Binnen de band Roxy Music is natuurlijk vooral Brian Ferry bekend. De flamboyante voorman was het uithangbord van de band, terwijl de muzikaliteit bij de anderen groot was. Denk alleen maar aan Brian Eno. Phil Manzanera is ook zo’n voorbeeld, maar een stuk onbekender. En dat draai ik met dit blog een beetje om hoop ik.
Manzanera voegde zich in 1971 via een auditie bij de band en zorgde met zijn gitaarspel en compositiekwaliteiten voor een stevige bijdrage aan de band. Maar daarnaast zat hij ook niet stil en begon al vroeg met produceren. Hij produceerde bijvoorbeeld voor Split Enz (daar kende ik hem voornamelijk van) maar bijvoorbeeld ook het album On An Island van Pink Floyd-gitarist David Gilmour.
Ook maakte hij vanaf 1976 solo albums. Zijn typische gitaarspel is een belangrijke factor op die albums, en dat leidt soms tot een stevig rockgeluid. Andere nummers gaan juist weer helemaal de Zuid-Amerikaanse kant op en ondanks die veelheid aan stijlen past het allemaal op zijn albums. Op bijna al zijn solowerk laat hij zich begeleiden door muzikale vrienden. Zo deden diverse leden van Roxy Music, Split Enz, Pink Floyd, Soft Machine allemaal mee op diverse albums. En dat leidt hier en daar tot uitstekende nummers en samenwerkingen.
Vaak worden musici later in hun loopbaan wat minder relevant en gaat de kwaliteit van de muziek niet echt meer omhoog. Bij het beluisteren van alle albums kreeg ik dat idee bij hem ook een beetje, maar ik werd aangenaam verrast door een album uit 2005 50 Minutes Later. Een heerlijk album zoals ik nog niet eerder van hem had gehoord. Bijgestaan door ex-Roxy-collega’s Paul Thompson, Andy Mackay en Brian Eno en Robert Wyatt van Soft Machine levert hij een album af wat bol staat van kwaliteit. De songs laten het rijke pallet van zijn kunnen zien. Zuid Amerikaanse invloeden verpakt in swingende rocksongs, Brian Eno weet te verrassen met spannende klanken op de tweede helft van dit album en de stem van Manzanera lijkt verrassend veel op die van Gilmour.
Hoogtepunt is de openingstrack Revolution. Een opzwepende song die alles heeft wat een goed nummer nodig heeft. Een stuwende ritmesectie, prima zang, opzwepende gitaren en bovenal een fantastisch uitgewerkte song. Genieten dus!
Maar luister vooral eens naar het hele album. Niet gauw blijf ik zo geboeid luisteren naar de vele verschillende stijlen op een album. Vaak wordt het in mijn ogen een zooitje, maar hier niet: Manzanera laat zien dat het werkt!
