Chabliz – When Sirens Call

Begin dit jaar is mijn schoonvader – ver in de tachtig – overleden. Niet in de wieg gesmoord. Het einde van het verval, want gedurende een jaar zag je hem geestelijk en fysiek afglijden. Lopen en opstaan ging hem zwaar af en de balletjes rolden al langere tijd niet goed meer in de bovenkamer. ’s Nachts door het huis spoken en niet zelden vond mijn schoonmoeder hem op de vloer. En dan moesten de ziekenbroeders weer uitrukken, want alleen kreeg ze hem niet overeind. Wanneer het mogelijk was bleef een van de kinderen slapen, maar na maanden trok dat logischerwijs een enorme wissel op onze levens en de gezondheid, en die van mijn schoonmoeder. Uiteindelijk werd besloten dat hij – tijdelijk voor herstel –  in een verpleeghuis opgevangen diende te worden, maar eigenlijk wist iedereen wel beter. Ook mijn schoonvader.

En dan kom je in het hedendaagse gezondheidscircuit terecht dat niet langer door gedreven artsen en verplegers bepaald wordt, maar door financiële managers. Eerst wilden ze hem in een verpleeghuis 20 kilometer verderop plaatsen, hetgeen zou betekenen dat mijn schoonmoeder hem nagenoeg niet kon bezoeken. En dat terwijl er eentje op nog geen kilometer afstand was, maar dat was onmogelijk vanwege de regeltjes. Er moest namelijk een bed vrijgehouden worden voor noodgevallen. Met andere woorden, hij kon er pas in als een ander het loodje legde. Dat gebeurde natuurlijk redelijk snel, want een verpleeghuis is het laatste station voor de dood.

Opgelucht kon hij worden verplaatst, maar dit was van korte duur. Door personeel-gebrek werd hij onder andere niet naar de toilet gebracht en lag uren in een vieze luier. Mensonterend. Hij mocht geen middagdutje meer doen (wat hij al meer dan 20 jaar deed), omdat dat niet in het schema paste. Het geweldige resultaat van de acties van de politieke visionairs, want waar we vroeger een geweldige ouderenzorg hadden hebben deze beleidsbepalers in het licht van kostenbesparing verpleeghuizen en bejaardenhuizen gesloten. En dat terwijl ze wisten dat er een grijze golf aankwam. De AOW-leeftijd konden ze wel optrekken. Schandelijk.

Binnen 14 dagen heeft hij gedurende de heldere momenten besloten dat het genoeg was en zonder dat iemand het wist stopte hij met zijn medicatie. De dag dat hij uitstapte wachtte hij nog op de  komst van mijn schoonmoeder om na het bezoek de geest te geven. Los van het verlies van haar man (met wie ze meer dan 60 jaar getrouwd was) kreeg mijn schoonmoeder een geestelijke klap te verwerken, want in haar ogen was zij degene die haar man uit huis had laten plaatsen. We zijn inmiddels 10 maanden verder, maar je ziet aan alles dat ze het er nog steeds moeilijk mee heeft.

I knew a man who knew that he was dying
For weeks he lied down coupled to machines
His family didn’t want to let him go
They couldn’t face what he already knew
The sirens called him
He was lost and gone
But for his dears he stayed a little longer
He appeared in his daughters dream
And told her to let him go

De popnoir-band Chabliz heeft onlangs een nieuwe single uitgebracht en die over de dood en rouwverwerking gaat. Dit is één van hun meest serieuze nummers, met minder invloeden uit de popmuziek dan ze normaal hebben. De videoclip die regisseuse Catself erbij maakte houdt het midden tussen een muziekvideo en een korte film. Het werd afgelopen zomer op het strand bij de Wassenaarse Slag, vlakbij Den Haag, opgenomen.

Het lied When Sirens Call is deels opgedragen aan hun vroegere drummer, Arthur van Keppel, die aan een maagbloeding ten gevolge van een alcoholverslaving (in combinatie met een zwakke maag) overleden is. De eerste helft van het nummer gaat over hem, maar het tweede deel gaat over de vader van zangeres Petra de Winter’s schoonzusje. Deze beide gebeurtenissen deed Chabliz besluiten een lied over de dood te schrijven. De sirenen staan voor de lokroep van de verslaving, die in sommige gevallen dodelijk is.

Chabliz is momenteel bezig met een EP en de bedoeling is dat er ook een nieuw album zal volgen, maar uit vertrouwde bron weet ik dat er qua repertoire genoeg nieuwe songs hebben, maar dat ze nooit zo snel met het opnameproces zijn (understatement). Inmiddels zijn ze nog met z’n drieën, want de vervanger van van Keppel is inmiddels uit de band gestapt vanwege creatieve meningsverschillen. Bovendien wilde hij ook minder vaak repeteren en aan nieuw materiaal werken, dus werd op vriendschappelijke wijze afscheid genomen. Momenteel werken ze veel zonder drummer, maar overwegen met een gastdrummer te gaan werken.