Sommige bands zijn niet in hokjes te vangen. En dat is knap, want de meeste artiesten en bands hebben wel een bepaalde muzikale stijl die soms wel eens aan verandering onderhevig is, maar dan is het vaak een eenmalige shift. Bij de band waar ik het vandaag over heb, ligt dat allemaal nog wat anders, want zelfs binnen albums switchen ze van stijl naar stijl en al hun albums zijn ook echt anders.
De enige constante is daarin de stem van Courtney Swain. Een opvallende stem die weliswaar rondom de muziek alle kanten uitzwermt, maar aan de andere kant ook zeer herkennend is. Een vreemde band met bijzondere muziek. Allereerst al de bandnaam: Bent Knee. Je zou over de naam al hele diepzinnige opmerkingen kunnen maken, maar de bandnaam is niet anders dan een samentrekking van namen van de twee oprichters. Naast de eerder genoemde Courtney Swain is dat gitarist Ben Levin. En dan krijg je dus Ben + [Cour]tney = Bent Knee. Je moet er maar opkomen.
Met zes personen heeft de band ook een rijk instrumentarium. Naast gitaren, drums en keyboards, speelt bijvoorbeeld ook de viool een voorname rol. Tel daarbij op dat de muzikale verschillen binnen de band groot zijn en dat ze het echt allemaal eens met elkaar moeten zijn over de muzikale richting, zodat het geheel een boeiende mix van stijlen en genres wordt.
Want ja, welke stijl en wat voor vergelijk moet je als schrijver van dit stukje nu benoemen. Als ik op hun Wikipedia pagina kijk, dan spreken ze over een mengeling van pop, industrial rock, progressieve rock en avant-garde. En ja voor elk van die stijlen valt af en toe iets te zeggen, maar ook vaak weer niet. Wat opvalt is hun vakmanschap en met name de stem van Courtney. Soms heel zacht, lief, maar soms ook gilt en schreeuwt ze de woorden uit en binnen enkele seconden is ze dan ook weer terug. Niet elk album is door deze mix van stijlen even consistent en goed, maar het album Shiny Eyed Babies uit 2014 is dat (in mijn optiek) wel.
Het beste nummer van de plaat is Being Human. We horen de keyboard van Courtney en snel zingt ze als Joni Mitchell in haar beste dagen. Maar dat duurt niet lang, want binnen een minuut komt de band heavy binnen, om vervolgens als de wind weer te gaan liggen en na het volgende couplet nog steviger en harder binnen te vallen. Een wervelwind die vanuit het niets op komt zetten en dan horen we het grote bereik van Courtney. Tekstueel is het allemaal niet echt heel vrolijk, maar het past perfect bij de sfeer die de band neerzet. De stem gaat mee in de wervelwind en zingt rond in de muziek, totdat ook weer plotsklaps de rust terugkeert en het nummer eindigt zoals het begon.
Is het dan pop? Of progressief? Of industrial? Ik weet het niet goed en eigenlijk maakt het mij ook niet uit. Het is gewoon steengoed!
