Over smaak valt niet te twisten, het moet één van de meest zaaddodende spreekwoorden ooit zijn. Toch is het pijnlijk genoeg ook waar. Je weet vaak niet waarom je iets mooi vind of waarom je van iets houdt. Waarom ligt de één wakker van alleen al de gedachte van een nieuw seizoen Hollandse Nieuwe, terwijl de ander er van gruwelt? Wie het weet mag het zeggen.
Muziek is daar een prachtig voorbeeld van. Ik snap bijvoorbeeld helemaal niets van de huidige massahysterie onder tieners rondom alles K-Pop. Vele honderden miljoenen wereldwijd schreeuwen zich het zuurstof uit het bloed bij elke vingerbeweging dat een stel inwisselbare Koreaanse tienersterretjes met moeilijke gezichtsuitdrukkingen maakt. Ik weet uiteraard dat ik nu als een zeikerige oude man klink, maar ik snap het gewoon niet. Wat is die aantrekkingskracht? Toch is ook dit een kwestie van (wan)smaak. Dus wie ben ik te oordelen enkel omdat ik er m’n vinger niet op kan leggen?
En dan komen we aan bij mijn diepe, diepe liefde voor Elbow, de band uit Manchester. Al bijna 15 jaar lang draag ik ze dicht bij me. Je zou wellicht verwachten dat het na al die jaren, zoals dat met meer muzikale liefdes gaat, wat af zal zwakken, maar nee. De liefde neemt voor zover mogelijk met de jaren alleen nog maar toe. Wat het zo lastig maakt is dat ik ook hier m’n vinger niet precies op kan leggen. Wat maakt Elbow mijn favoriete band? Waarom weet het me altijd zo feilloos diep te raken? Waarom betekent die muziek zo veel voor me? Ik weet het oprecht niet helemaal.
Wat ik wel weet is dat ik elke keer weer enorm gespannen uitkijk naar een nieuw album. Spanning om het vooruitzicht op ongetwijfeld prachtige nieuwe nummers, maar ook onzekere spanning. Het kan natuurlijk ook realistisch gezien tegenvallen. Er zijn genoeg artiesten en bands op te noemen die vroeg of laat een keer de mist in zijn gegaan. Wat nou als dat ook zou gebeuren bij de band die ik zo hoog heb zitten? Het zou kunnen.
Een paar maanden geleden was het opnieuw zover. Elbow kondigde een nieuwe plaat aan. Het zou allemaal een stuk duisterder worden aldus frontman Guy Garvey. De Brexit, de chaos in de wereld, de onderlinge vervreemding, de dood van zijn vader, het zou een schaduw over de nieuwe plaat werpen. Na de eerste paar singles was het inderdaad duidelijk. De boel was onmiskenbaar Elbow, maar ook duisterder. Nog steeds in spanning wachtte ik op de nieuwe plaat, die inmiddels een naam had gekregen; Giants Of All Sizes.
Op 11 oktober kwam hij uit. Bewust afgezonderd en rustig met de ogen dicht, plaatste ik toen het zover was de noise cancellende koptelefoon over de oren op de kale schedel, zocht het album op Spotify op, haalde een keer diep adem en drukte op Play.
Fabelhaft.
Het is weer een waanzinnig mooi album geworden. Nieuw en duidelijk muzikaal op zoek naar nieuwe gronden, maar zonder twijfel Elbow. Het voelde als thuiskomen. Een album van nu, of zoals het Parool treffend wist te omschrijven De problemen van nu zijn het nieuwe album van Elbow binnengedrongen. Wat mij altijd al zeer heeft aangesproken zijn de magische teksten van Guy Garvey. Pure poëzie. Ook op dit album is dat onderdeel weer wonderschoon. Toen ik bij het nummer Seven Veils was aanbeland, hakte de eerste zinnen er als vanouds in.
I see ahead by a hundred moves
And I saw you, but I let you saw me in two
‘Cause that’s what illusionists do…
The way you kissed me when you lost another Valentine…
Dat kan alleen Garvey.
Het album kent vele hoogtepunten en eerlijk gezegd geen dieptepunten en dat maakt het haast onmogelijk er één hoogtepunt uit te pikken. Seven Veils is er zonder twijfel één. Toch is het knap dat het met hun achtste studioalbum opnieuw gelukt is om een totaal eigen plaat neer te zetten die toch weer een stap vooruit is. Ik hoop dat ze nog lang door zullen gaan en dat ze me altijd blijven ontroeren. Zoals alleen Elbow dat kan.
Take this final dance
Take your seven veils and sail the seven seas…
