Het mooie ondergewaardeerde liedje van vandaag gaat over de herfst en over een trui. Het is een nummer van de band Yo La Tengo. De band, al actief vanaf 1984, brengt met regelmaat interessante albums uit. Jammer genoeg is deze output al zo gewoon geworden dat we niet eens meer realiseren hoe interessant en ongewoon deze experimentele band uiteindelijk is.
Het liedje in de schijnwerpers is de klassieker Autumn Sweater. Een nummer als je favoriete trui. Je hebt deze trui al jaren in de kast liggen en als het even wat frisser begint te worden is het je eerste keuze om aan te trekken, ook al staat het niet meer hip en zitten er her en der wat rafeltjes aan.
Is het een romantisch nummer? Je bent geneigd te zeggen van wel. Een gewoon liefdesliedje is het echter niet. Er is sprake van sociaal ongemak en zelfs een mogelijk einde van de relatie. De hoofdpersoon van dit liedje is met zijn date of met zijn geliefde op een feestje. Wat echter boven komt drijven is het feit dat hij graag naar huis wil, en het liefst niks wil hoeven zeggen. Hij verlangt terug naar de ongedwongenheid van een relatie, en de spontaniteit. Het lukt hem niet te genieten van de sociale setting. Er valt niks meer te zeggen.
So I looked for your eyes
And the waves looked like they’d pour right out of them
I’ll try hard, I’ll try always
But it’s a waste of time
It’s a waste of time if I can’t smile easily
Like in the beginning
In the beginning…
Het is een melancholisch nummer. Hetzelfde kun je zeggen over het gehele album waar het nummer vandaan komt. I Can Hear The Heart Beating As One uit 1997, het achtste studioalbum van de band, is 68 minuten lang genieten. Tekstueel gaat het veel over het omgaan met gevoelens, muzikaal wordt het feest van diversiteit gevierd, van Indie-rock tot Bossanova. Voor de liefhebber komt er gelukkig ook nog steeds de nodige ‘noise’ voorbij, maar vooralsnog tonen de leden van Yo La Tengo vooral dat ze veel meer kunnen dan dat.
Autumn Sweater is een prachtig voorbeeld. Hier hoor je geen gitaar, alleen drums en een keyboard. De kracht van de band is hier dat je ondanks deze beperkte instrumentatie wel een bepaalde gelaagdheid kunt ontwaren. Het nummer is naar Yo La Tengo maatstaven heel erg populair, en terecht, want het is echt prachtig. Je zou het ongewoon kunnen noemen dat dit geliefde nummer van de gitaarband geen gitaar bevat, maar zogezegd is ongewoon eigenlijk weer heel gewoon voor Yo La Tengo.
