William Rahr Callahan maakte vanaf 1990 muziek onder de naam Smog. Vanaf 2007 doet hij het onder zijn eigen naam, Bill Callahan. Zo langzamerhand is hij niet meer weg te denken uit het muzikale landschap van het moment. Hij is een man met een uitstraling – je ziet hem niet snel over het hoofd – met een herkenbare stem, en een volledig eigen dictie. Hij is niet specifiek genre gebonden. Door de jaren heen zou je hem aan van alles kunnen koppelen, lo-fi, alternatieve roots, noem maar wat, maar wat met name van belang is dat hij verschrikkelijk mooie en uitdagende nummers maakt. Eén daarvan is One Fine Morning, een nummer dat je zacht, traag, en onverwacht weet te overwinnen.
One Fine Morning is de afsluitende track van het derde album van Callahan onder zijn eigen naam, Apocalypse uit 2011. Het is een lelijk album, tenminste als je het vergelijkt met de meer dan excellente voorganger, Sometimes I Wish We Were An Eagle. Dat komt omdat het zoveel meer losjes voelt, een beetje als een lakse vanzelfsprekendheid. Daarin schuilt juist dan weer de schoonheid als je het geheel langer op je laat inwerken. Wat eerst een tegenvallende opvolger lijkt te zijn, een iets te spontaan opgezet geheel, krijgt steeds meer en meer een gewicht. Het wordt door het rijpingsproces een klasse apart zo langzamerhand. Onder de roest en tussen de gaten die het album laat vallen vind je goud.
Het hele album is in drie maanden geschreven. In de schuur achter zijn huis. Bewust hield hij het daar rommelig. Er was weinig ruimte meer vrij op zijn bureaublad. Net genoeg plek voor zijn notitieboekje. Er kwam geen licht van buiten naar binnen. De schaduwen aan de wand vertelden niet het verhaal van de buitenwereld, het was tijdens het schrijven onbekend wat voor weer het was, of hoe laat.
Wat betreft het nummer One Fine Morning begon het schrijfproces met de titel, vervolgens kwam er een stuk tekst bij hem op:
One fine morning
I’m gonna ride out
Yeah, one fine morning
I’m gonna ride out
Just me and the skeleton crew
Het komt niet echt op gang, het nummer, maar dat is ook de bedoeling. In de dagelijkse hectiek is het zoeken naar een verstilling en contemplatie. Die momenten zijn waardevol. Je kent het wel, dat je even echt op jezelf bent. Voor mij komen die momenten het meest voorbij op de zondagochtend. Een fijn ochtend ritueel is de lange eenzame wandeling. Bij voorkeur kom ik niemand tegen, maar dat is een idylle. Mijn mobieltje heb ik mee voor de foto’s, muziek hoor ik wel in mijn hoofd. Vaak is het één nummer. Drie uur lang. Heel vaak is dat nummer juist One Fine Morning van Bill Callahan.
Het is wellicht de moeite te melden dat het nummer met name ook op waarde wordt geschat door een collega artiest van Callahan. Je kunt het namelijk beschouwen als één van de favoriete nummers van Nick Cave. Het is één van de Hiding Songs waarover hij schreef in zijn gedicht The Sick Bag Song, waarin hij vooral eerst Leonard Cohen bewierookt. Verder vertelt hij in dat gedicht dat er bepaalde nummers voor hem buitencategorie zijn. Later in zijn persoonlijke blog geeft hij prijs welke nummers dat zijn. Naast Avalanche van Cohen, zijn dat onder andere ook On The Beach van Neil Young, It’s All Over Now, Baby Blue van Bob Dylan, T.B. Sheets van Van Morrison, Holocaust van Big Star, en Tupelo Blues van John Lee Hooker. Luister deze nummers achter elkaar en je moet Nick Cave gelijk geven, One Fine Morning past volledig in dat rijtje.
