Di-Rect – All In Vain

De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.

De laatste maanden zijn bepaalde nummers een beetje synoniem geworden voor de gekke tijden waarin we deze zomer moesten beleven. Nee, ik heb het niet over die vreselijke initiatieven als een ‘Corona-lied’. Ik krijg daar namelijk nog steeds een beetje de zure oprispingen van. Het nummer met de pathetische naam Zon, werd ingezongen door veelal zelfbenoemde BN-ers. Nu is dit de laatste jaren een nogal rekbaar begrip geworden heb ik het idee, want als je tegenwoordig wekelijks de Bonusfolder bij Linda de Mol door de brievenbus drukt, mag je al bij OP1 aanschuiven als specialist in het één-of-ander. En waarom denkt iedereen die aan dergelijke goede-doelen-troep meewerkt gelijk dat ze met één hand op de koptelefoon, dicht op de microfoon met gesloten ogen en liefst ook nog met gebalde vuist want-het-is-allemaal-toch-zo-oneerlijk omhoog Michael Jackson, Diana Ross of Lionel Richie zijn in We Are The World? Hou op joh.

Hoe dan ook, soms groeit een nummer ook gewoon rondom een bepaald thema. Dat was afgelopen maanden nogal het geval met het, overigens prachtige, Soldier On van Di-Rect. Helemaal na een indringende solo-opname van leadzanger Marcel in een verder lege DWDD-studio eind maart. Het nummer heeft als je naar de teksten zal luisteren een andere insteek dan simpel ‘het is even doorbijten met z’n allen’ waardoor het nu waarschijnlijk zo aanslaat, maar het is hoe dan ook een dijk van een nummer.

Di-Rect is misschien wel de beste Nederlandse band van het moment. Ik zeg voorzichtig nog misschien, maar dat is puur uit beleefdheid. Ik voel jaarlijks een groeiende vorm van respect voor deze van oorsprong Haagse groep. Toen ze een jaar of twintig geleden begonnen – ik zat nog op de middelbare school – was het vooral tienermeisjes muziek. Week in, week uit in de Hitkrant of de Break-Out! tussen Peter Andre en Jody Bernal met een poster om uit te knippen voor aan de muur om de smachtende tienerverlangens te doen stillen. Jolige interviews over verliefd zijn, optreden en zulks. De zoveelste boyband die we waarschijnlijk na een jaar of vijf niet meer terug zouden zien en waarvan we daarna nog vele jaren gekweld zouden worden door de wildgroei aan soloprojecten van ieder individueel bandlid. Het was aardig, dat zeker, maar niet dusdanig dat ik destijds had gedacht er 15-20 jaar later nog eens over te zullen schrijven.

In 2009 kondigde toenmalige zanger Tim aan te vertrekken en na een nationale zoektocht was daar nieuwe frontman Marcel. En dat bleek een godsgeschenk. Niets ten nadele van Tim, eveneens een begenadigd zanger, maar Marcel bracht een volledig andere energie met zich mee. Ook leek de band, die zich voorheen voornamelijk op een poppy-achtige Rock leek te richten, vaker richting een veel gewaagder geluid te schuiven. Funk, elektronisch, strijkers, soul, blazers, alles kwam voorbij op met name de laatste twee albums, Rolling With The Punches (2017) en Daydreams In A Blackout (2014). Bombastisch, haast symfonisch bij vlagen. Niet dat de harde gitaren volledig verdwenen zijn, maar het klinkt allemaal wat grootser. Ik hou daar enorm van. Daydreams was in 2014 een veel gespeelde plaat in mijn afspeellijstjes. Nog steeds een meesterwerk als je het mij vraagt. Een onderschatte Nederlandse parel. Hoe briljant is bijvoorbeeld het ligt psychedelische You And I? Of het sterke Out In The Wild dat Coldplay en dergelijke met gemak a run for their money geeft? Nee, dan de heerlijke bombast van Here’s To The Love. Het is genieten.

En dan All In Vain. Ik durf nu wel toe te geven dat ik het destijds niet het absolute hoogtepunt vond van het album. Erg goed, maar ik was meer verliefd op You And I. Tot ergens halverwege 2019 that is. De band had een album opgenomen in De Duif in Amsterdam, een prachtige voormalige kerk aan de Prinsengracht. Jos Brink was er ooit prediker. Maar dat terzijde.

In een eenvoudige setting werden tien nummers opgenomen om op album uit te geven, te koop tijdens de theatertour. Geen publiek, geen opsmuk, geen geouwehoer. Enkel de band aangevuld met blazers en strijkers. Muziek in haar puurste vorm. Gedurende de sessie komt er bijzonder veel goeds voorbij, allemaal passend bij de sfeer en de aangepaste bezetting. Het is magnifiek.

Dat laatste is zeker van betrekking op de afsluiter van de sessie, inderdaad, All In Vain. Het nummer dat al een fraaie bloem was geweest op het album een paar jaar eerder, kwam ineens in volle bloei te staan. De kelk opende zich in al haar glorie en toonde de ware schoonheid die het al die tijd al in zich bleek te hebben. Alles werkte bij elkaar. Het nummer werd een fractie langzamer gespeeld waardoor het ineens veel beter leek te passen bij de stemmige teksten. De toevoeging van de strijkers en blazers was eveneens een schot in de roos. Opeens klopte het nummer, het was ineens af. Daarnaast was de zang van Marcel spot on, voluit en zonder iets toe te geven. Het bracht mij als luisteraar met chirurgische precisie een mokerslag toe. Wat was dit goed.

It’s you and her that hurt me
Now it seems all the laughter is gone
I remember the days going out having fun
Now my bitterness wakes me in the evening sun
I remember this all in vain…

Ik luisterde het nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Het was haast beangstigend hoe dit allemaal leek te kloppen en hoe intens gevoelig en effectief dit alles was.

Wasted all I’d got
Taste the sour from my eyes
My face is raw with salt
Starving candles, dying light
Can somebody take me home?

 Die laatste kreet om hulp gaat door merg en been. Wie gooit er niet spontaan de deur open om te helpen na zo’n schrijnend effectieve schreeuw van wanhoop? Ik wel.

De deur opengooien voor elkaar, dat zouden we nu wat vaker moeten doen. Hoewel ik van nature een relatief optimistisch persoon ben, voelt het alsof er een sluipende verharding heeft plaatsgevonden in plaats van een zekere saamhorigheid waar juist nu behoefte aan is. Laten we luisteren naar elkaar. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn maar begrijp dat er ergens in een andere wereld dan die in jouw hoofd ook nog meningen en gedachten bestaan die net zoveel bestaansrecht hebben als jouw hersenspinsels. Wees gewoon eens wat liever voor elkaar. Al die bozigheid. Vreselijk.

Ik blijf het hopen. All In Vain ben ik bang…

Volg ons op Spotify:

Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)