De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Het zal ergens in 1980 geweest zijn dat ik van mijn ouders mijn eerste platenspeler kreeg. Ik zat nog op de lagere school en toen al veel interesse in muziek. En met die platenspeler kwam natuurlijk ook de behoefte aan platen. Singeltjes lukten allemaal wel en die draaide ik vervolgens ook helemaal grijs, maar langspeelplaten was wel een issue want die kon ik helemaal niet betalen. En de platenkast van mijn ouders bracht niet zoveel. Alhoewel een live album van The Beach Boys veel op mijn platenspeler heeft gelegen.
Gelukkig kwam er hulp uit de familie en kreeg ik via via een aantal verzamel LP’s. De Nederlandse smartlappen liet ik (toen al) links liggen, maar een album had mijn directe voorkeur. De verzamelaar Rockin Easy veranderde mijn muziekkeuze volledig. Tot op dat moment was het zwaartepunt Top 40, maar via dat album leerde ik muziek kennen van Jackson Browne, Stephen Stills, Nillson, Hall & Oates en Fleetwood Mac kennen. Een openbaring!
Er was echter een nummer wat bij mij gelijk binnenkwam en dat was A New Life van The Marshall Tucker Band. Southern Rock met een twist. Blues, Jazz en country invloeden, terwijl de band bij tijd en wijle ook gewoon de kant uitging van progressieve rock, zeker in dit nummer is dat wel te horen. Ex-lid Tommy Caldwell noemde de muziekstijl van de band ook wel ‘progressive country’. Net zoals veel andere bands kende ik deze toen niet, maar waar ik in latere jaren de bovengenoemde artiesten wel wist te plaatsen bleef deze band onbekend voor mij en dus een typisch Amerikaans fenomeen.
Alhoewel dit nummer dus al een groot deel van mijn leven met mij mee reist, is het pas een aantal jaar geleden dat ik meer van deze band ging luisteren en wat albums naar boven haalde. Zo goed als dit nummer is, wordt het niet meer, maar toch is die typische Tucker stijl iets wat ik met enige regelmaat blijf luisteren.
Opgericht in 1972 in South Carolina is de band anno 2020 nog steeds actief. Niet meer in de originele bezetting, want naast dodelijke ongevallen en een ruzie hier en daar is de samenstelling aardig aangepast. Doug Gray is de enige muzikant van het begin af aan. Vanaf de middelbare school vormde hij met de broers Caldwell het kloppend hart van The Marshall Tucker band en de voorgangers. Op het hoogtepunt van hun roem (eind 70’er, begin 80’er jaren) scoorden ze hits en waren hun albums ook te vinden in de Amerikaanse Charts. Alhoewel ze albums bleven maken, is het nu nog vooral een live bands die in het zuiden van de V.S. nog steeds veel live speelt.
De connectie met het zomerthema ligt er in A New Life dik bovenop. Het nummer gaat over een man die jaren in de gevangenis heeft gezeten, net is vrijgekomen en naar huis wil. Naar huis, want daar wil ik mijn nieuwe leven weer beginnen. Na jaren van ellende kijkt hij weer vooruit en weet dat thuis iemand (hopelijk) wacht, zodat hij naar de toekomst kan kijken. Een mooi beeld. En hij heeft nog wel een lange weg voor zich vanuit Denver naar Georgia.
Hey, mister, got a road map?
I’m kinda lost
Gotta get to Georgia tonight
Don’t care what it costs
Been down in Denver jail for four long years
And I’m so homesick I could dieGot a sweet woman back home
Waitin there for me
Least in all her letters, Lord
She said she’d be
Waitin there with open arms
Born new life for me
And I’m so homesick I could dieShot a man in Denver
Over some money owed
So she told me
That I had to go
But I paid my time
And a new life is gonna be mineAnd a new life is gonna be mine
Wat dit nummer echt bijzonder maakt is de muziek. Het is klassieke southern rock, maar wel op een bijzondere manier. Veel uitgesponnen muzikale thema’s, veel gitaarsoli en ook veelvuldig gebruik van de fluit. Die elementen zorgen ervoor dat dit bijna zeven minuten lang klinkt als Progressieve Southern Rock. Een heerlijk laidback nummer wat uitnodigt tot meezingen en meegenieten.
Er zit overigens nog een mooi verhaal aan de bandnaam vast. De groep zocht in 1972 nog een naam en toen ze een oefenruimte zochten en vonden, bleek dat deze gereserveerd was door ene Marshall Tucker. Die naam bleef hangen en lang werd door de groep ook beweert dat deze man was overleden. De media dook op dit verhaal en zocht het uit. Marshall Tucker bleek (toen nog) te leven en was een blinde pianostemmer, die niet wist van het feit dat zijn naam uiteindelijk is gebruikt in deze bandnaam.
Volg ons op Spotify:
