The Collectors – Lydia Purple

Drieënvijftig jaar. Al drieënvijftig jaar zit Lydia aan de appelthee. En al heel wat jaren geef ik haar elke keer een zetje. Voorzichtig zodat zij haar thee niet morst, want het zetje is alleen maar bedoeld om haar in een aller-tijdenlijst te krijgen. En dat wil maar niet lukken. Ook al stond Lydia de eerste jaren nog in de keuzelijst van de Top 2000 en in die van de jaarlijkse Top 60 van de jaren ’60; te weinig stemmen. Geen entry. Tegen beter weten in vul ik sindsdien Lydia Purple standaard in bij mijn vrije keuzes, maar je moet van goeden huize komen wil je via die weg in de lijst terechtkomen. Najaar 2017 zag ik mijn kans schoon bij de kleurenbattle, hier op Ondergewaardeerde Liedjes, en blogde over Lydia, haar thee en haar gedichten over een niet bestaande geliefde, met als doel opname in de keuzelijst van de Snob 2000. Ja, de Snoblijst – de favorieten van de snobs, de connaisseurs, de betweters – moest de ultieme aller-tijdenbestemming worden.

Sinds december 2017 voel ik me als Don Quichot, want ook de Snob 2000 bleek te hoog gegrepen. Net als de Spaanse edelman ben ook ik bezig met een strijd die tot niets leidt. Windmolens en bergen, allemaal op mijn weg en Lydia is als Dulcinea, Quichot’s onbereikbare en imaginaire geliefde. Gek van haar, maar de ware kan zij nooit worden. De waardering ontbreekt en zal nooit komen. Zoals dat gaat met aller-tijdenlijsten komen er elk jaar nieuwe liedjes bij en vallen veelal ouderen af. Dat gaat ook op voor de stemmers, waardoor je ook succesvolle liedjes langzaam ziet afdalen. Een pijnlijk voorbeeld: California Dreaming van The Mama’s & the Papa’s uit 1965. Eén van de allermooiste popliedjes ooit. Elk jaar zakt deze enkele plaatsen verder in die vergankelijke Top 2000. Het heeft ook alles te maken met de muziek van je jeugd, de muziek waarmee je bent opgegroeid, en niemand groeit nog op met California Dreaming, laat staan met Lydia Purple.

Lydia is ook enkele keren gecoverd. Giant Crab maakte een mooie versie, zo ook September, met de gebroeders De Hont (Jan speelde eerst bij ZZ & de Maskers, later Neerlands Hoop). En die jongens van De Hont kun je toch moeilijk zien als een stelletje goedmoedige Sancho Panza’s die maar een beetje alsof deden. Nee, dat was bloedserieus. Zij geloofden erin, in dat psychedelische, barokachtige lied met die prachtige melodie en harmonieën. En dat doe ik, wellicht tegen beter weten in, in al mijn eenzaamheid, ook. Daarom geef ik Lydia nog één keer een zet, een allerlaatste zet, en al klotst Lydia’s thee op tafel over haar gedichten, al verslikt zij zich erin, dan klop ik stevig op haar inmiddels wat broze schouders, en al spuugt zij het appelgroene vocht uit, het zal me worst wezen. Deze keer moet het lukken. Nu of nooit. Lydia Purple, niet langer een denkbeeldige geïdealiseerde Dulcinea, maar eindelijk herkend en erkend als klassieke schoonheid, al blijft die waardering hooguit beperkt tot een stelletje snobs.

In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?

In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.