Even terug naar het jaar 2005. Naast de kamers waar ik gewoond had en de zolderkamer bij mijn ouders was Tivoli al een jaar of vijf ‘mijn’ eetkamer, slaapkamer en living. Totaal vergroeid was ik met de locatie aan de Oudegracht. Vele, vele donderdagavonden bracht ik er door en in mijn vrije tijd was ik er ook nog regelmatig. Mijn muzikale smaak is er doorontwikkeld door de Drum ‘n Bass-blokjes op de donderdagavond van DJ St. Paul en omdat ik in die periode ook meer alternatieve dancemuziek ging waarderen, zoals Goose, Praga Kahn, DJ Aphrodite, LTJ Bukem, Ed Rush.

En toen was daar ineens het Nu Heroes festival. En daar kwamen onder andere The Freestylers (Ruffneck, lekker nummer, draaide ik vaak met een vriend op studentenfeestjes, maar op dat moment vooral bekend van Push up), Roni Size (held, ik heb bij deze battle al eens een nummer van hem besproken) en T. Raumschmiere die destijds met Monstertruckdriver een ontzettende banger van een clubhit had. Dus ik ook naar Nu Heroes met een groep vrienden. Drie dagen lang genieten van goede dance in je eigen stadsie. Oh ja en Vitalic had ook een set. Maar daar had ik op dat moment nog nooit van gehoord (tegenwoordig wordt zijn muziek ook gebruikt in een elektrische auto van Franse makelij, maar dat terzijde).

De zaterdagavond was de afsluitende avond en iedereen had het gevoel dat de grote klapper T. Raumschmiere zou worden, juist omdat hij zo’n hit had. Niet voor niets was hij de afsluiter van de avond en het festival. Maar niemand had op dat moment met de (althans voor mij) onbekende fransman Pascal Arbez-Nicolas, a.k.a. Vitalic rekening gehouden. Wat er bij zijn set gebeurde is voor mij – oprecht – een van de meest bijzondere clubmomenten ooit geworden. Toen hij ging draaien ging er iets door Tivoli heen wat ik nog niet eerder gezien had: de bass was verwoestend opzwepend en Tivoli veranderde in een grote saamhorige massa die los ging op de set van een fransman die de boel tot aan de fundering toe helemaal sloopte. De bass, de nummers, de mix, de sfeer, alles klopte en de aanwezigen werden opgepompt onder invloed van alcohol en drugs totdat from the front to the back de aanwezigen explodeerden en na hun climax en al hun euforie een uitgebluste zooi lijven vormden die niks anders meer konden dan gelukzalig en vermoeid afdruipen. Het grootste slachtoffer die avond was T. Raumschmiere die in plaats van als headliner en potentiële held van de avond de lampen aan mocht doen, de vloer vegen en de glazen opruimen van wat het beste muzikale slachtveld was dat ik volgens mij ooit gezien heb.

Maar goed, Second Lives dus. Eigenlijk is het vooral een rustig nummer in vergelijking met andere nummers van hem bijvoorbeeld Poney Pt 1, My Friend Dario of La Rock 01. Eigenlijk is het vooral een heel melodieus en relatief rustig dansnummer dat bij mij heel goed werkt vanwege de rustige sfeer, maar toch het stuwende karakter dat het heeft. Maar misschien ben ik bevooroordeeld door een legendarische avond in 2005. In 2018 was hij weer in Tivoli (Vredenburg) en ben ik weer geweest met een aantal van de vrienden die er destijds ook bij waren. Hij kon het nog steeds, het was nog steeds hard, maar uiteraard was het niet zo legendarisch als die avond in 2005. Maakt ook niet uit, want dat was onovertreffelijk.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.