De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Wuhan. Een tot voor kort redelijk onbekende Chinese stad. Hier is de ellende begonnen. De meeste van onze Chinese tegenvoeters eten namelijk alles wat vliegt, zwemt, loopt of kruipt. En dat als dagelijks eten, als lekkernij of vanwege de vermeende krachten voor geest, lijf of libido. Zo zou het al populaire berengal nu ook een probaat middel tegen het Corona-virus te zijn. Alle ingrediënten, zo’n 110 verschillende dierensoorten, werden in Wuhan op de markt verkocht. Van hond tot stekelvarken en van slang tot rat. Levend, want pas bij aankoop wordt het dier geslacht. Daar is het virus overgestapt van dier op mens, vermoedelijk via vleermuizen. Ja, ook ik eet nog dood dier, al wordt het minder, maar vleermuizen en gordeldieren staan niet het boodschappenlijstje. De eetcultuur niet, het virus is nu wel westwaarts doorgestoken.
Westwaarts, daar vallen de complottheorie van Opperleeghoofd Trump en de keuze van de bandnaam Stabbing Westward samen. Trump stelt dat de Chinezen het virus moedwillig hebben ontwikkeld dat nu het westen (Trump: de VS) dodelijk bedreigt. De bandleden Christopher Hall en Walter Flakus ontmoetten elkaar op de Western Illinois University en kregen daar een kill-everybody-in-the-school-vibe. Er zijn bands met gezelliger namen. Stabbing Westward sluit echter prima aan op hun harde, donkere industriële sound, maar belooft weinig goeds voor alle verloren liefdes die door de band worden bezongen. Het zal je ex maar wezen, die zichzelf haat en nutteloos voelt, met een mes in z’n hand en een killing-vibe.
Christopher Hall, toen nog jong en onschuldig, wist al op vijfjarige leeftijd: ik word muzikant en wil nooit iets anders doen. Hij speelde trompet en kreeg klassiek les. Zijn doel: spelen in het Chicago Symphony Orchestra. Zijn latere zijproject, een rockband, kreeg echter de overhand, waarbij hij de trompet inruilde voor een gitaar en met zijn betonnen strot de leadzang voor zijn rekening nam. Het geluid van Stabbing Westward is te zien als een symbiose van de nijverheidsindustrie – de repeterende blieps en fladderende tsjilpjes van de sequencer, de ingehouden zang – en de zware staalindustrie – de gitaarmuren en de uit Hall’s tenen komende tornado –, zeg maar Staphorst meets het Ruhrgebied, wat goed is terug te horen in bijvoorbeeld Shame.
Met What Do I Have To Do had de band in de V.S. een eerste hit, inmiddels alweer 24 jaar geleden. Hier in Nederland was het bij Kink FM een bescheiden succes en aanleiding voor mij om hun album Wither Blister Burn & Peel aan te schaffen. Nooit spijt van gehad. What Do I Have To Do is eigenlijk een liefdeslied, waar de vraag wordt gesteld wat toch te moeten doen om geliefd en vooral begrepen te worden. Een lied wat je ook kunt spiegelen aan de huidige tijd. Een tijd van polarisatie, zwart-wit denken en geen enkel respect tonen voor andermans standpunt. Of het nu om #BLM, stikstof, politiek links of rechts, #LHTBI of Corona gaat. Begrip? Ik steek je liever overhoop. Alleen het eigen gelijk telt. Gelukkig maakt Hall zelf het ondanks die wrange bandnaam niet zo bont als de drill rappers:
All I want is one more chance, so tell me…
What do I have to do to make you love me?
Kortom, geef jezelf en die ander, die andersdenkende, een kans. Wie weet, kom je iets dichter tot elkaar, met of zonder machete.
Volg ons op Spotify:
Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)
