Op #751 in de Snob 2000
In de basis is er poëzie. En wat er volgt is magie. Een lawine binnen stappen en je ziel ermee bedekken. Het lijkt onmogelijk, maar wijlen Leonard Cohen weet er gewoon werkelijkheid van te maken. En ondanks dat je geen enkel idee hebt waar het nummer precies over gaat, toch voel je de essentie ervan. Een mysterie met een trefzeker uitroepteken. Avalanche sleurt je mee. Hoe dan ook.
Leonard Cohen was natuurlijk niet onbekend met de grote thema’s van het bestaan. Geloof, liefde en sex, hoop en verlangen, wraak en dood. Als dichter en auteur wist hij al veel van die thema’s vast te leggen. Als songwriter debuteerde hij pas op zijn 33ste. Maar mede door zijn levensbagage en het auteurschap wist hij meteen met zeer trefzeker materiaal te komen. En die hoge kwaliteit wist hij bij de vervolg-albums gewoon te continueren.
Zijn derde album, Songs Of Love And Hate, opent met Avalanche. Op een album dat bijna zijn gelijke niet kent, is dit nummer nog eens een overtreffende trap. Als je luistert herken je direct de kenmerkende manier waarop Cohen op zijn gitaar wist te spelen. Zijn specifieke ‘chop’ is dominant, maar regelmatig komt als een golfbeweging de orkestratie meer naar voren. Een zacht gevecht. Teder maar ook dwingend.
De tekst biedt uitdaging. Op z’n minst. Er valt veel over te zeggen en te schrijven, maar dan is het nog wel de vraag of je precies weet te verwoorden wat de boodschap is. Ik heb me vermaakt met de diverse fora waarin de fans en liefhebbers discussiëren en filosoferen wat het precies voor een verhaal is. Wat is de inspiratiebron? Er komt zoveel voorbij: de joodse oorsprong van Cohen, Scandinavische mythologie, BDSM, een drugsverslaving, of een depressie. Alles zou kunnen. En wellicht gaat Avalanche gewoon ook wel over alles van dat.
Persoonlijk is het een nummer waar ik een tijd over heb gedaan. Lang was het voor mij niet het nummer wat het nu wel voor mij is. Maar ik ben nu op het punt beland dat elke keer als ik er naar luister ik me er meer aan overgeef. Wellicht dat ik, door het verstrijken van de jaren, steeds intensiever mijn eigen ankers herken in melodie en woorden. Zonder dat ik exact weet uit te leggen wat deze zijn. Waarschijnlijk is dat gewoon de poëzie van het leven zelf. En de magie van Leonard Cohen.
