Black Sabbath heeft de wereld veranderd. Letterlijk. Op 20 januari 1982 beet Ozzy Osbourne de kop af van een vleermuis tijdens een optreden in Des Moines, Iowa. Dat zijn de vleermuizen nooit vergeten. Nu wil het toeval dat, wanneer je er de puntentelling van het Nederlandse scrabble-spel erbij pakt, de letters ‘Black Sabbath’ je 31 punten opleveren. Tel daar de zeven hoofdzonden bij op en je komt op het getal 38, precies de hoeveelheid jaren sinds het vleermuis-incident. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn! Nu is de huidige corona-toestand te wijten aan een virus dat op mensen is overgebracht door…. vleermuizen! Het heeft er dus alle schijn van dat we de wraak van de handlangers van de duivel aan Ozzy te danken hebben. Dat is natuurlijk niet zo handig, Ozzy.
Gelukkig hebben Ozzy en de rest van de band wel wat krediet. Ze schonken de wereld immers heavy metal. Eenieder die na het lezen van voorgaande zin Deep Purple of Steppenwolf gilt, moet je gewoon negeren. Harde muziek bestond wel in die tijd, maar zo duister als Black Sabbath het bracht was uniek op dat moment. Een fraai staaltje hiervan is Fairies Wear Boots, afkomstig van Paranoid, het album dat in de Metal Top 100 van muziekblad Rolling Stone de eerste plaats bezet.
Muzikaal ingenieus, tekstueel onnavolgbaar, zo zou je Fairies Wear Boots in het kort kunnen omschrijven. De intro, het middenstuk, de outro en de daarmee gepaard gaande tempowisselingen van het nummer doen vermoeden dat het om een prog-rock-nummer zou kunnen gaan. Een genre waar Pink Floyd, Jethro Tull en King Crimson toen al mee aan de weg timmerden. Een rondje langs diverse prog-rockforums leert echter dat puristen die gedachte verwerpen: het lijkt teveel op jamming, het is te bluesy, het heeft niet de juiste structuur… dat soort gezeur. Er zijn hele discussies te vinden tussen muziekvakjesverdelers en normale mensen over in welk laatje liedjes zoals War Pigs en Fairies thuishoren. Dit maakt in ieder geval duidelijk dat het niet-standaard en niet-doorsnee is. Dikke plus: nummers die nergens bij in te delen zijn, zijn meestal goed. Fairies is zo’n nummer. Het begint al met de riffs van Tony Iommy die je meteen aan de speakers doet kluisteren, gevolgd door een blues-ritme, waarna Ozzy de kans krijgt om zijn waanzinnige tekst in je oren te spugen.
Over de tekst van Fairies Wear Boots is wel het een en ander te doen: er is geen consensus waar het over gaat, eerder veel discussie. Een minpuntje is dat de heren componisten ook geen uitsluitsel kunnen geven. Men was destijds té high, té dronken, teveel in een staat van een voortdurende roes dat men geen idee meer had wat ze nu eigenlijk met hun eigen teksten bedoelden. Wat dan wel opvalt is dat ze wél wisten wat ze er niét mee bedoelden. Voor Geezer Butler (die voor dit album de meeste teksten schreef, maar niet die van Fairies) was de misinterpretatie van zijn tekst een bron van frustratie. Aan de andere kant kan ook hij zijn eigen teksten niet verklaren, dus hoe weet hij dat het misinterpretatie is? Ozzy (die wel de lyrics voor Fairies kalkte) was hier -zoals gewoonlijk- wat vager in: people have told me what the song is about, but I still don’t know. Een plausibele verklaring, die alle theorieën over de tekst met elkaar verbindt is deze:
Tijdens een tour heeft Black Sabbath een keer te maken gehad met agressieve skinheads. Skinheads dragen laarsen. Nu had Geezer het idee opgevat om deze skinheads belachelijk te maken door ze als boots dragende fairies af te schilderen. Het was 1971 en de mores verschilde nogal van die van 2020; woorden als flikker, mietje en homo werden doodleuk als scheldwoord gebruikt. Fairies is hiervan een Engels equivalent. Helaas is Ozzy meestal Ozzy en kwam hij in zijn veronderstelde afzeikende modus niet verder dan Fairies Wear Boots gevolgd door een raar verhaal over dat hij een fee met een dwerg had zien dansen. Ergo: Ozzy beschreef meer een trip of een droom. Daarvoor ging hij (in het liedje) ook naar de dokter, want zelfs tijdens het schrijfproces begreep hij blijkbaar zijn eigen gedachten niet. Het verhaal van de skinheads die voor joker gezet moesten worden verwaterde vanzelfsprekend behoorlijk, hoewel het wel de basis van het liedje was. Shit happens. Wat overbleef was een nummer waar niemand (incluis de band) nog een touw aan vast kon knopen. Zo’n beetje hetzelfde als wat gebeurde bij A Whiter Shade Of Pale van prog-rockband Procol Harum, waarbij de bandleden zelf ook geen jota van hun eigen tekst snappen. Je zou kunnen stellen dat de beste muziek ontstaat uit waanzin, iets dat de heren van Black Sabbath wel toevertrouwd is.
Nu kom ik er zojuist achter dat ik in bovenstaande alinea’s elk bandlid wel opgenoemd heb, behalve die van drummer Bill Ward. Dat heb ik bij deze gedaan. Voor nu: kistjes aan je voeten en lekker Fairies Wear Boots luisteren!
https://www.youtube.com/watch?v=omH2gP9PoA8
