. Het is een nummer dat ik pas recent herontdekte. Ik was vroeger namelijk echt een groot liefhebber van de mystieke, Keltische klanken. Maar in mijn ontdekkingstocht naar nieuwe oude platen focuste ik me te lang op de muziek die ik nog níet kende en vergat ik deze oude liefde. Totdat het liedje recent opdook in een filmpje dat ik zag. Dus… om helemaal zeker te weten dat ik het niet meer vergeet, vereeuwig ik die liefde in deze blog.
