In de jaren ’90 was je nog aangewezen op mond op mond reclame en schimmige kopietjes van cassettebandjes om aan nieuwe muziek te komen of aan het nieuwe album van je favoriete band. Zo heb ik op een vakantie in Frankrijk ooit met een meisje haar NOFX (kant A) en Sick Of It All (kant B) bandje geruild voor een bandje van Green Day (het tweede album Kerplunk van voor de Dookie doorbraak). Iets wat qua muziekliefde een goede keuze was, want via haar had ik als destijds 14 of 15-jarige hiermee mijn introductie gekregen in de hardcore en Punkrock gekregen (en nee, Green Day reken ik daar dan net niet helemaal onder, arbitrair wellicht, maar toch).
Via dat bandje ging ik meer van dat soort bandjes verzamelen, kocht later ook wel CD’s en zo kreeg ik een aardige collectie Punk, hardcore en Metalalbums. Op een bepaald moment kreeg ik via een klasgenoot een keer een bandje met het eerste album van het Californische Strung Out. Hij was groot fan, maar mij bekoorde Another Day In Paradise niet zo, met name vanwege het matige geluid. In mijn herinnering was het gemixt zonder treble en klonk het alsof je oren dicht zitten bij een stevige verkoudheid.
Mijn herwaardering kwam zo’n tien jaar later door een andere vriend. Hij had een Top 100 van favoriete nummers gemaakt en van een aantal daarvan ook beschreven waarom (de avant-gardist had daar eigenlijk een blog van moeten maken natuurlijk). En een van die nummers was Matchbook. Matchbook is een aanstekelijk klassiek break-up nummer wat denk ik veel (jonge?) mannen kan aanspreken. Jongen en meisje gaan uit elkaar. Jongen praat zichzelf boos moed in en komt tot de conclusie hee, ik heb een band, ik heb vrienden en heel veel afleiding, gaat door en alles komt goed. En dat vergezeld van een simpele melodie maar onmogelijk snel gespeeld intro.
Vervolgens begon ik andere albums er bij te pakken en raakte ik toch wel hooked. Strung Out is ook niet zomaar een Punkpop of punkrock bandje, maar eerder een Punkmetal band met een eigen sound. Stijl technisch is dat denk ik wel de beste benaming, want de gitaarpartijen zijn, zeker in het vier akkoorden en rammen spectrum, veel technischer dan de gemiddelde evenknie. Het is snel en met veel complexe polstechnieken en soms relatief ingewikkelde solo’s. Een van de vast covers is niet voor niets Ozzy Osbourne’s Bark At The Moon. Pak ook maar eens nummers als Analog of Blueprint Of The Fall er bij en je hoort wel duidelijk dat er metal inspiratie in de nummers geslopen is.
Inmiddels is de band zelf van late tieners bij de oprichting getransformeerd in late veertigers en is de kern al die tijd hetzelfde gebleven. In die dertig jaar bestaansperiode hebben ze megaveel optredens gehad ook in Nederland, maar klinkt het nog altijd strak en alsof ze er zin in hebben bij het spelen. En dat terwijl ze in die jaren van Dynamo Open Air, 013 en Melkweg naar meer niche podia zijn gegaan als W2 en Bibelot. Als het goed is spelen ze volgend jaar in DBs in Utrecht en in de Kroepoekfabriek in Vlaardingen. En ik hartje DBs, maar als je bijna 50 bent als artiest en dan de wereld overgaat en je komt op plekken waar je nog voor maximaal een paar honderd leeftijdsgenoten speelt, dan moet je het echt heel leuk vinden.
Zie dit dan ook niet zozeer als een beschrijving van een ondergewaardeerd nummer, maar meer voor een ondergewaardeerde band. Ik vind in ieder geval dat ze grotere podia verdienen en in een ieder geval een notering volgend jaar in de enige echte Snob 2000. Te beginnen in dat geval bij Matchbook.
