Gezien de vele positieve reacties en de verkoopcijfers moet Lemonade wel een goed album zijn, maar bij mij lopen voornamelijk de rillingen over de rug. De hedendaagse R&B muziek lijkt teveel op elkaar en van Hip Hop en met name Rap (brrr) gaan mijn haren overeind staan. Ik begrijp met de beste wil van de wereld niet waarom de rappers al decennia de best verkopende ‘zangers’ zijn.
Vooropgesteld, de verschijning Beyoncé is een zalfje voor mijn ogen; wat een schitterende vrouw. Ik snap dan ook niet waarom haar hubby Jay-Z zijn behoeften buitenshuis moest zoeken. Mijn favoriete lied van Beyoncé is Listen uit Dream Girls; misschien had hij beter moeten luisteren? Ze laat hierin goed horen wat een geweldige stem ze heeft. Laat ze gewoon meer echte soul zingen en dan sta ik de rij bij de platenhandelaar. Een goede tweede favoriet is Freedom; ik hoorde het per toeval toen ik met de voorbereidingen voor een Snobuur met protestliedjes bezig was. Freedom klinkt bombastisch en het doet mij denken aan Hozier’s Nina Cried Power samen met Mavis Staples, maar die is van de buitencategorie en ik heb daar al eens over geblogd (anders had ik voor die gekozen).
Het album Lemonade gaat over de breuk en verzoening van Beyoncé met haar hubby Jay-Z, maar ook over de ervaringen van zwarte vrouwen. Kendrick Lamar kwam op uitnodiging, zette de vrouw op de voorgrond maar gaf ook zijn mening over geïnstitutionaliseerd racisme. Die combinatie en de geweldige muziek maken dit tot een fantastisch lied; eentje voor de eeuwigheid.
Overigens, de naam van het bijbehorende album (Lemonade) komt van een speech van Jay-Z’s oma op haar 90ste verjaardag: I’ve had my ups and downs, but I always find the inner strength to pull myself up. I was served lemons, but I made lemonade.
