Als dit de jaren vijftig geweest, dan hadden we deze battle niet kunnen schrijven. (Even los van het feit dat ze in die jaren nog geen internet hadden).
Popmuziek was in den beginne per definitie popmuziek. Bill Haley, Chuck Berry, Buddy Holly; ze maakten muziek voor teenagers. Tieners bleven altijd een belangrijke doelgroep van pop. Maar tieners uit de jaren zestig werden twintigers in de jaren zeventig en bleven vaak nog steeds naar popmuziek luisteren. Nu zijn ze in de zeventig en gaan nog steeds naar concerten van zeventiger Paul McCartney (of ze stemmen nog steeds op zijn liedjes in de Top 2000).
Popmuziek werd dus van alle leeftijden. Maar wat bleef is dat sommige acts zich heel specifiek richten op bakvissen. Soms tegen wil en dank (Doe Maar), maar meestal bewust. En daar zitten écht hele leuke plaatjes tussen.
Keuze Guido de Greef: Eddie Cochran – Summertime Blues (1958)
Rebellie
Er bestaat een documentaire waarin een zakenman, keurig gekleed in pak met aktekoffertje, aanbelt bij een huis in een Amerikaanse buitenwijk. Hij stelt zich voor aan de ouders en loopt dan met de puberkinderen mee naar hun slaapkamers. Daar bespreken ze wat jongeren zoal bezighoudt. Hij bekijkt de kamers en maakt aantekeningen. Vervolgens gaat hij naar een studio en geeft een band een lijst met onderwerpen: schrijf daar maar wat songs over.
In 1958 ging het nog anders. Eddie Cochran had een slimme manager, Jerry Capehart. Ja, er waren zat liedjes over de geneugten van de zomer, maar de keerzijde kwam er bekaaid vanaf, zo vond hij, en dus schreef hij met Cochran Summertime Blues. De tijd was er rijp voor; het was de jaren vijftig, het decennium van JD Salinger’s The Catcher In The Rye en films van James ‘Rebel Without a Cause’ Dean. Er zat geld in tienerrebellie.
Summertime Blues is subliem in z’n eenvoud: puberleed samengevat in een rockabillysong van nog geen twee minuten. Of, zoals Dickie Peterson van Blue Cheer, die tien jaar na het origineel een allesverzengende protometalcover opnamen en daarmee in Nederland een nr. 1 hit scoorden, het kernachtig samenvat in een reportage voor Top 2000 a gogo: The summertime blues is the inability to get the car and get the girl in the same place at the same time, so you can go somewhere.
Dat Summertime Blues ijzersterk is blijkt uit de vele covers die ervan zijn opgenomen, onder andere door The Who, T. Rex, Johnny Hallyday en Rush. De zin waarin de hoofdpersoon zegt zich te gaan beklagen bij de Verenigde Naties werd in een compleet andere context geparafraseerd door PJ Harvey in The Words That Maketh Murder (What if I take my problem to the United Nations?).
Het onderwerp van de onbegrepen puber is niet meer weg te denken uit de popmuziek; luister (You Gotta) Fight for Your Right (To Party!) van Beastie Boys, Smells Like Teen Spirit van Nirvana, The Suburbs van Arcade Fire of het volledige oeuvre van Linkin Park er maar op na en je hoort waar ze de mosterd vandaan hebben gehaald: bij Cochran en Capehart.
Of misschien toch bij een gladde zakenman in maatpak, rondrijdend door de Amerikaanse suburbs.
Keuze Freek Janssen: The Shangri-Las – The Leader of the Pack (1964)
Dit is tienerpop op zijn allerbest
In 1964 was tienermuziek nog tenenkrommend braaf. Zelfs The Beatles, die een paar jaar later zouden zingen over gruwelijke moorden, drugs en seks, hielden het nog bij I Want To Hold Your Hand.
The Shangri-Las deden het anders. The Leader Of The Pack gaat over een meisje dat valt op een foute (motor)jongen, de ouders keuren dat uiteraard af, het loopt verkeerd af met de jongen, meisje is in tranen. We zouden er nu niet meer om malen. Sterker nog, met de oren van nu is het zelfs misschien braaf.
Los daarvan is The Leader of the Pack een fe-no-me-naal goed uitgevoerd liedje. Echt waar, vier tienermeisjes konden dit niet beter zingen. Elk woord is gemeend, als luisteraar hang je aan de lippen van The Shangri-Las (al weet je al hoe het afloopt: no no no no no no!).
By the way where’d you meet him?
I met him at the candy store,
he turned around and smiled to me,
you get the picture?Yes, we see
That’s when I felt for, leader of the pack
Dit is tienerpop op zijn allerbest.
Fun fact 1: Billie Joel speelt piano op het liedje. Of misschien niet, hij weet het niet meer zeker.
Fun fact 2: De openingszin werd later door Joe Jackson geadopteerd: Is She Really Goin’ Out With Him?
‘Fun’ fact 3: James Brown boekte de band ooit omdat hij dacht dat ze zwart waren. Toen dat niet zo bleek te zijn, kwam het tot een schermutseling en richtte hij zelfs een pistool op de zangeres.
Keuze Annemarie Broek: Herman’s Hermits – I’m Into Something Good (1964)
Vilein
Wat was nu eigenlijk tienermuziek? Daar moest ik wel even over nadenken: ‘t ging zeker niet over bijvoorbeeld de Beatles en de Stones met hun door de blues geïnspireerde nummers. Ik dacht eerder aan een beetje middle-of-the-road, hoewel ik dat een akelige term vind. Zoals de gelijknamige groep met de blonde Sally Carr, maar zij waren allang voorgegaan door Herman’s Hermits.
De Hermits waren de leveranciers van vrolijke up-tempo muziekjes met een luchtige tekst. En niet te vergeten een uiterlijk dat een groot deel van het publiek aansprak. Peter Noone had als acteur al bekendheid gekregen door zijn rol in de Britse oersoap Coronation Street. Daarnaast volgde hij een zeer degelijke theateropleiding. Maar hij had nog tijd over om in een bandje te gaan spelen. Samen met vrienden uit de uitgebreide muziekscène van Manchester vormde hij de groep Herman & The Hermits, later vereenvoudigd tot Herman’s Hermits.
Ze hadden we wind mee: hun eerste single I’m Into Something Good werd meteen een nummer 1 hit. Het was een cover van een door Gerry Goffin en Carole King geschreven liedje dat door Earl-Jean de Amerikaanse hitparade was binnen gezongen. Tussen al die beatgroepjes van die tijd viel Hermans Hermits behoorlijk op. De leden van de groep waren nog heel jong en zagen er uit als onberispelijke HBS’ertjes. Peter Noone had een engelengezichtje en was pas 15 jaar toen hun eerste plaatje uitkwam. Leuk voor de tienermeisjes maar ook voor hun moeders.
De groep bleef tot 1971 bij elkaar en scoorde nog een reeks hits, waaronder Mrs. Brown You’ve Got A Lovely Daughter, No Milk Today (een vroeg meesterwerk van Graham Gouldman) en There’s A Kind Of Hush. Maar toen was het sprookje voorbij. Peter Noone verliet de groep om een solocarrière te starten. Het gedonder kon niet uitblijven: Peter Noone claimde de rechten op de naam Herman’s Hermits, maar drummer-van-het-eerste-uur Barry Whitwam deed hetzelfde. Het optreden ging gewoon door. Peter noemde zijn groep H.H. starring Peter Noone en Whitwam koos voor H.H. starring Barry Whitwam.
Noone zou wraak nemen. Ooit was hem gevraagd of de oorspronkelijke Hermits wel op de plaatopnames meespeelden. Daarop antwoordde hij met een stralende glimlach en een onschuldige blik in zijn blauwe ogen: Nee hoor, de drummer was te slecht dus die moest vervangen worden. Zo die zit!!! Als gastmuzikanten speelden sessiedrummer Bobby Graham en John Paul Jones en Jimmy Page (later terug te vinden in Led Zeppelin) mee. Een tip voor wie muzikaal de diepte in wil: Fil Henley (Wings of Pegasus) analyseert een groot aantal bekende hits op YouTube. Zo ook dit nummer van Hermans Hermits.
De meeste tienermeisjes waren dol op Peter met zijn brave voorkomen en zijn mooie ogen. De muziek die de band speelde, was grotendeels afgeleid uit de Britse theatertraditie en daardoor makkelijk te verteren voor het grote publiek. Het was geen rock of beat en deed ook niet denken aan Jazz-, Blues- of R&R-invloeden. Het waren gewoon aardige, pretentieloze liedjes.
Peter Noone is overigens nog steeds actief als acteur en zanger. Hij heeft nog steeds zijn engelachtige voorkomen, zingt ook nog naar behoren; hij is alleen wat ouder en dikker geworden.
Keuze Tricky Dicky: Catapult – Hit The Big Time (1974)
Kort maar krachtig
In 1974 zat ik midden in mijn Ziggy, Slade, Deep Purple-periode. Een jaar later zou Frank Zappa om de muzikale hoek komen kijken en werd mijn blik en gehoor in heel andere richtingen gestuurd. Allen bleven overigens favorieten, zij het dat Slade weinig door de jaren heen weinig veranderden in tegenstelling tot de andere namen. Deep Purple vond ik na de jaren zeventig pas in het laatste decennium weer interessant worden.
Natuurlijk bekeek in trouw de wekelijkse Top 40 en had de Katwijks-Leidse band Catapult in dat jaar drie hits: Hit The Big Time, Let Your Hair Hang Down en Teeny Bopper Band. De band ontstond tijdens een vakantie in Lloret de Mar in 1973. De belangstelling van ex-Earring lid Jaap Eggermont resulteerde in een contract en Barry Hay verzon de naam van de glamrockband en zorgde dat ze in 1973 het voorprogramma van zijn Golden Earring mocht verzorgen.
De singles zorgden voor gillende bakvisjes tijdens concerten, maar à la The Sweet speelde ze eveneens veel hardock zodat er een gemêleerd gezelschap naar de concerten kwam waardoor de zaaleigenaren een beetje huiverig werden. Ze verkasten naar België en waren een aantal jaren zeer succesvol, maar toen was de glamrockstroming over. Vanuit hun eigen geluidsstudio bleven ze onder andere namen en muziekstijlen hits scoren als The Monotones, The Surfers en Robberen Robbie.
Ach, in mijn jeugd vond ik Catapult wel aardig, maar anno 2022 is het jeugdsentiment geworden. Fijn om terug te horen, maar hun debuutsingle vind ik toch wel de allerleukste: Hit The Big Time dat weer verwijst de verwachting ten tijde van de oprichting van de band.
Keuze Der Webmeister: The Sweet – Teenage Rampage (1974)
Boy Band avant la lettre
Ah…The Sweet! Dat brengt zoete jeugdherinneringen boven aan mijn tienertijd, of eigenlijk de tijd daar net voor. Dat zat zo: mijn ouders kwamen allebei uit grote katholieke gezinnen met 8 of 10 kinderen, en beiden waren de één na jongste in hun gezin. Gevolg was dat ik als menneke van negen een enorme collectie neefjes en nichtjes had die allemaal ouder waren dan ik, en waar ik met bewondering tegenop keek, en waar ik graag bij wilde horen. En ik hoef de lezers van dit blog natuurlijk niet uit te leggen dat dat in de eerste plaats inhield dat ik hun muziek mooi probeerde te vinden, terwijl mijn eigen muzikale smaak doorgaans werd gevoed door iedere vrijdagavond Op Losse Groeven te kijken, met de nieuwste Hollandse Hits. De muziek van mijn neefjes was achteraf gezien toen wat al te ruig voor me, maar ik kon me helemaal vinden in de muzieksmaak van mijn nichtjes, die helemaal idolaat waren van de Bubblegummuziek van The Sweet.
The Sweet begon eind jaren ’60 als een doorsnee bandje, maar werd vrij snel ingelijfd door de hitfabriek van producers Chinn & Chapmann, de ongekroonde Godfathers van de tienermuziek in de jaren ’70, en het meesterbrein achter onder andere Mud, Smokie en The Sweet dus. Het besef bij de muziekindustrie dat er geld kon worden verdiend aan het verkopen van singeltjes aan 14-jarige meisjes moet in die tijd bij dit producersduo ontstaan zijn. De glamrockers van The Sweet waren de voorlopers van wat we later de Boy Bands zouden noemen: door de muziekindustrie op maat gefabriceerde verzamelingen jongemannen met pretentieloze muziek, doorgaans geselecteerd op basis van sexy looks en danstalent, met als enige doel om hoge omzetcijfers te scoren. Bij The Sweet was dat begin jaren ’70 allemaal nog niet zo ver doorgeschoten, zo waren ze ook echt een ‘band’ in de betekenis dat ze muziekinstrumenten konden bespelen. De bandleden schreven zelf een van grootste hits, Fox On The Run, bovendien zelf. De meeste Boy Bands na The Sweet kwamen bij lange na niet zo ver.
Keuze Hans Dautzenberg: The Undertones – Teenage Kicks (1978)
I need excitement. Oh, I need it bad
Ze zeggen dat de IRA klaar staat om te schieten. Samen met andere paratroopers word je die zondag naar de wijk Bogside gestuurd, in Derry. Men demonstreert tegen het gevangen zetten zonder proces door het Engelse leger. Je bent jong en gewapend. Je bent getraind om te doden. De jeugdige zenuwen gieren door je lijf. Je staat op scherp.
Ze zeggen dat de soldaten komen. Samen met andere bewoners ben je op straat. Iedereen is getergd door de onrechtmatige opsluiting. Je bent jong en gewapend, met stenen en stokken. De jeugdige zenuwen gieren door hun lijf. De situatie is chaotisch. Er wordt met stenen gegooid. De soldaten voelen zich in het nauw gedreven. Ze openen het vuur…
30 januari 1972 zal de geschiedenis ingaan als Bloody Sunday. Veertien mensen komen om het leven. Negen van hen jonger dan 23 jaar. De gebeurtenis maakt indruk. Enkele maanden later verschijnt van John Lennon het lied Sunday Bloody Sunday. Veel bekender, zeker in Nederland, wordt het lied met dezelfde titel dat U2 uitbrengt in 1983. De schietpartij is een van de vele dieptepunten in de jarenlange strijd in Noord-Ierland die inmiddels bekend staat als The Troubles.
We weten het niet, maar wellicht waren de de toekomstige leden van The Undertones wel getuigen van de bloedige zondag in hun eigen stadsdeel . Misschien waren ze er in 1969 ook al bij, als kinderen, toen de Battle of the Bogside plaatsvond, de rellen die het begin van The Troubles markeren. Met de nabijgelegen katholieke wijk Creggan werd Bogside nadien gedurende een aantal jaren verklaard tot Free Derry. Toen de (Engelse) soldaten er na een paar jaar weer durfden te komen, werd dat als een bezetting gezien.
De tieners leefden in een oorlogsgebied. Alsof je op die leeftijd niet al genoeg wordt rondgeslingerd in een door hormonen aangedreven mallemolen van emoties. Hier komen de energieke puistjes-onrust die zorgt voor rellen in de straat en innerlijke jeugdige onrust die leidt tot liefde(sverdriet) samen. En beide zijn onderwerp van talloze popliedjes. Sterker nog: zonder Teenage Kicks wás er helemaal geen popmuziek. Pas toen medio jaren 1950 de tiener een plek kreeg in de maatschappij, kreeg de jeugdcultuur een eigen geluid. Welkom popmuziek! Awopbopaloobop Alopbamboom!
Hoewel The Undertones opgroeiden in het hart van de Noord-Ierse problemen en ze hun energie in felle punk muziek verpakken, zijn The Troubles geen thema in hun liedjes. Nee, de band belicht juist de innerlijke zijde van het tienergevoel. In dat opzicht zij ze de tegenpool van tijd- en genregenoten Stiff Little Fingers uit Belfast. Die band verwijt hen zelfs blind te zijn voor het conflict, terwijl de Undertones SLF betichten van sensatiezucht. Leuke vondst: beide bands zijn – in hun hoogtijdagen – te zien in de docu Shellshock Rock, waarin ook Terry Hooley voorkomt.
Terry Hooley is beroemd geworden door vanaf 1976 in het hart van Belfast, in wat destijds een van de gevaarlijkste straten in Europa was, de platenzaak Good Vibrations te runnen. Jeugdcultuur overleeft altijd, ook in tijden van oorlog en terrorisme. Een bijzonder verhaal waar zelfs een film over is gemaakt. En geheel in lijn met de punkmentaliteit, had Hooley ook een eigen platenlabel. Daarop verscheen in 1978 een stukje pophistorie van het zuiverste water, gecomponeerd en gespeeld door bovengenoemde band met pukkeltjes uit Derry: Teenage Kicks. Twee minuten en zesentwintig seconden over onbegrepen gevoelens die je overvallen, over ‘ik wil haar vasthouden’, over het kietelt en bruist in je lijf, over hormonen die gieren.
Ik zou nog verder kunnen verhalen. Over hoe John Peel voor altijd vervoerd raakte door het liedje, of over de invloed van Ramones, of over optredens in de Casbah in Derry. Maar al die verhalen zijn volop gedocumenteerd, dus zet het volume op 11 en luister naar één van de monumenten uit het pantheon van de popmuziek. De essentie van het leven tussen 12 en 22.
Keuze Remco Smith: The Undertones – Teenage Kicks (1978)
Puberbrein
Tienermuziek. Het bracht bij mij meteen een gedachtestroom op gang. I Think We’re Alone Now van Tiffany was de eerste. Een guilty pleasure van jewelste natuurlijk, maar over haar was al eens geschreven op dit onvolprezen forum (echt waar!). Kris Kros met Jump Jump, Bros en New Kids On The Block waren mijn volgende associaties. Maar wacht eens even, waarom moet tienermuziek meteen staan voor meuk? Laat ik nou een tiener hier rond hebben lopen die in zijn Snob 2000- eindlijst muziek van Filter, Spoon en Butthole Surfers hebben staan. Geen enkele reden om alleen maar muzikale popcorn te snaaien, als het over tieners gaat.
The Undertones kende ik eigenlijk alleen maar omdat Feargal Sharkey daar de leadsinger van was. Toen A Good Heart van hem uitkwam zal ik een jaar of twaalf zijn geweest. Steeds weer werd zijn oude band genoemd (de vroegere zanger van The Undertones, Feargal Sharkey, staat op 1 in de Top 40), maar ik had nog nooit iets van The Undertones gehoord. Een gemiste kans, want de Ieren maakten lekkere pakkende punk zoals The Jam die ook maakte. Met Teenage Kicks maakten The Undertones een liedje waarin zij het puberbrein in een dikke twee minuten ontleedden. Een briljant liedje over jongens in de puberteit en hun ongemak met het vrouwelijk geslacht.
Keuze Karin de Zwaan: Krezip – Run Around (1998)
Rammelend
De eerste concerten waar ik alleen naar toe ging waren van Krezip. En zij waren net zo tiener als ik dat zelf was. Tienermuziek voor mij is van die lekker rammelende muziek met gitaren, vaak niet al te best en nooit glad en altijd met een berg energie en enthousiasme. Te zware teksten voor wat je meegemaakt kan hebben. Zo ook Run Around van hun Krezip’s nog eigen beheer uitgebrachte demo-CD Run Around.
If you had begged me on your knees,
gave me everything you had
If you had run around the world for me
But it’s just too late now,
hey, I am again myself
You didn’t run around the world for me
Wat een drama! En elk concert weer meebrullen met mijn concertvriendjes, springen en bezweet thuiskomen.
Bonusvermelding, nu ze zelf allemaal volwassen zijn, gezinnetjes hebben, wél van alles hebben meegemaakt, bracht Krezip vorig jaar het op een hele andere manier tienernummer Seventeen uit.
Keuze Henk Tijdink: Krezip – Message In A Bottle (1999)
Jonkies
Het hoogtepunt van menig schoolbandje is optreden tijdens een schoolfeest of klasseavond. Ze spelen veelal covers en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de band vaak bestaat uit één of twee bekwame muzikant, aangevuld met wat jongens of meiden die wel eens een instrument in handen hebben gehad. Of het wel eens willen proberen, dat is ook niet altijd een probleem. En soms pakt dit behoorlijk goed uit: kijk naar Franz Ferdinand of Arctic Monkeys.
Zo heeft het Willem II College in Tilburg eind jaren ‘90 een aantal enthousiaste muzikanten, die niet alleen ambitieus zijn, maar door de kwaliteit en lef van de frontvrouw, de aandacht weten te trekken van pluggers en platenbazen. Hun naam: Krezip. In ’98 en ’99 brengen ze een aantal demo’s uit en zo ontgroeien ze langzaam de status van schoolbandje. Wat heet: nog voor de officiële release van het debuutalbum Nothing Less staan ze op Pinkpop. De gemiddelde leeftijd van de bandleden is dan slechts 17 jaar. En de rest is geschiedenis. Iedereen kent de beelden van Jacqueline achter de piano tijdens I Would Stay. Het is hun eerste (en enige) nummer 1 hit.
Mijn persoonlijk eerste kennismaking met Krezip is tijdens een uitzending van Lola da Musica van de VPRO. Volgens mij ging het over opkomende bandjes in Brabant. De band Krezip covert Message In A Bottle van The Police. En dat is zeker geen makkelijk nummer om te spelen! Maar het is heerlijk om de gretigheid en energie waarmee ze spelen te zien. En de ambitie spat er vanaf! Gewoon heerlijk om af en toe te luisteren.
Keuze Marco Groen: Incubus – Nice To Know You (2002)
Hee megalomaan!
Tienermuziek. Oftewel: voor een groot deel bands met jonge meisjes of jongens die eerder zorgvuldig zijn geselecteerd op uiterlijk dan op relevante zaken als vocale kwaliteiten en/of het kunnen bespelen van een instrument. Het concept is zo oud als Keith Richards: een simpel, melodietje met een hoog meezinggehalte, het liefst een dansje en ‘performers’ die de hormonen van het (pre-)puberale publiek op hol moet doen slaan. Het hoeft verder niet goed te zijn. Als ze echt niet kunnen zingen dan kan er nog altijd een vocoder ingezet worden. Het publiek vindt het waarschijnlijk nog cool ook. Vroege voorbeelden van door een producer samengestelde band zijn klassiekers als The Monkees, Menudo en Boney M. Allemaal prima natuurlijk, mits je verder helemaal geen eisen stelt aan je persoonlijke smaak. Het wordt eigenlijk pas echt een probleem wanneer je gevraagd wordt om er iets over te schrijven in een blogbattle.
Gelukkig bestaat er voor dergelijke gevallen iets als de Teen Choice Awards. Dit is een prijzenfestival dat jaarlijks door het Amerikaanse FOX en het Canadese Global TV wordt georganiseerd. In de meeste gevallen gaan vrijwel alle awards naar de Miley Cirussen, de Justin Biebers en de One Directions van de wereld, maar deze show kent zoveel categorieën en sub-categorieën dat er altijd wel iets bruikbaars tussen zit. Zo kwam ik op Nice To Know You van Incubus. In 2002 stonden de Californieërs genomineerd in de categorie ‘Rock Song’. Een gewaarwording waar zowaar hoop uit spreekt. Incubus is namelijk een alleraardigste band.
Zelf mocht ik ze ooit in Ahoy te Rotterdam aanschouwen. Incubus had vlak daarvoor hun album A Crow Left Of The Murder uitgebracht en dat bleek een erg prettig CD’tje te zijn. Behalve de titelsong waren voornamelijk Megalomaniac, Sick Sad Little World en Pistola zeer goed beluisterbaar. Nu was het concert een idee van mijn toenmalige schoonzus. Ik ging eigenlijk mee voor de gezelligheid en om mijn muzikale grenzen weer wat te verleggen. Incubus? Daar kon ik niet zoveel van. Dit noopte mij om eerder werk tot mij te nemen. Zo kon het gebeuren dat ik stuitte op het album Morning View. Dit bleek een zeer lekker album te zijn. Het meeste bekende nummer is het werkje met het geniale basloopje: Are You In? Maar eigenlijk ken het album helemaal geen dissonanten. Het gaat van start met Nice to Know You, wat meteen de toon zet. Opvallend genoeg stond het nummer niet op de setlist in Ahoy. Eveneens opvallend was de hoeveelheid tieners in de de Rotterdamse evenementenhal. Vooral zanger Brandon Boyd was in die tijd nogal een kippenmagneet. Inmiddels is dat concert een ruime zeventien jaar geleden, dus de kans is aanwezig dat hij er nu uitziet als de tegenwoordige David Lee Roth. Gelukkig draait het bij deze band niet (meer) om het aanzicht, maar om de muziek. Nice To Know You is hier een goed voorbeeldje van.
Keuze Erwin Herkelman: JoJo – Leave (Get Out) (2004)
Erg jong
Het was een feest in onze late puberteit: al die knappe tienerzangeressen uit Amerika die opeens volop in de hitparades waren te vinden. En die we dus óók vaak op TMF en MTV voorbij zagen komen. Britney Spears, Christina Aguilera, Jessica Simpson… prachtige meiden om te zien, met clips die doorgaans de puberfantasie wel wisten te prikkelen.
Een paar jaar later maakten we kennis met JoJo. Oók zo’n mooie meid, óók in zo’n typisch Amerikaanse high school-clip en het was duidelijk nét uit met haar vriendje. Alleen… bleek ze íets jonger dan ik haar in eerste instantie had ingeschat 😮
Geboren in 1990 kreeg Joanna Noëlle Levesque haar eerste contract al aangeboden toen ze zes was. En ondanks dat haar moeder het geld goed kon gebruiken, bedankte die voor de deal. Ze vond haar dochter echt nog te jong voor een muzikale carrière. Toch mocht de jonge JoJo haar vocale kwaliteiten al snel in de eerste talkshows op televisie laten horen en begon ze mee te doen aan talentenjachten.
Ze werd uiteindelijk op 11-jarige leeftijd opgepikt na een optreden bij America’s Most Talented Kids. Dit keer gingen zij en haar moeder wél in op het aangeboden contract en een jaar later had JoJo haar eerste album en zelfs al een toernee, samen met onder andere alternatieve rockband Zebrahead en de jongens van Busted.
En de single die ze inmiddels had uitgebracht bleek óók een enorm succes. Leave (Get Out) schoot door naar de top van de Amerikaanse Mainstream Top 40 en maakte haar met haar 13 jaar de jongste artiest met een nummer één-hit in de V.S. Ook in het buitenland scoorde de single goed. Bij ons schopte ze het tot een keurige 4de plek. En daar bleef het niet bij. Uiteindelijk zou ze hier drie hits scoren. Het vuur in Europa doofde daarna uit, maar in haar thuisland wist ze nog wel een aantal keren de charts te halen, zij het op een iets bescheidener schaal.
Keuze Naomi Mertens: My Chemical Romance – Teenagers (2006)
Herkenbaar
Zeg je tienermuziek, dan zeg je My Chemical Romance: de band die al enkele tientallen jaren (sinds 2001) de harten van veel tieners sneller laat kloppen. Sterker nog, de band schijnt zelfs pubers het leven te hebben gered, omdat ze zich kunnen herkennen in elk woord, elke zin in de songteksten op de vier albums die uitkwamen tussen 2002 en 2010. Welke andere band krijgt het voor elkaar dat er bij elk concert tieners in het publiek staan met een spandoek waarop staat: You saved my life?! Ondanks dat sinds 2010 alleen nog wat losse singles en een aantal verzamelalbums uitkwamen, toert ‘My Chem’ in het komende jaar weer de wereld rond. En weer trekken de (inmiddels) veertigers zalen vol tieners. We moeten het er dus maar eens over hebben, ook in de veel snobistischere Ondergewaardeerde Liedjes.
Met mijn eigen tiener valt al tijden niet meer te praten over muziek. My Chem staat bovenaan alle lijstjes. Om dit te kunnen begrijpen, nemen we het nummer Teenagers maar eens wat beter onder de loep. Het nummer is gebaseerd op een vrij eenvoudig Bluesrockschema, dat blijft herhalen. Geen spannende gitaarsolo’s of exotische rifjes. Rechttoe rechtaan begrijpelijke poprock.
De tekst dan: daarin is overduidelijk een tiener-kwestie herkenbaar. Je ouders die je niet begrijpen en de volwassenen die je in een mal van volwassenheid willen duwen. In het refrein hoor je de zanger daartegen rebelleren:
They said, All teenagers scare the livin’ shit out of me
They could care less as long as someone’ll bleed
So darken your clothes, or strike a violent pose
Maybe they’ll leave you alone, but not me
En (hoe leuk!) daarbij mag het publiek ook meezingen (All together now!). Volgens mijn puber is dit niet het beste nummer van de band, maar wel is het fijn om ook in dit nummer het gevoel te krijgen dat iemand je echt begrijpt. Dat lukt helemaal niet zo goed met songteksten van de Indierock-bands die in mijn eigen playlists staan. Daarin komen deze kwesties misschien ook wel aan de orde, maar dan abstract, minder verstaanbaar, veel minder direct naar het hart.
Tsja, wat staat je dan te doen, als tienermoeder? De zwarte was en niet al teveel gemopper op de zoveelste draaibeurt van The Black Parade.
Keuze Alex van der Heiden: Emma Bale – Wonderland (2015)
Wanen in een wonderwereld
Eén van de leuke dingen aan het omgaan met een jongere generatie is hun muzieksmaak. Bij mijn eigen kinderen gaat dat twee hele andere kanten uit, maar ik vind beide kanten erg leuk om te volgen. Mijn zoon is vooral liefhebber van het harde en snelle werk (metal), hij gaat daarin nog wel een stapje verder dan ik. Mijn dochter heeft een geheel eigen smaak ontwikkeld richting jonge singer-songwriters die elektronica vaak weten te combineren met gitaar of toetsen. Een voorbeeld daarvan is de Belgische Emma Bale die als 14 jarige onder haar eigen naam Emma Balemans deelnam aan de Belgische versie van The Voice Kids.
Niet veel ouder kwam ze al met haar debuutalbum en ze ging touren. Zo was ze in 2018 te zien op Waterpop en laat dat nu het festival zijn waar mijn dochter voor het eerst mee mocht. Ze was destijds op de basisschool helemaal gek van Wulf en na het luisteren van Emma Bale dus ook van haar. Het concert op Waterpop bevestigde dat en zo staat Bale nog steeds op de afspeellijstjes van mijn inmiddels tiener geworden dochter. Wulf is inmiddels van die lijstjes afgevallen.
Persoonlijk vind ik het debuutalbum van Emme Bale mooier dan haar onlangs verschenen tweede album Retrorespect, maar ik kan me heel goed voorstellen dat juist tieners van vandaag het daar niet mee eens zijn. Het eerste album My World Untouched verschijnt wanneer Emma zelf nog een tiener is en bevat het mooie Wonderland om je even te wanen in een wonderwereld. Op de één of andere manier brengt Emma Bale haar muziek ogenschijnlijk speels, terwijl het toch heel volwassen klinkt. Gewoon mooi en jammer dat haar muziek in Nederland vooral wordt opgepakt door muzakzenders als Sky Radio en op diverse easy-listening lijstjes via de algoritmes van streamingdiensten. Dus mogelijk dat u onbewust Emma Bale al eens heeft gehoord, dan wordt het nu hoog tijd voor een bewuste kennismaking.
[crowdsignal poll=11050653]
