In de Snob 2000 op#272
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I’ll be crying
Yes I fear tomorrow I’ll be crying
Ik vind het één van de mooiste stukjes poëzie in de popgeschiedenis. Het is ook niet vreemd dat het uit de hand van een dichter pur sang komt. Peter Sinfield die ook voor Emerson, Lake & Palmer teksten schreef. Het woord Epitaph heb ik ook ooit een keer moeten opzoeken, het betekent grafschrift. Het idee om het woord ‘confusion’ op je steen te zetten vind ik op zich al briljant.
De oerversie van King Crimson, gezongen door Greg Lake is muzikaal zo ongelofelijk melancholisch. Weinig nummers die zoveel drama in zich hebben. En zelfs tijdens het concert van King Crimson afgelopen jaar moest ik een traan wegpinken toen huidige zanger Jakko Jakszyk inzette. En waarom ook niet de emoties gewoon laten gaan? Bedenkend dat ze dit nummer wel op mijn eigen begrafenis mogen draaien. Over die grafsteen denk ik dan nog even na……
I fear tomorrow I’ll be crying
Crying…
Crying…
deze hoorde ik voor het eerst in het programma van lex harding the lexjo.. ik had het nummer op mijn bandrecorder op genomen wat ik toen iedere keer deed als ik in dat programma dacht dat er iets goeds kwam en zo had ik op een gegeven moment uren muziek allemaal goede nummers maar wist verder niet wie het allemaal waren uiteindelijk kwam je alles na een aantal jaar toch wel weer tegen.. zo ook met dit nummer dat was in 1976 pas toen een vriend met in the court aan kwam zetten wat ik beslist eens moest horen