Echolyn – Never The Same

Het is ergens begin jaren ’90 als ik via het muziekblad Sym-info op een ronkende recensie van de Amerikaanse band Echolyn stuit. In het pre-internet tijdperk, nog lang voor muziek binnen een muisklik bereikbaar was, had je eigenlijk maar een optie: het album, in dit geval de cd, gelijk kopen. En dat was niet makkelijk, want dit soort albums lag niet bij de lokale platenboer en moest apart besteld worden. Dat duurde weken en als dan zo’n album binnenkwam en je dit op basis van een recensie gekocht had, kon het enorm meevallen of enorm tegenvallen. Bij dit album Suffocating The Bloom viel het enorm mee, en nog steeds blijft dit een album wat tot mijn favoriete albums reken.

Echolyn nam dit album (evenals hun eerste titelloze album) in eigen beheer op en had in Philadelphia al een trouwe schare fans. Met het hiervoor genoemde album werd er in de regio flink getoerd en wisten Brett Kull, Chris Buzby, Ray Weston, Tom Hyatt en Paul Ramsey indruk te maken. Dusdanig veel indruk dat het grote label Sony op de koffie kwam en er een platencontract voor een aantal albums werd getekend. Goed nieuws dus!

Nu is het progressieve rock genre niet gelijk een genre wat uitblinkt in drie minuten songs die ook nog eens radiowaardig zijn en je zou verwachten dat een band als Echolyn dit wel zou gaan proberen met dit contract in de achterzak, maar niets was minder waar. In 1995 verscheen hun album As The World. Wars van enig commercieel geneuzel werd dit hun meest ontoegankelijke album. Tegendraadse ritmes, geen muziek langs de richtlijnen van vers, refrein, vers, refrein, solo, refrein. Alles waar een gerenommeerde platenmaatschappij dus helemaal niets mee kan. En dat bleek ook, want Sony weigerde promotie te maken, ondersteunde geen tours en het is ook niet verwonderlijk dat niet alleen Sony het contract verbrak, maar dat ook de band uit elkaar viel. De plannen om de wereld te veroveren sneuvelden.

In 2000 kwam de band toch weer bij elkaar. Een illusie armer, maar met elkaar en met muziek maken zeker niet klaar. En zo ontstond een band die in de afgelopen 20 jaar af en toe, naast hun werk, gewoon goede platen maakt. Goede progressieve rock, gedreven, maar zonder het gevoel te hebben dat ze moeten scoren. Toen het nog in hun leven paste, zelfs een Europese tournee (waar ik ze nog live heb zien optreden in Hengelo) en anno 2021 leken ze weer bezig met een nieuw album, maar waar veel bands in COVID-19 tijden met nieuw werk op de proppen kwamen, bleef het hier toch stil. Ook hun website lijkt al een tijdje niet meer bijgewerkt. Is dit een voorteken?

Maar goed, gelukkig hebben we de muziek nog. In 2017 heb ik tijdens de nineties battle al een klein stukje over dit nummer geschreven, maar eerlijk is eerlijk, toen ik gevraagd werd welk nummer nog een keer voor het voetlicht moest komen wist ik het wel: deze! Het nummer komt van het album As The World. Zoals al gezegd, een heerlijk album maar echt ontoegankelijk. Op één grote uitzondering na: Never The Same.

Een rustpunt op het album, en wel gelijk by far het mooiste nummer wat de band heeft voortgebracht. In 2017 schreef ik hier over: Soms heb je van die liedjes die je halve leven al meegaan. Dat zijn bijvoorbeeld ook nummers die je draait bij speciale gelegenheden of die tekstueel iets voor je zeggen. Dit nummer doet dit met mij. Never The Same gaat over de pijn van de rouw en geeft iets van hoop:

What can I say?
What can I do you for you?
Some are here for but a moment
Then are taken in an instant to eternity
Remember life and what’s been shared with you
That you have shared

It’s funny how we feel closer
With the ones that we love
When they’re farthest away
You can feel them so near
Just ’round the corner the memory still clear

Do not stand at my grave and cry
I am not there I did not die
I say to you I will see you again
On the other side someday

Never The Same voor mij hun mooiste song. Juist vanwege de lading van rouw, pijn en verdriet. Een lied tot troost, tot het terughalen van mooie herinneringen, het glas blijft halfvol en ik denk aan alle mooie dingen die er waren.

In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?

In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.