Er zijn van die liedjes die meteen kloppen. Die aanvoelen als een fijne, vertrouwde jas. Precies dat gevoel bekruipt me altijd bij het horen van de opwekkende openingsakkoorden van (Feels Like) Heaven van de band Fiction Factory. Het schoolvoorbeeld van een dit-ken-ik-ergens-van-maar-van-wie-is-het-ook-alweer nummer.
Vijf jongens uit Perth in Schotland vormen in 1983 Fiction Factory. Enkele leden kennen elkaar nog uit de lokale ska band The Rude Boys. Het zijn de jaren waarin platenmaatschappijen naarstig op zoek zijn naar het nieuwste synth-wave talent en bijna ongehoord bands contracteren. Fiction Factory wordt gevormd op verzoek van CBS en mag meteen aan de slag in de studio. Eind 1983 verschijnt (Feels Like) Heaven als tweede single. Het nummer wordt 30 januari 1984 door Frits Spits uitgeroepen tot NOS steunplaat. In de week van 24 maart bereikt het liedje de nummer 12 positie in de Top 40; zijn hoogste notering in Nederland. Het is ook meteen de laatste hit voor de band. Na twee albums verdwijnt Fiction Factory in 1987 alweer in de anonimiteit. Google songschrijver Kevin Patterson en je vindt hem op de website van Dundee University als ‘Product Engineer, Service Desk and Monitoring’.
(Feels Like) Heaven wordt niet helemaal vergeten, al krijgt het niet de status die sommige andere eendagsvliegen (later) te beurt vallen Het glijdt langzaam uit ons geheugen. Na 2005 verdwijnt het ook uit de Top2000, om er niet meer terug te keren, ondanks dat The Manic Street Preachers het lied in 2016 nog coveren.
Een opgewekte song als (Feels Like) Heaven lijkt op het eerste gezicht misschien niet erg te passen bij een zwartgallige band als The Manic Street Preachers. Het nummer klinkt inderdaad heel blijmoedig, maar de vrolijkheid komt niet voort uit verliefdheid. Integendeel, het liedje verhaalt juist over een mislukte relatie. We can recall the harmony, that lingered but turned sour. Het is de opluchting van het losbreken uit de relatie die het hemelse gevoel aanjaagt. Het gevoel dat ook zo mooi weerklinkt in de muzikale verpakking van de blijkbaar nogal nare geschiedenis (Twisting the bones until they snap, I scream but no one knows). En zo blijkt die fijne vertrouwde jas opeens een zwarte voering te hebben. Gewoon dicht laten, dan zie je hem niet.
In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.
