Tijdens een interview zei Alan Parsons over Electric Litany: they could be the next Radiohead, because they are so completely different to anything that anybody else is doing. Normaal gesproken zou ik verder gelezen hebben, want er komt zoveel nieuw materiaal uit dat het eigenlijk onmogelijk is alles bij te houden. Maar deze woorden maakten we nieuwsgierig. Heel nieuwsgierig zelfs en dus heb ik van de mogelijkheid gebruik gemaakt enkele tracks van het album Under A Common Sky te beluisteren.
Electric Litany heet de band uit Londen en Under A Common Sky is hun derde album. Geheel geschreven op Corfu en dat is terug te horen in een langzamer en meer harmonieus tempo. De inspiratie kwam onder andere uit de huidige humanitaire crisis en de nachtelijke geluiden van de plaatselijke fauna wat als een soundtrack vertaalt wordt in de albumopener Azure. Sferische muziek die een waas van hypnose met zich meebrengt.
De eerste single is Sealight; een betoverend mooi lied. In de clip zie je een man die met de dood geconfronteerd wordt – vertegenwoordigd door een vrouw. We zijn allen door een vrouw op deze wereld gebracht en daarom werd er voor gekozen om door een vrouw naar de vertrekhal gebracht te worden. Twee van de bandleden zijn Griek en het is daarom ook geen toeval dat de mythologie over sirenen en Orpheus verwerkt zijn, evenals de schilderijen van Hieronymus Bosch. Uiteindelijk verzoent hij zich met de dood.
Afgaande op het album en Sealight kan ik geen andere conclusie trekken dan de mening van Alan Parsons te onderstrepen. Tegelijkertijd vind ik hun muziek meer een mix tussen Mogwai, Sigur Rós, Interpol en Radiohead, maar dat zijn namen waar je mee thuis kan komen.
