So whether music or madness
Live by one of the two
De eerste keer dat ik Fever To The Form hoorde was acht jaar geleden. Het was een zondagochtend en ik zag een reportage over Nick Mulvey die optrad tijdens Into The Great Wide Open. Het was niet m’n beste tijd. Ik had eindelijk woonruimte voor mezelf gevonden, maar dat kwam met een prijs. Ik had moeite om elke maand rond te komen. Ik was somber en voelde me eenzaam. Maar ik werd betoverd door Fever To The Form, en spaarde om de elpee First Mind te kunnen kopen.
Fever To The Form is een ode aan de verbeelding. Om het gevoel te laten spreken over het verstand (should we ration the reasons?), over je angsten overwinnen en voor het vreemde, het onbekende durven kiezen (the very thing you’re afraid keeps you clean but unclear). Dat laatste lijkt een verwijzing naar z’n eigen leven te zijn; Mulvey nam afscheid van het Portico Quartet om een solocarrière te beginnen.
Dat Fever To The Form een ode is aan de verbeelding is mijn interpretatie. Niemand weet waar de song over gaat. Mulvey zelf ook niet; hij kiest woorden die goed bij de muziek passen. Misschien dat de singer-songwriter daarom die onlogische keuze maakt in go on, fill your heart up with gladness, terwijl die up grammaticaal overbodig is. Het gaat om het gevoel, of het past net iets beter in het metrum.
Toch denk ik niet dat ik er ver naast zit. Het hele album First Mind is een ode aan het gevoel en de verbeelding. In de openingstrack en titelsong zingt Mulvey why would we ever second guess, when we both say the first mind is best? en in songs als Juramidam en Cucurucu speelt de singer-songwriter met tegendraadse ritmes. Alsof hij wil zeggen: het kan ook anders.
So whether music or madness
Live by one of the two
Het maakt me niet uit waar Fever To The Form over gaat. Waar het om gaat is dat ik op die ochtend in 2014 koos voor de muziek. Ik koos ervoor om me te laten betoveren door een liedje waarvan ik geen idee had wat de tekst betekende. Ik verkoos de verbeelding boven de gekte.
