Je hebt weleens van die liedjes die je links laat liggen. Je kent ze misschien alleen van horen zeggen en wat je erover gehoord hebt maakt het niet veel interessanter. Zo kwam ik eens de naam Bobbie Gentry tegen. Volgens mij was het een suggestie van iemand voor de Snob 2000. Het nummer van deze Bobbie Gentry, Ode To Billie Joe, had vroeger in de Top 2000 gestaan, was daar uit gevallen. Zelfs uit hun keuzelijst en was dus wellicht een kandidaat voor de Snob lijst van Ondergewaardeerde Liedjes. Wat ik zo snel meekreeg na een korte zoekactie was dat het een nummer was uit de jaren zestig, het ideale decennium voor de Top 2000, zeker in hun beginjaren. Ik schreef het dus al snel af als een belegen popnummer wat nu alleen nog leuk zou zijn voor je (groot)ouders.
Maar goed, je wordt zelf ook wat ouder en blijft rondneuzen voor nieuwe muziek. En zo werd ik een paar jaar geleden geattendeerd op een CD box die uitkwam met zowat het gehele oeuvre van Bobbie Gentry. Dit bleek dus een vrouwelijke country-artiest te zijn uit de jaren zestig. Verder waren er vele enthousiaste verhalen over haar werk en over die CD box. En als klap bracht rond die tijd de alternatieve band Mercury Rev ook een integraal coveralbum uit van Bobbie Gentry’s tweede album The Delta Sweete. Op dit album, dat de band The Delta Sweete Revisited noemde, werkte Mercury Rev samen met verschillende gastartiesten, waaronder Carice van Houten, Norah Jones en Phoebe Bridgers. Met al deze aandacht raakte ik ook geïnteresseerd en toen ik de CD box The Girl From Chickasaw County ergens voor een leuk prijsje zag dook ik ook in haar oeuvre. En ik werd overweldigd door Bobbie’s muzikale kwaliteiten.
Haar levensverhaal klinkt trouwens als een scenario voor een goede film. Geboren en opgegroeid in Mississippi op een boerderij waar geen elektriciteit of stromend water was. Vervolgens verhuisd naar Californië waar ze liedjes begint te schrijven en waar ze wordt ontdekt. Ze breekt meteen door met haar debuutsingle Mississippi Delta/Ode To Billie Joe en ook haar debuutalbum wordt een groot succes. Dit houdt een paar jaar aan maar Bobbie raakt steeds meer gedesillusioneerd door de hele muziekwereld. Uiteindelijk besluit ze ermee te stoppen en stapt begin jaren ’80 geheel uit het publieke leven. Ze lijkt daarna van de aardbodem verdwenen.
Ook het onderwerp en de tekst van Ode To Billie Joe klinken als een filmscenario. Er is dan zelfs ook een film gemaakt gebaseerd op het lied. De verschillende lagen in het lied blijven fascineren. Vanwege het onderwerp en ook wel het geluid wordt het weleens omschreven als ‘gothic country’. De Billie Joe waar een ode aan wordt gebracht is een jongen die van een brug is gesprongen. Dat is wat de ik-persoon meekrijgt na een dag hard werken op het land. De rest van de familie keuvelt wat verder tijdens het diner maar zij, de dochter, blijft stil. Ook het bericht dat een dag eerder iemand die op haar leek samen met Billie Joe was gezien brengt de familie niet verder. Maar een jaar later is de vader dood, de broer verhuisd en moeder apathisch geworden. En de dochter? Die plukt bloemen en strooit ze in het water vanaf de brug.
Aan de oppervlakte liggen die vragen, waarom sprong Billie Joe vanaf de brug? En wat gooide hij en de dochter vanaf diezelfde brug een dag eerder? Maar net zo belangrijk, zeker voor Bobbie Gentry, waren de menselijke verhoudingen en het gebrek aan empathie van de hoofdpersonen voor de tragedie van een ander. Een markant gegeven hierin was dat ook voor het publiek de aandacht meer uitging naar de sensatie en de open eindjes en niet zozeer naar de onverschilligheid van de personen in het lied.
Waar de tekst in een ogenschijnlijk simpel verhaal complexe verhoudingen blootlegt, daar blijft de muziek echter wel eenvoudig. Eigenlijk is het gewoon de demo die Bobbie opnam die te horen is, aangevuld met een paar violen en cellos. En ze nam de demo zelf op omdat ze het te duur vond om iemand anders het lied te laten inzingen. Want Bobbie Gentry wilde eigenlijk niet zelf zingen, maar gewoon liedjes schrijven. Dit zorgt er wel voor dat het redelijk stoïcijns is ingezongen en juist daarom ook een erg intieme sfeer heeft. En waarom dit lied na al die jaren nog zo blijft intrigeren, fascineren en je blijft omarmen. De mysteries van de Mississippi delta zijn namelijk nooit zo pakkend bezongen als door deze vrouw.
