Een goede cover wordt bepaald door de aantrekkingskracht en in mijn boekje de eigen interpretatie. Ik heb een bloedhekel aan covers waar de zanger(es) het liedje zingt zonder aanpassing en zonder het zijn/haar persoonlijkheid mee te geven. Laat ik als referentie voor dit verhaal een paar voorbeelden van zeer geslaagde covers geven: I Put A Spell On You van Creedence Clearwater Revival (origineel Screamin’ Jay Hawkins). The House Of The Rising Sun van The Animals (origineel is een Blues uit 1933), ondanks de prima live-uitvoering door Nina Simone in 1961 want alle anderen tot The Animals maakten er een (saai) folkliedje van. Over David Bowie’s I Know It’s Gonna Happen Someday heb ik al eens geblogd, evenals over de waanzinnige cover door The Pilgrims van Otis Redding’s I’ve Been Loving You Too Long. Wat de bovenstaande covers gemeen hebben is dat het naar een ‘new level’ getild wordt.
In 1979 kwam de debuutelpee van Joy Division uit: Unknown Pleasures. Een jaar eerder hadden ze al zonder succes een EPtje de markt ingeslingerd. Een punkig geheel waarvan ik onlangs in het Snobuur Failures nog gedraaid heb. Met maar twee officiële albums op het conto zijn beiden al gauw een ‘Best Of’ en een voorbeeld voor Dark Wave. Sombere tonen in een geweldige muzikale jas. Nu weten we dat het voortkwam uit de zwarte gedachten van zanger Ian Curtis, die vlak voor de Amerikaanse toernee zelfmoord pleegde. Zijn dood betekende de doodsteek voor Joy Divion, maar was tevens het startpunt voor New Order. Eén van mijn favorieten is New Dawn Fades. Een dreigend lied over het uitgaan van een romantische relatie en de gedachte aan zelfmoord. Curtis leed aan epilepsie en depressies, maar toen zijn vrouw bij hem wegging (vanwege ontrouw) was het waarschijnlijk de bekende druppel.
De eerste bekende cover werd pas 11 jaar na het origineel gemaakt door The Dead Jetsons. Weinig verheffend. Vier jaar later werkte Moby mee aan de soundtrack van de film Heat met Al Pacino en Robert DeNiro in de hoofdrollen. Ook Brian Eno, Einstürzende Neubauten en Lisa Gerrard (Dead Can Dance) leverden bijdragen. Echter, Moby’s New Dawn Fades is het hoogtepunt met agressief gitaarwerk die een nieuwe dimensie aan het origineel geeft.
Alle overige bij mij bekende covers kunnen zo de prullenbak in, want ze voegen niets toe. Tot begin december. Ik kreeg namelijk een mailtje dat de Haagse popnoir band Chabliz een nieuwe EP uit met drie nummers (waarvan twee door henzelf geschreven) die maand gingen uitbrengen met een linkje om één en ander vooraf te kunnen luisteren. In Bluebeard’s Garden is de naam van het schijfje. Het eerste nummer is New Dawn Fades, want de zangeres en de bassist zijn al jarenlang fans van Joy Division. Na vele jaren hebben ze het eindelijk aangedurfd om één van hun songs op te nemen. In deze versie heeft het ‘gothic vibe’ meegekregen, met opera-achtige zang en koor verpakt in een orkestraal arrangement dat het midden tussen Wagner en Philip Glass houdt.