Ik ben gek op verhalen en lees dus graag, naast dat ik ook heel graag muziek luister. Het wordt natuurlijk dan helemaal mooi als muziek en het verhaal samen gaan. Storytelling op muziek; niet iedere liedjessmid kan dat even goed. Een van de allermooiste is wat mij betreft Point Blank van de Boss himself, Bruce Springsteen.
Het nummer staat op het legendarische album The River, een nummer wat natuurlijk ook een prachtig verhaal is. En toch, Point Blank is het summum. een akkoordenschema wat zich het gehele nummer blijft herhalen. Een klein verhaal van zo’n zes minuten met een openingszin die de sfeer en toon meteen neerzet;
Do you still say your prayers little darlin’
Do you go to bed at night
Prayin’ that tomorrow, everything will be alright
Een verhaal wat triest is en als je er voor open staat meer dan binnenkomt, Bruce die haar zo graag zou willen redden van al het leed wat haar wordt aangedaan. De romantiek en bittere waarheid wisselen elkaar prachtig af in dit kleine meesterwerk. Zweren dat je iemand nooit zal laten gaan en er altijd zal zijn, die avond op de dansvloer, het gelukzalige gevoel door je lichaam denderde. En dat in schril contrast met die avond dat je haar op straat ziet en dat het geluk verder weg is dan ooit. Zij reddeloos verloren.
Point blank, right between the eyes
Point blank, right between the pretty lies you fell
Point blank, shot straight through the heart
Point Blank is misschien wel het nummer dat de titel mooiste depressieve liedje ooit verdient. Er is geen happy end, het is zoals het is: hard en rauw maar opgeschreven met prachtige woorden, die je als lezer en luisteraar mee laten voelen. Het geluk van het korte moment, de pijn, de onmacht.
Point blank, did you forget how to love, girl, did you forget how to fight
Point blank they must have shot you in the head
Cause point blank, bang bang baby you’re dead
Bruce Springsteen bewijst alleen al met dit nummer dat hij inderdaad The Boss is, en laat zien dat muziek zoveel meer is dat alleen noten en woorden. Pure krachtige emoties worden blootgelegd, en aangeraakt. Het is meer dan mooi in al zijn eenvoud en eerlijkheid. Het is allemaal recht op de man af, oftewel point blank.
Ik had het niet beter kunnen zeggen
Wie was die nederlandse band, die dit nummer heeft ge-covered rond 1995 ofzo, maar met een nederlandse tekst? Ik dacht eerst De Dijk of The Scene maar ik kan het nergens meer vinden. Mensen dachten dat het van die band was, maar ik hoorde meteen dat het Point Blank van Bruce Springsteen was.
Hoi, het lijkt dat je de Dijk bedoelt met Onderuit? Van de plaat Wakker in een vreemde wereld. Maar een cover is het niet, het wordt gewoon als een de Dijk lied gebracht. En het is ook niet hetzelfde, maar vooral het begin van de couplet akkoorden met die piano en akkoordenprogressie lijkt erg op het begin bij Onderuit. En “Point Blanc” in het refrein lijkt ook wel op “Onderuit!”; een soort uitroep. Het grappige is, dat Huub het op zijn akoestische gitaar heeft geschreven, maar uiteindelijk de piano-invulling van Pim Kops bijna identiek is aan het Springsteen nummer. En ik heb Huub ook eens horen zeggen dat hij de band weleens de instructie heeft gegeven om een nummer “als Bruce Springsteen” te laten klinken.